راستش نه فوتبالیم نه فوتبال شناس. اطلاعات فوتبالیمم بر میگرده به زمانی که رفتیم واسه جام جهانی 1998 یعنی 22 سال پیش. بازی ایران استرالیا و کلی خاطره از علاقه مندی به فوتبال و بازیکن های فوتبال اون زمان. خاطراتی که از عکسهای قاچاقی شون تو مدرسه شروع میشه و تا تلویزیون آوردن تو مدرسه برای دیدن بازی های جام جهانی و ... ادامه پیدا میکنه.
راستش اینا مقدمه بود که اینو بگم. در همه این سالها عادل فردوس پورم بود. من فوتبال نمی شناسم ولی عادل فردوسی پورو مثل تک تک بازیکن های فوتبال اون دوره که اسطوره شدن میشناسم. یادم میاد زمانیو که موهای عادل فردوسی پور سفید نبود، میخندیدو از خاطرات پشت صحنه جام جهانی میگفت.
وقتی برنامه 90 پخش میشد من نمیدیدم، راستش نه علاقه داشتم نه خوشم میومد تا دیر وقت پای تلویزیون مشغول دیدن فوتبال باشم. اما بازهم میدونستم عادل داره کارشو درست انجام میده که این همه آدمو میاره پای تلویزیون. وقتی رفتن عادل فردوسی پور از تلویزیون و برنامه 90 رسانه ای شد با اینکه اهل دیدن برنامه اش نبودم، حس بدی بهم دست داد.
کار من این نیست که عادل فردوسی پور هارو تحلیل کنم اما کار من قطعا این هست که بفهمم وقتی با این همه بی اطلاعی از فوتبال از رفتن آدمی از رسانه حس بدی بهم دست میده یعنی چی؟
حس من خشم و ناامیدی بود. خشم از اینکه چرا پرطرفدار های سالم حذف میشن در زمانی که همه ابزارها برای از بین بردن سلامتی ها فراهم هست و نا امید از اینکه دیگه اون همه هیجان آدم های فوتبالیو نمیبینم.
اما امروز هم خشمم و هم نا امیدیم درمان شد. فهمیدم هر کی کارشو درست انجام میده و دلشو تضمین کارش میکنه از بین نمیره و نخواهد رفت. یاد کلاسهای قطب نمای شکوفاییم و نطریه پروفسور مارتین سلیگمن، پدر علم روانشناسی مثبت، افتادم. انسانهایی که هر 5 فاکتور شکوفاییو دارن، ماندگار خواهند بود. حالم الان خوبه چون فهمیدم حتی علم هم این موضوعو تایید میکنه.
www.moshirian.com
