عشق در بستر عقلانیت ابزاری دائماً در معرض تهدید و تباهی است. فیلسوفان مکتب فرانکفورت تأکید می‌کنند که عقلانیت ابزاری به فروپاشی عشق می‌انجامد. این نوع عقلانیت با شیءانگاری تجربۀ عاشقانه مانع شکوفایی امکانات بالقوۀ انسانی برای بهروزی ناب و زندگی حقیقی می‌شود و به‌ضرر دو طرف رابطۀ عاشقانه عمل می‌کند. به‌علاوه، نابودکنندۀ فضائلی منحصربه‌فرد است که فقط در بستر عشق واقعی می‌بالند.
