رسیدیم به پایان ترم . حدود 100روزه که به قم اومدم و اتفاقای خوب و بدی واسم افتاد . سعی کردم رویه ای که پیش میگیرم تجربه هارو از هر اتفاقی در این شهر جمع کنم و شب بنویسم . امروز جلسه ی چهارم تراپی بود و قرار شد روی طرحواره ها کار کنیم و صحبت کردیم . حالم خوبه . شرایط خوبی ندارم ولی حالم خوبه . همینکه شجاعت این رو داشتم که از پس خودم بر بیام و خودم رو روی صندلی مشاوره برسونم به خودم افتخار میکنم . اینکه داره حالم بهتر میشه . اینکه به اتفاقای گذشته جور دیگه ای نگاه میکنم ارتباطم با آدما بهتر شده . دیگه نمیترسم از جمع . از صحبت کردن. عشق میدم و عاشق زندگیم . وقتایی که این حس رو ندارم به خودم یادآوری میکنم که میلیارد ها انسان در این لحظه زیر خروار خاک تاریک و سرد خوابیده اند ولی من روی اون خاک راه میرم و نفس میکشم و میتونم برگ رو بو کنم و خنکای اول صبح دانشگاه رو روی صورتم حس کنم . نمیتونی بهم بگی تو چک نداری تو مرفهی که اینو میگی چون قدیمیای این وبلاگ میدونن تا الان باید هزار باره نیست میشدم یا خودمو از بین میبردم. این ماه ماه سوم رو تمدید کردم برای دفتر محل کار . میگن فکر کنم مسئول جایی که هستم داخلش میخواد باهام صحبت کنه که چرا هر شب اینجا میمونم و اگه بفهمن جایی رو در این شهر ندارم و به بهونه ی یه جای گرم توی این فصل اومدم اینجا قطعا بدون هیچ تاخیری اخراج میشم.همیشه وقتی آخر دانشگاه میشه دور تا دور دانشگاه رو راه میرم و از تک تک مکان هایی که رفتم خداحافظی میکنم .امشب نمیدونم چرا ولی اتفاق عجیبی واسم افتاد . ذهنم حمله ی خاصی کرد و یکدفعه به طرز عجیبی عصبی شدم . زنگ زدم به افرادی که به هر دلیلی اخیرا منو بی ارزش تلقی کرده بودن و محترمانه سرشون داد زدم . بعضیاشون محترمانه جواب میدادن و بعضیا قطع میکردند . نمیدونم چه حسی بود ولی الان که بهش نگاه میکنم حال عجیبی دارم .
امروز امتحان بسته بندی داشتم که هنریا بهش میگن ژوژمان . اول استاد نمره هارو خوند و بسیار پایین بودن و بعد گفت میخواد نمرات اصلی رو بخونه که یک بار بزرگی از روی دوشم برداشته شد و من پاس شدم و درسی که زحمت زیادی واسش کشیدم و هزینه های زیادی کردم.
