«اجتماعی باش!»
جمله ای که این روزها زیاد میشنوم و با هر بار شنیدنش، ناخودآگاه (یا خود آگاه!) بیشتر از اجتماع فاصله می‌گیرم. جمله ای که تقریبا همه مواقع بهانه یا دعوتیست برای شرکت در بازی مافیا و یا گذران بیهوده وقت به یه شکل دیگه. اما مگه با خود خلوت کردن و در پی اون کتاب خوندن، مطالعه کردن، یه متنی رو نوشتن و یا کلا توی خود بودن و کار خود کردن چه ایرادی داره؟ ما عادت کرده ایم که وقتی یکیو میبینیم که در حال فکر کردنه (چیزی که این روزها بیش تر از همیشه بهش نیازمندیم)، به او میگوییم : «چرا توی خودتی؟! یکمی شاد باش!» غافل از اینکه این شادی صرف نیست که دنیا رو یه جای بهتر میکنه، فکر کردن و ارزش آفریدنه! که گاهی اوقات هم با شادی همراه نیست.
هی از اوضاع شاکی هستیم و به این و آن معترض. زود قضاوت می کنیم و بدون دانش کافی نظر میدیم. تنها منبع اطلاعاتمون شده پست و استوری و بر همین اساس خودمونو دانای عالم میدونیم! اما شاید بد نیست که هر از گاهی ببینیم که خود ما (که انقدر طلبکاریم) آیا داریم قدم مثبتی برای بهتر شدن اوضاع این کره خاکی برمیداریم؟ آیا تا بحال برای کشورمون ارزش آفرینی کرده ایم؟ ارزش آفرینی نه به معنای پول درآوردن، بلکه به معنای رفع مشکلات دنیای واقعی با طرح ایده های خلاقانه و به صرفه.
... این روزها رو بیشتر توی خوابگاه میگذرونم. جایی که زمان کالای با ارزشی محسوب نمیشه و بی حوصلگی و بی کاری در اون به وفور پیدا میشه. اینجا اگه مهارت استفاده از فحش های جنسی میون کلامت و "مشتی" حرف زدنو داشته باشی و دغدغت "رل زدن" و فوقش باشگاه رفتن باشه، خدای خوابگاهی! از اون طرف اگه مثل من درونگرا باشی و سرت تو کار خودت و فکرای دیگه ای تو سرت باشه، اوضاع یکمی سخت میشه.
کسایی اینجا و کلا تو دانشگاه هستن که تو شعار دادن و حرف از آزادی و حقوق زن زدن و... پیشگامن، اما با دو دقیقه هم نشین شدن با اون ها (خارج از فضای رسمی و تعارفات) ، خیلی زود تناقض بین حرف و عملشون آزارت میده. کسایی که از سرتاپای این حکومت شاکین اما توانایی احترام به یک شخصی که سبک زندگی و شخصیت متفاوتی با اونا داره رو ندارن...
... اما از قول یک دوستی ، ما باید فارغ از همه این ها و به دور از حواشی و مسائل بی ارزش، به دنبال مسیری باشیم که توش بتونیم پیشرفت کنیم و در کنارش یه ذره هم زمینو جای بهتری برای زندگی کردن کنیم. توی این مسیر قطعا خیلی جاها حس میکنیم که انگار یه وصله ناجوریم و به اونجا تعلق نداریم. اما باید تحمل کنیم و ادامه بدیم تا حتی اگه اونجایی که برای ماست رو پیدا نکردیم و یا وجود نداشت، واسه خودمون بسازیمش... شاید اون موقع اوضامون بهتر شه...
پ. ن: نوشتن تو ویرگول، مخصوصا با گوشی، آدمو پیر میکنه:)
