بعضي وقتا كه با يكي دعوام ميشه يا از يه چيزي ناراحتم دلم ميخواد عين اين فيلماي دهه هفتاد برم تو خيابون راه برم از اين سر شهر به اون سر شهر قدم بزنم يه اهنگ عاشقانه هم از يكي از خواننده هايي كه اون موقع ها ما دخترا روشون كراش داشتيم پخش بشه، دوربينم از تمام زوايا راه رفتن من و بگيره كه همه تماشاچيا قشنگ بفهمن من چقدر غمگينم ولي خيلي قوي ام و راه رفتن حالمو خوب ميكنه.
بعضي وقتا تو ذهنم همين كارو ميكنم. وقتي غمگين ميشم يه اهنگ واسه خودم پلي ميكنم كه ٩٠ درصد مواقع سياوش قميشيه بعد چشمامو ميبندم تصور ميكنم كه دارم تو يه خيابون قشنگ راه ميرم و ميخوام با نگاهم و سكوتم به بقيه بفهمونم كه درسته كه شما از قيافم متوجه چيزي نميشين ولي من دارم داد ميزنم كه دارم تلاش ميكنم قوي باشم.
البته يه وقتاييم مثل الان يكي از همون عاشقانه هاي دهه هفتاد كه توش محمد رضا فروتن و پارسا پيروزفر بازي ميكنن و ميزارم ميبينم كه قشنگ خودآزاري كرده باشم. ( البته اينو به كسي نگفتم تاحالا، به قول خارجيا گيلتي پلژرمه. ازش لذت ميبرم ولي روم نميشه به كسي بگم)
