عاقبت ابزار پرستی (گیاهخواری و ...)
یادم می آید که یکی از رهبران طراز اول مکتب خام گیاهخواری در ایران که خود بیش از پانزده سال این مکتب تغذیه ای را بطور کامل رعایت کرده بود به لحاظ شخصیتی و وضع عصبی و روانی، تقریباً در حد تشنّج بود و حتی در میان طرفدارانش غیر قابل تحمل ترین افراد بود که نهایتاً در یک زد و خورد نیمه مسلحانه، این تشکیلات از هم پاشید.
ظاهراً قرار بود که این مکتب بانی سلامتی و صلح روانی و اجتماعی هم باشد. این مکتب همه معضلات و بن بست بشری را فقط در معضله شکم و خوردن می دید و می خواست از شکم به اسرار همه مشکلات رسیده و آنرا حل و فصل نماید. البته این مکتب و مشابهات آن در جهان خود گامی در جهت نزدیک شدن به خویش است و حداقل می توان آنرا گامی در معرفت جسمانی دانست ولی در همان نخستین گام مبدل به آرمان بشری شد و در همانجا ساقط گردید و فرصتی برای گام بعدی باقی نگذاشت .
مسئله این بود که شکم، محور هستی انسان قرار گرفته بود و تبدیل به مذهب شکم شده بود و در واقع آن روی سکه تغذیه مصنوعی حساب می شد. همانطور که همه چیز خواران نیز محور هستی شان شکم است، این گیاهخواران هم بمراتب در این امر شدیدترند و در اینجا فقط ابزار و کالای مصرفی است که فرق می کند و برای همین هم اکثر گیاهخواران حرفه ای دیر و زود باز به همان مکتب سابق رجوع می کنند و با حرص دوصد چندان.
مثل رجوع سوسیالیسم به کاپیتالیزم. مثل رجوع اهل دین به بی دینی. کلا همه روش ها و انقلابات ابزار گرایانه چنین هستند و ماهیتی ارتجاعی دارند. مثل کسانی که از تعصب شدید مذهبی به ناگاه کمونیست می شوند و یا به عکس. ابزار پرستی همواره در بازی بین افراط و تفریط است. همانطور که این وضع در سیاست همیشه بین آنارشیسم و فاشیسم نوسان دارد. انسان ابزارگرا حتی در خصومت و نبردش با ابزار نیز ابزار پرست تر است.
مثل کسانی که در اوج خصومت با غرب و مبارزه با غرب زدگی به ناگاه بیش از دیگران مبتلا به غرب و غرب زدگی می شوند. و انسان اهل معرفت نفس در جریان استقلال و بی نیازی از ابزارها قرار دارد و بجائی می رسد که داشتن و نداشتن ابزار برایش یکی است، نه سهولت و سرعتی در آرامش و رشد او ایجاد می کند و نه کهولت و افتی در معنای زندگیش. ...
استاد علی اکبر خانجانی
گزارش آخرین وضعیت بشری ص 125
https://t.me/khodshenasi4/7014
