قبلا همه را با عینک سیاه-سفید می دیدم. مردم یا خیلی خوب بودند(سفید) یا خیلی بد (سیاه)!
آنکس که اندکی ریش داشت و انگشتری به دست و سجده و رکوعی داشت را بهترین آدم ها می دیدم و به دنبالش فکر می کردم حتما خوش اخلاق ترین و باوفاترین و صادق ترین و... هم هست و آنکس که مثلا بد حجاب بود را فردی گناه کار و بزه کار و دور از انسانیت و عواطف و مذهب و خدا و پیغمبر و... می دانستم.
ولی یک روز استاد سر کلاس فرمود: بچه ها این عینک سیاه-سفید را از چشمانتان بردارید و عینک خاکستری بر چشمانتان بگذارید.
مردم مثل زبان کامپیوتر، صفر و یک نیستند. یک طیف هستند... مانند طیف نور!
شاید همان که دیدی ریش و انگشتر و نمازی داشت در خانه بد اخلاق ترین افراد باشد و یا آنکه بد حجاب است وقتی پای دفاع کردن از ایمان و آرمان ها باشد بهتر از دیگران در میدان حاضر شود و شاید...
نباید به این زودی درباره‌ی مردم قضاوت کنیم! اصلا قضاوت کردن کار سختی است و چه بسا که پشیمانی به بار می آورد!
عینک‌مان را عوض کنیم! آنگاه بقیه را از خودمان بهتر می بینیم. شاید او بهتر از من باشد. اگر سنش بیشتر است، بیشتر فرصت داشته است کار خوب انجام دهد و اگر سنش از من کمتر است کمتر فرصت خطا و اشتباه داشته است.
آنگاه دیگر احساس غرور و خودبرتربینی نسبت به دیگران نخواهیم داشت!
عینک مان را عوض کنیم!
