Wanderer·۲ ماه پیشرنج ناشی از بودنبودن شاید ساده ترین چیز در جهان هستی باشد. هر آن چیز که زاده می شود به محض ورود به جهان هستی، هست می شود و به اسارت جهان ماده خو میگیرد. ام…
سجاد حاجیاندرنامـه‌ای به تو که نمیخوانی·۲ ماه پیشاز راه که می‌رسی شعر نفس میکشدعشق داند که چه لیلا شدنی مانده تو را
عالم زاده انصاری·۷ ماه پیشمی نویسممی نویسم به تو! چرا می نویسم؟! نمی خواهی بدانی؟، هستم و هستی، جریان داریم در این بحر بی پایان چون جوی های مجزا اما در دریا....
پارسا وحیدی امجددرشاعرانه"·۹ ماه پیشمن كه بودم؟ نميدانم.فراموشىِ خواب هاى وجود را هيچوقت نميتوان حس كرد.
حمید ادیب‌زاده·۱ سال پیشمرگِ بودنهامرگ تکینگیِ تمام چیزهایی‌ست که دوستشان ندارم. برای همین مرگ را دوست دارم. مثل یک سیاه‌چاله‌ی ابله، به جای بلعیدنِ جرم و انرژی...
مجموعه نوشته‌های ع.ب·۲ سال پیشروبرتو بولانیو و شخصیتهایشالف بیست سال دارد. دانشجوی فلسفه در دانشگاهی دولتی. مثل تمام هم سن و سال‌هایش و متفاوت از آن‌ها. در دوره‌ای از زندگی که همۀ هم سن و سالانش…
ح جیمی.·۲ سال پیشآبیِ روزهاباد میزنه به پنجره، هوا طوفانیه، امشب قراره دریا مواج بشه، میام تو بغلت خودمو جا میدم...دستات میزاری دورم، سرت فرو میکنی تو موهام و نفس می…
محمد جواد تقیپور·۲ سال پیشآدمی به نیستی ایمان آورده!آدم‌ها به نیستی ایمان آورده‌اند. به اینکه برای بار هزارم از آنچه هستند دور شوند! آن‌ها قدم می‌زنند، از جایی که خود را دارند عبور می‌کنند و…
