گوشیمو ازم گرفتن،تا درس بخونم.
ولی من تماما دارم زمانی که به گوشی اختصاص میدادم رو،میخوابم.
احساس میکنم تمرکز بقیه روم زیاد شده و اصلا دلم نمی خواد درس بخونم.
روزای اخر مدرسه ست،یا گریه میکنیم یا خاطره میگیم یا سعی میکنیم خاطره ای بسازیم.
گرچه از دبیرستان خوب استفاده نکردم،ولی دوسش دارم.
چند روزه نتونستم درست و حسابی بنویسم و ذهنم رو خالی کنم،واسه همین سرگردون و گیجم،حتی الان هم نمی‌دونم دقیقا چی اولویت داره که ازش بنویسم.
حال و هوای مدرسه؟یا حال و هوای خودم؟
راستش میدونی،اومدم اینجا تا اینا رو بگم:
من خیلی زشتم،من دوست ندارم زشت باشم،من از زشت بودن میترسم،من فکر نمی‌کردم زشت باشم،من فکر میکنم تازه با چهره ام رو به رو شدم،من برای داشتن این چهره آماده نیستم،این چهره قراره منو با چیز خاصی آماده کنه؟
------------
چند دقیقه پیش یه پست از عزیزان ویرگولی خوندم که اشخاصی که از عمل های زیبایی استفاده کرده بودن رو مسخره میکرد و این حرفا.
این پست از جمله بی مزه ترین پست هایی بود که تو فضای ویرگول خوندم.
آدمی که حاضر میشه چندین ساعت زیر تیغ جراحی بمونه ، انواع ریسک ها رو به جون بخره، کلی پول خرج کنه تا آخرش بشه مضحکه مردم،فکر میکنید از لحاظ روانی سالمه؟ فکر میکنید این آدم یه شبه به این نتیجه رسیده؟مگه اونا نمی‌بینن از هر طرف آدمایی که صورتشون رو عمل کردن دارن مسخره میشن؟
آدمای این دوره زمونه از هر طرف دارن تحت فشار قرار میگیرن تا در نهایت برده ی مد و جریانات حاکم بر دنیا بشن.و حتی جوری آدمای زیبا و به قول شما نچرال دارن ستوده و بزرگ شمرده میشن که ادمایی که چهره های عادی و معمولی دارند نمیتونن خودشونو ابراز کنن،نمیتونن به خودشون اجازه بدن حقی بیشتر از آنچه که جامعه براشون تعیین کرده داشته باشند.
یه دختر عادی با یه پسر مدل و خوشگل وارد رابطه بشه،به دختره میگن تو در حدش نیستی و به پسره سرکوفت میزنم بابت انتخابش.یه خانم ۴۰ساله وقتی چند تا چین و چروک رو صورتش میبینه دست و پاش میلرزه که مبادا کسی بفهمه داره سنش می‌ره بالا و خیر سرش شده ۴۰ساله.
همون طور که رز بیشتر از کاکتوس طرفدار داره،طبیعیه که آدمای زیبا محبوب تر باشند.اما وقتی جامعه ای رو ساختیم که آدمای عادی حق ابراز وجود ندارن،اونا رو به حسادت ترغیب میکنیم،تحقیر میکنیم،مسخره میکنیم...حق نداریم به گونه و چونه و لبای تزریقیشون خورده بگیریم.شما اگه میخواید فرهنگ سازی کنید لطف کنید تاثیرات رسانه و مد رو آدما رو تحلیل کنید،ادما رو توجیه کنید که چرا نباید وقتی میتونن عادی نباشن و جلب توجه کنند باید این فرصت رو از خودشون بگیرن،به آدما با دلسوزی توضیح بدید حجاب چیه،نه اینکه بگید دلم میخواد موهای دخترایی که روسری سر نمیکنن رو بگیرم بکشم و فلان...
من به عنوان یه ۱۸ساله،به عنوان کسی که بزرگ ترین اجتماعی که دیده مدرسه ست،شب میگم وای چه خوشگل و ماهی تو،صبح میگم یه جراحی پلاستیک اساسی لازم دارم.بعد چه انتظاری از آدمایی که صبح تا شب زیر فشار این سوال هستند:«من چرا زشتم؟ » دارید؟
آخه حقیقت اینه که وقتی میگید عمل نکنید منظورتون این نیست که قراره چهره عادیتون رو پذیرا باشیم،منظورتون این نیست که نمی‌ریم چاپلوسی آدمای خوشگل رو کنیم،منظورتون اینه که بیخود تلاش نکنید،شما همچنان دوست نداشتند هستید.
اره،این برداشت های آدمی هست که به ۱۵نرسیده ولی دغدغه اولش جراحی صورتشه.
گوشی مامانمه، اینا اسکرین شات های هستند که خواهر کوچیکه ام از بازی های گرفته.
پست تکمیلی همین پست:
