رعایت استانداردهای نامگذاری هر زبان برنامه‌نویسی یکی از اولین معیارهای برنامه‌نویس حرفه‌ای بودنه. چه وقتی تیمی کار میکنیم، چه حتی وقتی که تنها کار میکنیم، رعایت استانداردها کمک میکنه که کدهامون قابل فهم‌تر باشه و بتونیم در آینده راحت‌تر اونها رو پشتیبانی کنیم.
اگر از مشتریهای توییتهای دونالد ترامپ باشید میدونید که استفاده از Caps lock به موقع چقدر اهمیت داره? پیروی از نامگذاری استاندارد همون قدر برای یک برنامه‌نویس اهمیت داره ?
چهار مدل مشهور برای نامگذاری اشیا در زبانهای برنامه‌نویسی وجود داره. که به فارسی سخت به اونها نامگذاری پاسکالی، نامگذاری شتری، نامگذاری ماری و نامگذاری کبابی میگن ? هر چند نام‌های انگلیسی اونها مشهورتر هستند. در نامگذاری متغیرها ما نمیتونیم از space استفاده کنیم و این موضوع فلسفه‌ی اصلی این نام‌گذاری‌ها را تشکیل میدن.
زبان جاوا اسکریپت Case sensitive هست. یعنی بین نام متغیر با حروف کوچک با نام متغیر با حروف بزرگ تفاوت قائل میشه.
نامی که انتخاب میکنید باید بتونه خودش رو توصیف کنه. از علائم مختصر، بی‌معنی و کوتاه استفاده نکنید.
اکثرا در هنگام تعریف متغیر در جاوا اسکریپت از نامگذاری Camel case استفاده میکنیم. در اکثر زبانهای برنامه‌نویسی قاعده نامگذاری متغیر به همین شکله.
برای نامگذاری متغیرهای boolean استفاده از prefix های are، is و has توصیه میشه. این موضوع سبب میشه که این متغیرها از مابقی متغیرها متمایز باشند و نام اونها بامعنی‌تر بشه.
توصیه میشه که نام تابع رو با فعل شروع کنیم. همچنین تحت هیچ شرطی از نام‌هایی مثل get2 یا getNameNew استفاده نکنید. اینجا هم خساست به خرج ندید، هر چقدر که نام تابع بتونه توصیف بهتری از کار اون تابع باشه، بهتر هست.
در جاوا اسکریپت مثل اکثر زبانها کلاس‌ها به صورت Pascal Case نامگذاری میشن. این موضوع به افزایش contrast بین کلاس و دیگر متغیرها کمک میکنه.
ما component ها رو اغلب سمت frameworkهای front end مثل ری اکت یا vue.js میبینم. مثل کلاس‌ها اینجا هم از نامگذاری Pascal Case استفاده میکنیم.
به دلیل استفاده از نامگذاری Pascal Case تمایز خوبی هم بین Component ما با المان‌های پیش فرض html به وجود میاد.
اینجا هم به مانند نامگذاری تابع‌ها، نام متد رو با فعل شروع میکنیم و از استاندارد camel Case استفاده میکنیم.
هر چند در این مورد قانون کلی وجود نداره اما بهتر هست که متغیر و متدهای private یک کلاس رو که قرار نیست در مابقی پروژه استفاده بشه، با استفاده underscore (_) شروع کنید. در زبانهای برنامه‌نویسی دیگه هم این قانون برقرار است.
ثابت‌ها متغیرهایی هستند که قرار نیست مقدار اونها توی طول برنامه تغییر کنه. بهتر هست که ثابت‌ها رو با حروف بزرگ بنویسید.
اگر ثابت چند کلمه‌ای داشتید، میتونید کلمات ثابت رو با زیر خط جدا کنید.
متغیرهای Global متغیرهایی هستند که در کل پروژه از مقدارشون استفاده میکنیم. خوبه که موارد زیر رو هنگام تعریف این متغیرها در نظر بگیرید:
از وقتی که نام‌گذاری‌های Pascal Case و camel Case محبوب‌تر شدند، استفاده از Underscore برای معرفی متغیر به شدت محدود شده. این روزها فقط برای معرفی متغیرهای private از Underscore استفاده میکنیم و پیشنهاد میشه که کمتر از این نوع نامگذاری استفاده کنیم.
استفاده از Dash هم برای نامگذاری متغیرها چندان منطقی این روزها به نظر نمیرسه و موجب ناخوانی کدهای ما میشه.
در سمت Front End معمولا فایلها رو به صورت Pascal Case نامگذاری می‌کنند.
برخلاف Front End در سمت Back End معمولا از روش kebab-case استفاده میشه.
ممکنه که سیستم عاملی بین کاراکترهای بزرگ و کوچک توی نام‌فایل تفاوتی قائل نشه. به همین دلیل به نظر میرسه که استفاده از نام گذاری kebab-case منطقی‌تر باشه.
امیدوارم این نوشته براتون مفید واقع بشه، اگر چیزی رو از قلم انداختم یا جایی اشتباه کردم حتما بهم بگید و خوشحالم کنید.
