تصدیق محبت و اتصال به حق
محبت ناپذیری و خسران و عذاب
٨٨٤- اصل اول محبت پذيری همانا تصديق محبت بعنوان محبت است و نه تجارت يا مكر و ریاکاری. محبت يعنی رحمت مطلقه و بی علت و توقع. و این منشأ اتصال به حق است. هر کجا که محبتی ديدی آنرا محبت بدان الا اینکه خلافش ثابت شود و اتفاقا اگر چنين بينی و تصديق کنی که خیلی سریعتر خلاف آن و یا ناخالصی هایش رسوا می شود تا بتوانی آنگاه که محبت الهی را از مردان خدا ديدی درک و باور كنی و به آن تهمت نزنی و از خاسرين نشوی!
٨٨٥- محبت باوری همان خداباوری و درک و تصدیق خدا در خلق است. اگر محبت باوری قرين تقوا و عفت باشد هیچ آفت و فساد و فريبی ممكن نمی شود پس محبت باوری موجب فريب نمی شود بلكه بي تقوائی و سوء استفاده از محبت موجب فریب است. و آنچه که ناخالصی های بشری در محبت را خالص و پاک می سازد همان تقوا و عفت و رعایت حدود الهی است. در اینصورت است که محبت راه به ذات یافته و به عصمت می پیوندد و عین عصمت می شود.
٨٨٦- انسانی که هیچ محبتی ندارد و تلاش براي آن هم بعمل نیاورده است هیچ محبتی را درک و پذیرا نمی شود و بلکه آنرا انکار و متهم می سازد پس همه سوءظنها و بدبينی ها و نفرت از همگان که روح حاکم بر بشر مدرن است حاصل محبت نکردن و محبت ناپذیری است.
۸۸۷- و محبت نکردن اساس محبت ناپذيری است يعنی محبت ناپذيری عذاب محبت نکردن است.
استاد علی اکبر خانجانی
مذهب اصالت عشق جلد ۷ ص ۱۱۶
