روزهای بدی را می گذراندم، به قول معروف با "سگ سیاه افسردگی" دست و پنجه نرم می کردم ، حس می کردم ، زندگی گوشه رینگ دنیا مرا گیر انداخته و بدجور دارد مشت می زند توی صورتم ... هر چی التماس می کردم که بس کند ، نمیکرد.... دیدم بی خیال نمیشود، گفتم حداقل یه آنترکی بده نفسی تازه کنم، مشت بعدی را بدون مکث و محکمتر زد .... خلاصه که اوضاعم اصلا خوب نبود ..... مرتب از خودم می پرسیدم : "چرا زندگی من اینجوریه؟ چرا اینقدر بدردنخور و آشفته است ؟" بدجور دنبال "نقطه ای امنی" می گشتم در هیاهوی زندگی رومزه و جنگ با "سگ سیاه افسردگی"......
همین جور روزها می گذشت که خبر طلاق "بیل گیتس و همسرش" را شنیدم ! افسردگی ام شدیدتر شد !
اگر بعد از خواندن خط بالا ، یک دل سیر خندید ، خوب نوش جانتان!
شاید هم بپرسید خوب به تو چه ربطی داشت؟ ... قبل از این خبر مهم!!! فکر می کردم اگر پولدار بشم ، اگر آدم موفقی بشم ، اگر دستاوردهای بزرگ داشته باشم ، اگر با آدم مهمی ازدواج کنم و خیلی چیزهای دیگر .... از این آشفتگی نجات پیدا می کنم و به "احساس رضایت از زندگی" می رسم ... در واقع به دنبال "نقطه امن" این دنیا می گشتم ولی فهمیدم که در واقع هیچ نقطه امنی در این دنیا وجود ندارد ! و این واقعیت تلخی بود ، خیلی تلخ.
طلاق بیل گیتس و همسرش به من نشان داد که مهم نیست که چقدر پولدار ، موفق و مشهور باشی ، چیزهای این دنیا فانی هستند و هیچ ثبات و تضمینی وجود ندارد ... بیل گیتس هم که باشی شاید یک روز از همسرت جدا شوی ....
بعد از تجربه این احساسات ، بعد از دیدن سریالهای مختلف ، خواندن رمانها و مهمتر از همه شنیدن داستان زندگی آدمهای اطرافم فهمیدم که این زندگی من نبود که غم انگیز و آشفته بود ... ذات زندگی در این دنیا این طور بود ...
یکی از کتابهایی که خواندم و در آن روزها خیلی به من کمک کرد کتاب "کتابخانه نیمه شب" بود که اینجا در ویرگول دربارش نوشته ام. اگر دوست داشتید بخوانید.
حالا فکر می کنم تنها نقطه امن این دنیا کشتی حضرت نوح علیه السلام بود .....
اسم کشتی را که میاورم ناگهان کشتی دیگری به ذهنم می رسد ... صادقانه بگویم که در آغاز این متن قصد قبلی برای گفتن آنچه که می خواهم بیاورم نداشتم ... واقعا می خواستم با جمله بالا پستم را تمام کنم ولی ...
