احتمالا این تصویر و جمله معروف آن که به عنوان پرچم نوآوری سال هاست در همه جا حضور دارد را دیده باشید. چقدر به این جمله عمیق فکر کرده اید و از آن معنای دیگری غیر از جمله انگیزشی که دارد استنباط کرده اید؟
به نظرم من هرکسی که برای اولین بار این جمله را گفته از بینش پایینی برخوردار بوده و آن کسی که این جمله را به قول معروف امروزه ترند کرده است هم مغرض بوده است چرا که در این شعار جز محدودیت که البته جمله قرار است این را نگوید، چیزی دیگری وجود ندارد.
فکر کردن و به جواب رسیدن چیزی فراتر از چهارچوب ها نیست و حال چطور ممکن است که شما به دنبال حل مسئله و پاسخی باشید که خود را در این چهارچوب احساس نمی کنید؟
یعنی شما باید برای پاسخ مناسب به یک مسئله در دایره ای از اطلاعات بدست آمده، تئوری ها وشهودها به پاسخ برسید. حال چطور می توانید به پاسخی برسید که در چهارچوب آن اساسا قرار ندارید؟ مثلا در حل یک مسئله پزشکی که من تخصصی در آن ندارم یعنی چهارچوب مناسبی برای آن ندارم چطور می توان پاسخ منجر به نتیجه ای بدهم؟
وقتی به مسائل در چهارچوب و قالب بندی مناسب نگاه کنیم درواقع به پردازش آسان تر و مناسب تر کمک شده است. پس انتظار از نتیجه مناسب تر هم بالاتر می رود اما نکته اینجاست که نباید این میزان زیاد محدود شود چرا که در نهایت ممکن است تفکر را کوتاه و پاسخ را نامناسب سازد.
درستش آن است که من چهارچوب های زیادی برای یک یا چند مسئله مختلف برای خودم داشته باشم و فراهم کردن آن هم به وسیله افزایش سطح T دانش، گرفتن مشاوره و آزمون خطای محدود در تعبیر دیگر؛ تجربه محقق خواهد شد.
جمع بندی آن که؛ ما برای رسیدن به جواب مناسب باید چهارچوب مناسب نیز داشته باشیم و برای بهتر دیدن و پاسخ دادن نباید از چهارچوب خارج شد چون پاسخ فرافکنانه و غیر قابل اجرا خواهد بود. اگر پاسخ مناسب نیست به آن معناست که باید چهارچوب فکری در مورد مسئله را تغییر دهیم. پس لزومی ندارد حتما خارج از چهارچوب بیندیشید بلکه لازم است چهارچوبی مناسب تر پیدا کنید.
عمده مشکل ما در اتفاقات وارداتی ترجمه نادرست از آن مفهوم است. ترجمه ای همه جانبه که ممکن است در این مطلب هم به آن نرسیده باشم. و البته این دیدگاه و نظر شخصی من است و شما اگر نقدی برآن دارید لطفا در میان بگذارید.
