نقطه به نقطه، خودت رو بازتعریف کن

یکی از نقطه های تاریک زندگیت که خیلی توش بهت سخت گذشت رو به یاد بیار!
یادته که فکر می کردی نمی تونی از پس اون کار بر بیای! یا نگران بودی نکنه بلایی سرِت بیاد! یا نکنه توان تحمل جدایی از اون شخص یا فقدان اون چیزی که بودنش بهت حس خوبی می داد رو نداشته باشی! یا وقتی یک تصورِ ذهنی نامطلوب از وقوع شرایط پیشِ رو، دل و دماغ زندگی کردن و خندیدن رو برای ساعت ها و روزها ازت گرفته بود و به خاطر همون تصوّرات ذهنی، شدیدا درگیر مقاوت، احساس افسردگی و یا انواع عواطف ناراحت کننده (مثل خشم، کینه، نفرت و ...) شده بودی!
در اون نقطه تاریخی، ذهنت پُر بود از صداهایی مثل اینکه: آخه چرا باید اینطوری بشه؟ مُرده شور این زندگی رو ببرن! کاش من جای فلانی بودم! خر ما از کُرّگی دُم نداشت و .... از این قبیل خودگویی های درونی!

ولی وقتی با صبر و تحمل و کمی تلاش بیشتر ، بعلاوه انجام بعضی کارهایی که تا اون موقع اصلا بلد نبودی (ولی به واسطه همون اتفاق سراغ یادگیری اون رفتی) و تونستی از اون چالش به سلامت عبور کنی، یادت میاد که چطور تصویر دنیا و اون موقعیت از زندگی برات تغییر کرد؟ انگار تغییر نگاهت به اون مسئله و ابعاد مختلفش، شبیه تغییر نگاه یک آدم فارسی زبان به خط چینی شد وقتی که یکم الفبای چینی رو یاد گرفت!

زندگی پر از چالش های ریز و درشته! ولی جالب اینجاست که خداوند تعهد داده که هیچ وقت چالشی بزرگتر از حد تحمل انسان روی دوشش قرار نده! {لَا يُكَلِّفُ اللَّهُ نَفْسًا إِلَّا وُسْعَهَا}

بیا مرور کنیم که دقیقا چند لحظه یا چند روز بعد از عبور موفق یا ناموفق از یک چالش، چطور با قضاوت عملکرد خودت تعریف و تصویر جدیدی رو درباره خودت شکل دادی:
درصورت موفقیت احتمالا این فکر از سرِت عبور کرده که چقدر خوش شانس بودی که یک راه حل درست به ذهنت رسیده! یا به خودت افتخار کردی که چقدر خوب از پس اون کار بر اومدی درحالیکه افراد زیادی رو دیده بودی که زیر بار اون مشکل لِه شده بودند (و به همین دلیل هم ترسیده بودی!)

و شاید هم برعکس، به خاطر عدم توانایی در حل اون مسئله، کلی خودت رو قضاوت کردی و مدت ها با گفتگوهای درونیِ منفی، برچسب های نامناسبی رو به تصویر ذهنی درباره خودت الصاق کردی!

انگار که خاطره ی تجربه اون چالش و آنچه که ازش درک کردی، در ذهنِ تو (و حتی در کائنات) بعنوان یک پیسکل از تصویرِ شخصی تو برای همیشه ماندگار میشه! {حتی اگر شکست هم بخوری همین اتفاق میوفته و تصویر ضعف و ناتوانی خودت رو به یاد خواهی آورد}

پس خیلی ساده میشه فهمید که ما در طول زندگی داریم پیکسل به پیکسل (یا نقطه به نقطه) تصویر خودمون رو به ظهور می رسونیم و تصویر ذهنی که امروز از خودمون می شناسیم، محصول همه برداشتها و نتیجه گیری هایی هست که از لحظات حساس و چالشی زندگی، درباره خودمون انتخاب کردیم.

ولی سوال مهم اینه که: حقیقت وجود تو کدوم تصویره؟ از بین صدها تصویری که از موفقیت ها و شکست های خودت در خاطراتت ذخیره کردی، بالاخره تو کدومشون هستی؟ نمیشه که تو همزمان هم اون آدم باهوش باشی که توی چالش های سختی عملکرد عالی از خودش نشون داده و هم اون آدم بی عرضه ای که از پس یک اتفاق ساده بر نیامده و از نگاه عرف جامعه به خودش برچسب بی عرضه یا بی لیاقت زده!

آره دوست من، پیام مهم این مقاله همینه که: خویشتن حقیقی انسان (Self) محدود به هیچکدام از موفقیت ها یا شکست های ما نیست و با این قبیل ارزش گذاری ها (موفقیت یا شکست در چالش های زندگی) قابل تعریف نیست!

این حرف رو با تکیه بر این کلام خدا می زنم که فرموده "سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا يَصِفُونَ" {خدا از آنچه او را به آن توصیف می کنند، منزّه است} و این حقیقت درباره روحی که خداوند به انسان بخشیده هم صادقه و خویشتن حقیقی ما، از هرنوع تصویر و قضاوتی که ذهنِ ما (ایگو) درباره خودش ساخته بسیار فراتر و و برتر هست، حتی اگر بنا بر رفتارهای تربیتی غلط والدین در کودکی، و یا رویه های پُرخطای سیستم های آموزش و پرورش ما رو کم ارزش یا ناتوان شناسایی کرده باشند.

خود را ضعیف و کم ندان، تنها در این عالم ندان
تو شـــاهکـار خلــقتی، تحــــقیر را بــاور نکـــن
بر روی بوم زندگی، هر چیز می خواهی بکش
زیبا و زشتش پای توست، تقــدیر را باور نکــن
تصویر اگر زیبا نبود، نقاش خوبی نیستی
از نو دوباره رســم کن، تصویر را باور نکن

پیشنهاد می کنم تفسیر ترانه زیبای "ذرّه بین" از محسن چاوشی رو برای درک بهتر این مقاله هم مطالعه کنید