روى لبه ى پشت بام قدم ميزد. آنقدر بيخيال كه انگار روى لبه ى جدول بيست سانتى ايستاده نه پشت بام دوازده مترى.
دستانش را پشتش قلاب كرده بود و با لبانش سيگارش را حركت ميداد. بالا،پايين... بالا، پايين... بالا، پايين
با همان لبان بسته سوت ميزد. نه وزن داشت نه ريتم. بود كه فقط باشد. بود كه بگويد صاحبش از هفت عالم بيخيال تر است.
به انتهاى پشت بام رسيد. بازگشت. همان مسير رفته را دوباره برگشت. دستش را بالا آورد تا سيگار را بردارد. نگاهش به بانداژ سفيد دستش افتاد كه از خون قرمز شده بود. بى تفاوت سيگار را از لبانش جدا كرد. بى هيچ توقفى... صداى سوتش اينبار موزون تر شده بود.
پايش لرزيد. داشت ميافتاد كه ايستاد. ترسيد. نه از مرگ...نه از پرت شدن از بالاى يك ساختمان چهار طبقه... نه حتى از زنده ماندن بعد از اين سقوط...
ترسيد كه چرا ديگر حتى مرگ هم او را نميترساند. از اين حجم از بى تفاوتى اش ترسيد.
دود سيگارش را بيرون فرستاد. سرش را بالا برد و خيره شد به آسمان. خيره شده به ماهى كه هنوز سه شب تا مهتاب شدن فاصله داشت.
از كى سيگار ميكشيد؟... براى كدام درد؟... نيكوتين سيگار كدام دردش را تا كنون تسكين داده بود؟
هيچ دردى را به خاطر نمياورد. نه آن وقتى كه او كه بايد ميماند رفت، نه آن زمان كه با دست خودش روى جنازه ى خانوم جان خاك ريخت و نه حتى وقتى كه از شدت آن همه فرياد هاى نزده مشتش را به ديوار كوبيد و نتيجه اش شد اين بانداژ سفيد رنگ قرمز شده.
سِر شده بود. آدم ها كه بيخود سر نميشوند. حتما يك جايى، يك زمانى تا مرز مردن درد كشيده اند اما زنده مانده اند.
آدم ها كه خودشان سر نميشوند. حتما يك كسى بوده كه حالا نيست. ميدانى نبودن داريم تا نبودن. مثلا تو نيستى... از اول هم نبوده اى. اين ها كه آدم را سر نميكند. اما رفتن ها... آخ امان از رفتن ها...
به خودش آمد. خيلى وقت بود كه لبه ى پشت بام تمام شده بود. برگشت و به پشت سرش نگاه كرد. به جسم خوابيده اش روى زمين. قرمز بود. همه جا قرمز بود. چه بانداژ سفيد دستش، چه موهاى خرمايى اش.
خم شد و چشمان خودش را بست. چشم هايش... تنها قسمتى از وجودش كه دوستش داشت.
سيگار را از لاى دستان خودش برداشت. پكى به آن زد و به راهش ادامه داد.
دوباره خيره شد به آسمان. به ماهى كه هنوز سه شب تا مهتاب شدن فاصله داشت. ماهى كه اينبار قرمز شده بود.
