دو روزه اخیر با تعیین ددلاین های زمانی در طول روز تونستم تقریبا کارهام رو جلو ببرم ، یک روشی رو اخیرا میبینم دوستام ازش حرف میزنند "تایم بلاکینگ" که هر چی ازش یاد گرفتم همین جا میام و حرف میزنم ... امروز یکم برون ریزی فکری داشتم که یک قدری در مسیر جرات ورزی بود و از این جهت از خودم راضی هستم ، اجازه بدید یکم عینی تر حرف بزنم ، یادم میاد چند سال پیش به دنبال سریال در حاشیه یک جو عجیبی علیه پزشکان در شبکه های مجازی راه افتاد و خیلی مسموم و یک سو گرانه بود و خلاصه همون نگاه صفر و صدی حاکم بر جامعه ، جالبه که الان داره یادم میاد کامنتای یک پستی رو خوندم و به قدری انزجار و نفرت پراکنی بیهوده دیدم که با خودم گفتم مریم سعی کن از بحث دوری کنی ... بعدا چند چیز دیگه پیش اومد که به این اندیشه دوری از بحث کردن قوت داده شد از جمله مسائل مربوط به انتخابات و یک ریشه ای از پذیرش هرچی که هست و انفعال در من جوونه. اخیرا که خیلی بیشتر دارم به چرایی رفتارهای خودم نگاه میکنم به خودم اجازه عبور کردن از یک سری خط ها رو میدم . مثلا اگر پستی از یکی از اساتیدم رو نپسندم و نقد از نظر خودم به جایی داشته باشم میگم و یا سعی میکنم از اون تایید طلبی دائمی فاصله بگیرم . البته این جور رفتارها خیلی ریشه ای و عمیقه ولی این شناخت و قدم ها خودت رو به خودت بیشتر نزدیک میکنه و من به این باور دارم ...
