ارزش مشروط همان بی ارزشیِ بزک شده است🎯

از بچگی بهمون گفتن که باید «چیزی بشی» تا دوست‌داشتنی، موفق، محترم یا حتی قابل‌تحمل باشی.

گفتن اگه نمره‌ات خوب باشه، بچه خوبی‌ای.

اگه تو فلان رشته قبول شی، آفرین داری.

اگه درآمدت بالا باشه، «آدم حسابی» شدی.

اگه خونه بخری، ازدواج کنی، شاغل باشی، رژیم بگیری، دکترا بگیری...

اون‌وقت دیگه ارزشمندی.

اما نمی‌گن این یعنی چی؟

یعنی اگه «نداشته باشی»، «نشده باشی»، «نتونی»، یعنی بی‌ارزشی.

یعنی فقط وقتی کسی چیزی داره یا کسی می‌شه، حق داره احساس خوب بودن بکنه.

و حالا اینو قشنگ‌تر و متمدن‌تر هم تحویل می‌دن.

بهش می‌گن انگیزه، موفقیت، رشد فردی.

درصورتی‌که اگه عمیق نگاه کنیم، خیلی وقت‌ها اسم رمز بی‌ارزشی مشروطه.

ارزش مشروط یعنی این: تو خوب هستی، اگر...

و من می‌گم:

"این اگر لعنتی، همون قلابه."

قلابیه که انداختن گردنت که همش دنبال چیزی باشی، تا شاید حس کنی ارزشمندی.

ولی حقیقت اینه:

تو با بودن خودت ارزش داری.

با نفس کشیدنت، با زنده بودنت، با خندیدن‌هات، با گریه‌هات، با شکست‌هات، با بیکار بودنت، با پر بودن یا خالی بودن جیبت.

ارزش تو ربطی به موقعیت، ظاهر، تحصیلات، درآمد یا میزان مفید بودنت برای بقیه نداره.

اونی که ارزش رو مشروط می‌کنه، داره یه بی‌ارزشیِ بزک‌شده رو می‌فروشه.

چون وقتی "داشتن" شرط ارزش باشه، تو هیچ‌وقت واقعاً حسش نمی‌کنی.

چون همش می‌ترسی نداشته باشی و باز بی‌ارزش شی.

پس مجبوری دائم بجنگی. بجنگی تا "بمونی".

بجنگی تا تو شغلت بمونی بجنگی تا تو روابط مخربت بمونی

بجنگی تا از راهی که دوست نداری پول دربیاری

هرکس هرجامعه مشروط دوستت داشت و ارزش مشروط بهت داد بدون در واقع نه دوستت داره نه ارزشی برات قائله

ولی یه سوال:

چرا "بودن" کافی نباشه؟

چرا بدون هیچ شرطی، خودت رو همون‌طور که هستی، به رسمیت نشناسی؟

مگه تو بدون پول، بدون مدرک، بدون پوزیشن اجتماعی، بی‌ارزش می‌شی؟

اگه جواب ته دلت مثبته، این مقاله دقیقاً برای توئه.

چون تویی که باید خودتو پس بگیری.

از شرط‌ها، از جامعه، از سیستم، از مقایسه‌ها.

من نمی‌دونم تو کجایی، چی‌کار می‌کنی یا چقدر درآمد داری.

ولی یه چیزی ازت می‌خوام:

بیا و به اون حسِ ارزشِ مشروطت اعتراف کن.

به اینکه بعضی وقت‌ها، فکر می‌کنی بدون پول، شغل، موفقیت، مدرک یا ظاهر خاص، به اندازه کافی خوب نیستی.

همین اعتراف، آزادیه.

چون وقتی بفهمی نیازمند اون چیزها نیستی تا حس خوبی داشته باشی،

اگه داشته باشی‌شون هم دیگه نمی‌ترسی از دستشون بدی.

چون دیگه اونا «تو» نیستن. فقط «امکان‌هات» هستن. نه کیفیتت.

تو همیشه کامل بودی، فقط داشتن‌ها رو با بودن اشتباه گرفته بودی.♥️