با دوستان سینمایی که صحبت می کنم همیشه در مورد سینماگر محبوبم، داریوش مهرجویی بزرگ، می گفتم که او حداقل 10 فیلم درجه یک دارد. این را البته با یک حساب سرانگشتی می گفتم و نه خیلی دقیق و فکر شده. اما حالا اینجا می خواهم یکبار فیلم های مهرجویی را دسته بندی کنم و ادعایم را بسنجم.
اگر بخواهم فیلم های مهرجویی را دسته بندی کنم به پنج دسته فیلم می رسم:
1- فیلم های درجه یک او که به نظرم از تمام فیلم های ساخته شده در کل سینمای ایران از آغاز تا امروز یک سر و گردن بالاتر هستند. شامل
خب تا اینجا شد 7 فیلم درجه یک
2- فیلم های خوب داریوش مهرجویی که همگی از آثار شاخص و ماندگار هستند. شامل
این هم 8 فیلم که به عبارتی می کند جمعا 15 فیلم درجه یک و خوب
3- یک تک فیلم که بعنوان نقطه شروع حرکت مهرجویی قابل توجه و حتی دوست داشتنی است:
4- فیلم هایی که لزوما آثار بدی نیستند اما ترجیح می دهم وقتی صحبت از آثار مهرجویی می شود اشاره ای به آنها نکنم و از کنار آنها با احتیاط و بی سر و صدا عبور کنم. شامل
5- و سرانجام فیلم های مهرجویی که ندیده ام شامل دو یا سه فیلم که در بالا اسمی نبرده ام
خب اینطور که به نظر می رسد می توانم بگویم خیلی هم ادعایم بیراه نبوده.
راستش مهرجویی برای من یک کارگردان معمولی نیست. قویا معتقدم در تاریخ سینمای ایران بی تکرار است. من دوره نوجوانی و جوانی ام را با فیلم های مهرجویی گذراندم و با آنها بزرگ شدم و سینما را شناختم. در دوره ای مراد و الگوی من بود. معتقدم هیچ کارگردانی در تاریخ سینمای ایران حتی به کارهای درجه یک او نزدیک هم نشده و بهترین فیلم های دیگران با فاصله ای دور و دست نیافتنی از آنها قرار دارند. این دست نیافتنی بودن را با توجه به سینمای کم جان و جهان سومی این روزهایمان می گویم.
کاش می شد می توانستم لذت دیدن فیلمهایی مثل درخت گلابی، لیلا، میکس ، دختردایی گمشده و ... را روی پرده سینما دوباره می چشیدم.
پ.ن: اینها نظرات شخصی من است. تعجب نمی کنم اگر بعضی ها نظرات دیگری داشته باشند و مثلا در مورد برخی فیلم ها مثل هامون، گاو، میکس و غیره جور دیگری فکر کنند.
