سلام به همه بخصوص چند نفری که فعالانه من رو دنبال میکردید . بخصوص آهو و علی و سارمی و سارا که به جز سارا بقیه کنکوری هستند و خسته نباشند و دمشون گرم که قراره تا اخرین روز تلاششون رو ادامه بدند . یک چیزی که توجه ام رو جلب کرد این بود که وقتی "مریم حیدری ویرگول" گوگل کردم به یک سایتی برخوردم که روز اول این چالش من رو دیده بود و پسندیده بود و شروع کرده بود و من از اینکه تاثیر خوبی روی اونا گذاشتم واقعا خوشحالم و از اینکه افرادی بودند که حداقل به "صرافت" اندیشیدند :)))باورم نمیشه 30 روز گذشته ! اگر بدونید که چقدر کشیک دادم من !
خوب سوال اصلی اینجاست آیا از اون انفعالی که حرف میزدی خارج شدی ؟ جواب اینه : کمی! اونقدر کم که بشه بهونه خوبی برای غر زدن من به خودم باشه ولی باید به خودم یادآوری کنم که تو الان نمیتونی همه چیز رو با هم داشته باشی و تو نمیتونی با کمالگرایی شدیدت لذت این لحظه ، حالا و اکنون رو از خودت محروم کنی ! الان میدونم دیدگاهم نسبت به یادگیری در جنبه هایی واقعا باید تغییر کنه و تغییر باید اتفاق بیفته چون من مسیری رو شروع کردم که پایانش با خداست !
به هر حال ویرگول محیطی شده که من میتونم بنویسم و از احساسات و برنامه هام حرف بزنم ، کاری که به طور کلی در هیچ شبکه اجتماعی انجام ندادم ، به عبارتی بستری برای رشد من فراهم کرده :) اینکه بی پرده از وجوهی از خودم حرف میزنم که اونقدرا هم قشنگ نیست حس خوبی بهم میده ، این اعتراف به همه نگرانی ها و کم کاری با صدای بلند و جلوی این غریبه های که دارن آشنا میشن :)
مسیر تغییر طولانیه ولی باید از یک جایی شروع بشه. وقتی داری یک جایی بد جور در جا میزنی ممکنه هزار تا مسئله دست به دست هم داده باشن که تو رو فلج کنن ! چیزایی که حتی فکرشم نمیتونی بکنی ولی احتمالا توجه به احساساتت و ثبت کردنشون و ایجاد عادت های کوچک و متعهد شدن بهشون رمز استمرار یک تلاشه :)
دیگه از منبر بیام پایین :) توی این سی روز من تلاش کردم و خیلی روزا جواب نداد و گاهی شد ولی از همه مهمتر این بود که به خودم و تلاشم توجه کردم ...
