ای کاش میشد زمان را نگه داشت، لمس کرد؛ بین ورقه‌های کاغذ حبس کرد. اما خوشبختانه این رویا واقعی نیست. زمان میگذره چه از بهترین لحظات زندگی و چه از روزهایی که فکر نمیکردی تموم شند. زمان حتی برای تماشای دنیا از پنجره اتوبوس صبر نمیکند.
به آدم‌هایی که میتونند احساساتشون را دقیق روی کاغذ بیارند، حسودیم میشه. انگار بخش‌هایی از خودشون را برای همیشه حفظ میکنند. من اما هر کاری میکنم دقیق نمیتونم یا شاید هم بعضی اوقات ترجیح میدم بخش‌هاییم به فراموشی سپرده بشه. اما در کل زیبا نوشتن احساسات هنره، و داشتن احساسات زیبا از اون هنرمندانه‌تر...
