درون سینه ام دردیست که هر لحظه قلبم را مچاله میکند. نمیدانم تا کی توان تحمل این درد را داشته باشم. از اینکه گاهی اینقدر روزگار برایم سخت میگذرد و من میتوانم این سختی را تحمل کنم و ادامه دهم متحیرم، من دختر رنجور احساساتی که با کوچکترین کج خلقی و ناملایمتی بهم میریختم الان در اوج آشفتگی باید از خواب برخیزم صبحانه فرزندم را آماده کنم، خانه را مرتب کنم با انبوهی از اندوهی که در جانم رخنه کرده ظرف ها را بشویم، نهار را حاضر کنم با پریشانی که در روحم موج میزند فرزندم را به پارک برای بازی ببرم در راه بازگشت به منزل تمام نشدن های زندگیم را بشمارم و وقتی به خانه میرسم تک تک پله ها را با آه و ناله پشت سر بگذارم و وقتی درِ خانه در شهری که دوست ندارم باز میشود حس سنگینی تک تک آجر های آن خانه را روی قلبم احساس میکنم و با لبخندی مصنوعی برای پخت و سرو شام آماده میشوم. من شکسته ام اما همه شکستگیم را کتمان میکنند چون به ضررشان است من خورد و خمیرم اما کسی سر بلند نمیکند و روح پاره پاره ام را نمیبیند.در من دخترک بازیگوشی مرده است و جایش را به پیر زنی غرغرو داده من این روزها حوصله هیچ کس حتی خودم را هم ندارم اگر میتوانستم تمام روزهای عمرم را میخوابیدم تا تمام شوند وقتی چشم هایم باز شد در وجود یک پرنده آزاد دمیده شده باشم.نه این شهر پر از هیاهو جنجال را دوست دارم نه آدم های این شهر را اینان هیچکدام از جنس من از خاک من نیستند من دلم کوچه و محله کودکی ام را میخواهد دلم صدای خندهای های پدر و نوازش های مادرم را میخواهد من از این شهر از این خانه از خودم خسته ام دلم آغوش گرم خواهرم و دوستانم را میخواهد...
کاش پسر به دنیا آماده بودم شاید مجبور به تحمل این حجم از دلتنگی و فراق نبودم در دنیایی که حرف حرف مردان است تصمیم تصمیم آقایان کاش من هم پسر به دنیا آمده بودم...
پارک برای با با بازی ببرم
