سید محمد بهشتی میگوید
تصور کنید که نامه‌ای به دستمان رسیده که خطاب به ما نیست. از سر کنجکاوی شروع به خواندن نامه می‌کنیم. اگر نامه راجع به عشق، مرگ یا جدایی باشد ممکن است مشتاق شویم و با اینکه نویسنده و مخاطب آن را نمی‌شناسیم نامه را تا انتها بخوانیم. ولیکن از آنجا که خود را مخاطب نمی‌دانیم، محتویات آن بر زندگی ما اثری نمی‌گذارد. این مثل وقتی است که پشت در اتاقی ایستاده‌ایم و مشغول استراق سمع مکالمۀ میان دو نفریم. هرقدر این مکالمه جالب باشد، بیش از ارضای حس کنجکاوی سودی به حال ما ندارد. بدیهی است که اگر روی پاکت نامه اسم ما را نوشته باشند موضوع به طرز چشمگیری فرق خواهد کرد. وقتی ما خود را مخاطب نامه می‌دانیم، رجوع ما به آن نه از سر بازیگوشی و تفنن بلکه بسیار جدی است
۰
