قرارداد کار، قرادادیست که بین کارفرما و کارمند منعقد میشه و هر دو طرف قرارداد موظفند که مطابق ضوابط قانون کار و موارد اشاره شده قرارداد رفتار کنند
رعایت قوانین کار در قرارداد کار هم برای کارفرما و هم برای کارمند الزامیه و نه کارمند نه کارفرما نمی توانند با استناد به ذکر کردن موارد خلاف قانون در قرارداد کار مهر تایید بر فعالیت های خود بزنند. در ایران، قوانین کار با رعایت منفعت کارگر ( کارمند) و کارفرما نوشته شده ولی نقش حمایتی قوانین از کارمند پر رنگ تر است.
بدون شک کارفرما بدلیل نقش و جایگاهش از قدرت بیشتری نسبت به کارمند برخوردار است و این موضوع باعث شده در بسیاری از موارد با توجه به پیش بینی و درج بسیاری از موارد در قرارداد،بازهم کارمند متضرر شود ولی نکته دیگه ای که باعث میشه کارمند در رابطه با کارفرما متضرر بشه عدم اطلاع کافی از حق و حقوق قانونی خودشه. اینجا می خوام یکی از اون موارد رو بگم که با دونستنش شاید بتونین راحتتر از حقوق خودتون دفاع کنین.
با استناد به تبصره 2 ماده 7 قانون کار در خصوص مدت زمان قرارداد آمده است:
این مورد، محدود به عدم ذکر مدت قرارداد نیست، بلکه در صورتی که مدت زمان کار آزمایشی شما تمام شده و شما همچنان در آن شرکت با شرایط قبل مشغول بکار هستید با این تفاوت که قراردادی ندارید، قرارداد شما دائم تلقی میشود. پس زمان اتمام قرارداد و در صورتی که کارفرما قطع همکاری شما رو اعلام نکرده و از شما می خواهند که مثل قبل کار کنین و قرارداد مجدد هم منعقد نمیکنند لازم نیست شما نگران باشین بلکه این وظیفه کارفرماست که نگران دایمی شده قرارداد شما باشه.
این موارد برای ابتدای سال جدید و یا اتمام قراردادهای کوتاه مدت (جز قرارداد آزمایشی) هم صادق است.
