در توسعه محصول نرم‌افزاری، زمانی که یک باگ بحرانی در محیط عملیات و یا حتی در محیط آزمون محصول رخ می‌دهد، رسیدگی سریع و موثر آن ضروری است. برای من همیشه سوال بوده که در زمان‌هایی که باگی اعلام می‌شود که روی عملکرد محصول تاثیر زیادی دارد، چه کاری باید انجام داد تا در سریع‌ترین زمان ممکن بتوانیم به نقطه پایدار برسیم و باگ را رفع کنیم.
می‌توانیم جلسه‌ای برگزار کنیم که از قالبی شبیه به رویداد معروف "Sprint Review" استفاده کنیم؛ با این تفاوت که در جلسه بازبینی، کل اسپرینت هدف قرار می‌گیرد ولی در این مورد بخصوص می‌توانیم با برخی تغییرات برای رسیدگی به فوریت و شدت باگ فرآیند مدیریت باگ را تسهیل کنیم.
در اینجا ساختار پیشنهادی برای مدیریت باگ‌های بحرانی آورده شده که حاصل تجربه چند ساله من است:
1. اطلاع‌رسانی فوری: به محض کشف مشکل، تیم اسکرام باید سریعاً از آن اطلاع پیدا کند. این تضمین می‌کند که تیم از موضوع آگاه است و می تواند بر اساس آن برنامه‌ریزی کند. (برای این مورد می‌توان از روال‌های تیم مانیتورینگ استفاده کرد یا ساختار یکپارچه‌ای برای بدست آوردن فیدبک کاربران بوجود آورد.)
2. برنامه‌ریزی اضطراری: اسکرام مستر باید یک جلسه اضطراری برای بحث در مورد باگ ترتیب دهد. همه اعضاء تیم مربوطه باید شرکت کنند، از جمله توسعه‌دهندگان، تسترها و مالک محصول. جلسه باید در اسرع وقت برنامه‌ریزی شود تا تأثیر باگ در محصول به حداقل برسد.
3. توضیحات باگ: در ابتدای جلسه، شخصی که باگ را گزارش یا کشف کرده است، باید شرح مفصلی از مشکل ارائه دهد. این باید شامل علائم، عواقب بالقوه و هر سناریو خاصی باشد که در آن باگ رخ می‌دهد.
4. ارزیابی تأثیر: تیم توسعه، با نظرات سایر ذینفعان، باید تأثیر بروز باگ را بر محصول و کاربران آن ارزیابی کند. درک شدت موضوع به اولویت‌بندی مناسب آن کمک می‌کند.
5. شناسایی علل بروز باگ: تیم توسعه باید دلایل رخداد باگ را بررسی کند. این ممکن است شامل بررسی تغییرات اخیر در کد، تجزیه و تحلیل گزارش‌ها و در نظر گرفتن هرگونه استقرار یا به‌روزرسانی اخیر باشد.
9. اولویت‌بندی: پس از شناسایی علت‌ها، تیم باید براساس احتمال اینکه علت اصلی و تأثیر بالقوه باگ چی میتونه باشه، بررسی آنها را اولویت‌بندی کند. در اولویت‌بندی و بررسی علل رخداد باگ باید زمانی برای تست و مانیتوریگ وضعیت درنظر بگیریم یا بعبارتی نباید تمامی علل رخداد را بطور موازی رفع و تست نماییم.
10. رفع، تست، مانیتورینگ وضعیت: پس از شناسایی علت اصلی، تیم توسعه باید روی اجرای یک رفع باگ، کار کند. پس از رفع باگ، باید بطور کامل تست شود تا اطمینان حاصل گردد که باگ را حل کرده و مشکل جدیدی ایجاد نمی‌کند. بعد از انتشار نیز می‌بایست وضعیت مانیتور شده تا از رفع باگ مطمئن شویم.
11. تجزیه و تحلیل علت اصلی: تیم باید در بررسی و محدود کردن علل اصلی بروز باگ باهم همکاری مشترک داشته باشند. هدف شناسایی مشکل خاص است تا بتوان یک راه حل مناسب ابداع کرد.
12.جلسه Retrospective: پس از رفع باگ و تثبیت وضعیت، ایده خوبی است که یک مرور کوتاه به گذشته انجام دهید تا از تجربه آن یاد بگیرید و ببینید که آیا بهبود فرآیند یا اقدامات پیشگیرانه‌ای وجود دارد که می‌تواند برای جلوگیری از باگ‌های مهم مشابه در کار انجام شود؟ (نوشتن گزارش‌هایی همچون گزارش Post-mortem بعد از اتمام این فرآیند (تشخیص، بررسی و علت‌یابی و رفع باگ)، تاثیر زیادی در کاهش بروز مجدد آن در آینده خواهد داشت.)
برای درک بهتر این فرآیند، دیاگرام زیر بخوبی می‌تواند توالی انجام هر مرحله را توضیح دهد:
در طول فرآیند کشف تا رفع باگ، حفظ ارتباط شفاف با همه ذینفعان، از جمله کاربران بسیار مهم است. به‌روزرسانی‌های منظم در مورد پیشرفت و تأثیر بالقوه بر در دسترس بودن محصول باید ارائه شود. به یاد داشته باشیم، کلید مدیریت موثر باگ‌های بحرانی در محصول، پاسخ سریع، همکاری و ارتباط شفاف بین همه اعضاء تیم است.
