بعضی از انعکاس ها خیلی زیباست. مثل انعکاس روی شیشه، مثل انعکاس آسمون روی آب حوض. اما بعضی انعکاس ها، تصویر توهم آدمهاست، مثل سراب. و گاهی ما این دو رو با هم قاطی میکنیم. مخصوصا وقتایی که میخوایم تصویری از انسان کامل. باشیم. تصویری باشیم از انسان کاملی که توی ذهن مون ساختیم. اینجاست که تعارض هامون با خودمون شروع میشه. ما عاشق یک تصویر هستیم و میخوایم ازش سراب بسازیم.اما هر چه جلو تر میریم، اون سراب هم دور تر میشه.
و در نتیجه، در ذهن ما، نارضایتی همیشگی ای بوجود میاد. به هر چیزی که دست پیدا میکنیم، برای مدت خیلی کمی خوشحالیم. و باز بعد اون مدت کم، کلی ناراحتی میاد سراغمون. ایده آل گرایی یا همون بی نقص خواهی، پدر روح و جسم ما رو در میاره، اگه مراقبش نباشیم. بهترین راه اینه که بجای اینکه انعکاس چیزی باشیم، خودمون رو با همون متریالی که هستیم، بهتر و بهتر بسازیم. هر روز یک قدم...
