تغذیه گاو خشک، چالش خشک کردن گاو شیری پرتولید

توقف شیردهی (خشک شدن  یا Dry-off) در گاوهای شیری یک حوزه تحقیقاتی است که در سال های اخیر مورد توجه زیادی قرار گرفته است. دوره خشکی برای بهینه سازی بازسازی بافت غده پستانی ضروری است، اما نشان دهنده یک رویداد استرس زا است که شامل چندین تغییر در روال روزانه، جیره خوراکی و متابولیسم می شود. علاوه بر این، تولید شیر بالای گاوهای امروزی در اواخر بارداری نیاز به دستکاری های مربوطه را در روزهای نزدیک به خشک شدن تشدید می کند، زیرا تجمع بیش از حد شیر ممکن است موفقیت دوره خشکی را با اثرات منفی بالقوه بر شیردهی آینده به خطر بیندازد. سطوح تولید بیش از 15 کیلوگرم در روز یک عامل خطر مازاد برای سلامت پستان، تأخیر در بازچرخ پستان، و بدتر شدن استرس متابولیک و پاسخ های التهابی است. علاوه بر این، فشار برای کاهش مصرف آنتی‌بیوتیک در حیوانات مزرعه منجر به افزایش توجه به دوره خشکی شده است، با توجه به اینکه از نظر تاریخی برای اکثر گاوهای شیری، درمان آنتی‌بیوتیکی پروفیلاکسی درون پستانی در زمان خشک کردن به عنوان وسیله‌ای برای کاهش خطر عفونت‌های داخل پستانی در دوره‌های بعدی ارائه شده است.  برای مقابله با این چالش‌ راهکارهای بسیاری است که در میان آنها، رایج ترین آنها بر اساس محدودیت خوراک یا مواد مغذی، کاهش دفعات شیردوشی یا تجویز مهارکننده های پرولاکتین است. این شیوه‌ها ظرفیت‌های متفاوتی برای کاهش تولید شیر از طریق مکانیسم‌های مختلف دارند و پیامدهای متعددی برای سلامت پستان، رفاه حیوانات، رفتار، وضعیت غدد درون‌ریز، متابولیسم و ​​شرایط التهابی دارند. بررسی حاضر با هدف ارائه یک نمای کلی از مرحله خشک کردن در گاوهای پرتولید و تأثیر تولید بالای شیر در زمان خشک کردن، و توصیف استراتژی‌های احتمالی است که ممکن است توسط دامداران و دامپزشکان برای بهینه‌سازی این شرایط حیاتی اجرا شود.

مقدمه

دوره خشکی، دوره بدون شیردهی بین خشک شدن و زایش است که نشان دهنده مرحله مهمی از چرخه تولید گاو است و پیامدهای مرتبطی برای سلامت و فیزیولوژی گاو، رفاه حیوانات و پایداری تولید گاو شیری دارد. مرحله خشک شدن با توقف شیردوشی در پایان شیردهی شروع می شود تا متابولیسم گاو و پستان برای حداکثر تولید شیر در شیردهی بعدی آماده شود. در این دوره، گاوها ترمیم وضعیت بدن را کامل می کنند و سلول های اپیتلیال پستان را تجدید می کنند. غده پستانی در ابتدا تحت یک فرآیند بازچرخ فعال قرار می گیرد، جایی که، از طریق یک سری تغییرات هماهنگ در مورفولوژی غدد پستانی، یکپارچگی اتصالات محکم و ترکیب ترشحات پستانی، به حالت غیر شیردهی باز می گردد. به طور سنتی، گاوها در یک روز برنامه ریزی شده، حدود 6 تا 8 هفته قبل از زایمان مورد انتظار، از طریق توقف ناگهانی شیردوشی و تجویز درمان طولانی مدت با آنتی بیوتیک داخل پستانی، خشک می شدند. بنابراین، رویداد خشک شدن شروع دوره ای است که در آن فیزیولوژی گاو ابتدا با وضعیت غیر شیردهی سازگار می شود اما سپس برای نزدیک شدن به زایمان آماده می شود. در سال‌های اخیر، تولید شیر در هر گاو به‌طور چشمگیری افزایش یافته است و یافتن گاوهایی که هنوز تولید بالایی دارند (یعنی بیش از 20 تا 25 کیلوگرم در روز) در اواخر بارداری، به طور چشمگیری رایج است.

بنابراین، حتی انتقال از شیردهی به حالت غیر شیردهی چالش برانگیزتر است.

درمان گاو خشک (DCT) شامل تجویز سیستماتیک ضدمیکروب ها به تمام گاوهای گله در زمان خشک شدن برای پیشگیری و درمان عفونت های داخل پستانی (IMI) در طول دوره خشکی به ویژه در آغاز و پایان آن، زمانی که در معرض بالاترین خطر (IMI) می باشند، است. در بسیاری از کشورها، این رویکرد بسیار گسترده است. با این حال، مقاومت ضد میکروبی به یک نگرانی مرتبط برای حیوانات و همچنین به دلیل پیامدهای احتمالی برای سلامت انسان تبدیل شده است. کاهش استفاده از مواد ضد میکروبی در دام، پتانسیل کاهش شیوع مقاومت ضد میکروبی و بهبود پایداری در محصولات گاو شیری را دارد. کشورهای شمالی اروپا رویکردهای مشابهی را از سال 2009 ترویج کرده‌اند و هلند در سال 2012 استفاده از آنتی‌بیوتیک‌ها را در دام‌ ممنوع کرد و سپس در سال 2022 کل اتحادیه اروپا را ممنوع کرد. بنابراین، درمان انتخابی گاو خشک با نتایج مطلوب در کاهش مصرف آنتی‌بیوتیک بدون عوارض جانبی عمده از نظر افزایش SCC و بروز ورم پستان در شیردهی بعدی در حال گسترش است. با این وجود، گاوهایی که خشک می شوند هنوز مقدار زیادی شیر بدون حمایت آنتی بیوتیکی تولید می کنند که ممکن است تهدیدی برای IMI و خطری برای سلامت یا رفاه حیوانات باشد.

در شرایط طبیعی، مانع به تدریج تولید شیر را کاهش می دهد (یعنی بازچرخ تدریجی) در پاسخ به کاهش دفعات شیردهی در محیط‌های تجاری، گاوها هنوز در اواخر بارداری مقادیر زیادی شیر تولید می‌کنند و خروج شیر اغلب به طور ناگهانی متوقف می‌شود و باعث تغییراتی که در بخش قبل توضیح داده شد، می‌شود. برای کاهش این اثرات، یک راه حل ممکن، حذف یا کوتاه کردن دوره خشکی است. هدف اصلی این استراتژی بهبود تعادل انرژی در اوایل شیردهی و تغییر تولید شیر از دوره پس از زایمان به هفته های آخر بارداری است. علاوه بر این، گاوها باید با تغییرات غذایی و گروهی کمتری مواجه شوند. اندرسن و همکاران (2005) دوره خشکی 7 هفته ای را با شیردوشی مداوم تا اواخر بارداری در گاوهایی با حداکثر تولید شیر بیش از 45 کیلوگرم در روز مقایسه کردند. این نویسندگان کاهش مداوم تولید شیر را در اوایل شیردهی بعدی گزارش کردند، اما تعادل منفی انرژی را در گاوهایی که دوره خشکی را پشت سر گذاشتند، کاهش داد. از طرف دیگر، کوتاه کردن دوره خشکی (تا حدود 30 روز) به طور بالقوه می تواند اثرات جانبی استراتژی های مختلف دوره خشک را متعادل کند. در مقایسه با دوره 6 تا 8 هفته‌ای بدون شیردهی، یک دوره خشک کوتاه منجر به از دست دادن شیر در شیردهی بعدی (5/4 ٪-) شد، اما پروتئین شیر و تعادل انرژی را بهبود بخشید. همچنین به نظر می‌رسد که یک دوره خشک کوتاه، تعادل انرژی پس از زایمان و سازگاری شکمبه را در مقایسه با دوره خشکی 60 روزه نیز بهبود می‌بخشد.

فرضیه های مختلفی برای توضیح از دست دادن شیر ناشی از کوتاه شدن طول دوره خشکی ارائه شده است، اما به احتمال زیاد به اثرات دوره خشکی بر ترن اور سلولی و جایگزینی سلول های اپیتلیال پستان در حال پیری مربوط می شود. این فرآیند تقریباً در 25 روز کامل می شود، که بنابراین نشان دهنده حداقل طول مورد نیاز دوره خشک است. با این حال، دوره خشک کوتاه یا حذف شده می تواند بر سلامت پستان تأثیر بگذارد. به نظر نمی رسد کوتاه شدن دوره خشکی بر سلامت پستان تأثیر بگذارد، بدون اینکه تأثیر منفی بر احتمال ورم پستان داشته باشد. گاوهایی که به صورت انتخابی در زمان خشک شدن درمان می شوند ممکن است از دوره خشکی طولانی تری بهره مند شوند. در واقع، دوره خشک مرحله مهمی برای درمان IMI است، حتی تحت بالینی (یعنی سطح پایین SCC اما وجود برخی از سویه‌های پاتوژن) زیرا در کنار اثرات آنتی بیوتیکی، پاکسازی فیزیولوژیکی بسیاری از باکتری‌ها در اواسط دوره خشکی وجود دارد.

تأثیر تولید شیر بالا در خشکی

در طول دهه های گذشته، بهبود مستمر در مدیریت، تغذیه و ژنتیک باعث بهبود تولید شیر و تداوم شیردهی شده است. با این حال، یکی از عوارض جانبی احتمالی این پیشرفت ها، سطح بالای تولید در زمان خشک شدن است (افزایش 2 تا 3 برابر در 4 تا 5 دهه گذشته)، که انتقال به دوره خشک را چالش برانگیز می کند. نیاز به کاهش تولید شیر قبل از توقف شیردوشی حداقل 70 سال پیش بسیار با اهمیت تشخیص داده شد. در آن زمان ها، خشک کردن تدریجی برای کاهش خطر ورم پستان ناشی از فشار داخل پستانی بالا انجام می شد، اما با گسترش آنتی بیوتیک درمانی در خشکی، به تدریج این روش با خشک کردن ناگهانی جایگزین شد.

با این حال، تولید شیر در خشک شدن کمتر از 10 کیلوگرم در روز بود. امروزه تولید در وضعیت خشک کردن به راحتی می تواند از 25 کیلوگرم در روز فراتر رود و استفاده از DCT انتخابی به طور پیوسته در حال افزایش است.   تأثیر خشک کردن ناگهانی بدون آنتی بیوتیک روی گاوی که مقدار زیادی شیر تولید می کند ناشناخته است، اما معمولاً از این روش برای حفظ سلامت و رفاه حیوانات اجتناب می شود. تولید شیر بالا در زمان خشک شدن یکی از دلایل اصلی است که دامداران را به استفاده از آنتی بیوتیک DCT در اتریش و هلند، حتی در گاوهایی با SCC پایین سوق می دهد.

در یک مطالعه احتمال ورم پستان بالینی در اوایل شیردهی بیشتر بود (نسبت شانس =79/4) در گاوهایی که در آخرین آزمایش گله بیش از 15 لیتر در روز تولید کردند در مقایسه با گاوهایی که کمتر از 10 لیتر در روز تولید کردند. تولید شیر بالا در هنگام خشک شدن (یعنی در آخرین شیردوشی) منجر به افزایش تجمع شیر در پستان در روزهای بعدی می شود که به نوبه خود باعث افزایش فشار داخل پستانی و افزایش خطر نشت شیر ​​می شود. این عوامل در کنار هم تشکیل پلاگ کراتین را که به عنوان یک لایه محافظ در برابر ورود پاتوژن به کانال سرپستانک عمل می کند را به تاخیر می اندازد.

علاوه بر این، نشت شیر در کوارترهای پستانی، احتمال ابتلا به ورم پستان بالینی در مقایسه با کوارترهای شیری که نشت نمی‌کند، 2 برابر بیشتر می کند. بنابراین، تولید شیر بالا در زمان خشک شدن نشان دهنده یک عامل خطر برای ایجاد IMI جدید در طول دوره خشکی است. بر این اساس، دانشمندان احتمال افزایش 77 درصدی IMI محیطی جدید را در زایش برای تولید بیش از 5/12 کیلوگرم در روز در زمان خشک شدن گزارش کردند.

همچنین تحقیقات دیگر نشان داد که کوارتر غیر آلوده گاوهایی که بیش از 4/16 کیلوگرم در روز در هفته آخر شیردهی تولید شیر می کنند، 7 برابر بیشتر از گاوهایی که کمتر از 10 کیلوگرم در روز تولید می کردند، شانس ابتلا به آلودگی در گوساله زایی را داشتند. به نظر می رسد بازچرخ پستان در گاوهای پرتولید کندتر و استرس زاتر است، زیرا پاسخ ضد باکتریایی کمتر مؤثر است و فعال شدن سیستم پلاسمین، که در طول بازچرخ مورد نیاز است، کندتر است.

پس از خشک شدن، فشار داخل پستانی بالاتر و نشت شیر ​​در گاوهای پرتولید (بیش از 15 کیلوگرم در روز) با افزایش غلظت گلوکوکورتیکوئید در مدفوع مرتبط است که به عنوان معیار غیرمستقیم استرس تفسیر می‌شود . گاوهایی که 25 تا 35 کیلوگرم در روز در زمان خشک شدن تولید می‌کردند، نشانه‌هایی از پریشانی، افزایش سر و صدا، تأخیر در بازچرخ و نوتروفیلی شیر را نشان دادند، در حالی که گاوهایی که کمتر از 14 کیلوگرم در روز شیر تولید می‌کردند، انتقال نرم‌تری به دوره خشک داشتند.

در مطالعه دیگری، گاوهایی با تولید شیر بیش از 15 کیلوگرم در روز در طول هفته قبل از خشک شدن، تغییرات متابولیکی شدیدتر و پاسخ التهابی افزایش یافته و طولانی تری در حوالی خشک شدن در مقایسه با گاوهای کم تولید داشتند. تجمع بیش از حد شیر در پستان پس از قطع شیردوشی همچنین می‌تواند باعث درد یا ناراحتی مرتبط با پستان شود، که با کاهش زمان لم دادن در گاوهایی با تولید شیر بالا در هنگام خشک شدن مشاهده می‌شود. بنابراین، راهکارهایی برای کاهش تولید شیر در زمان خشک شدن و اثرات منفی آن مورد نیاز است.

نزدیک شدن به رویداد خشک کردن: چگونه تولید شیر را کاهش دهیم؟

قطع ناگهانی شیردوشی یک راه حل عملی در مزارع تجاری است اما ممکن است تهدیدی برای سلامت پستان و رفاه حیوانات در گاوهایی باشد که هنوز مقدار زیادی شیر تولید می کنند. بنابراین، برای اطمینان از سلامت پستان، تقویت بازچرخ پستان و بهینه‌سازی پاسخ رفتاری به خشک شدن، هدف حدود ۱۵ کیلوگرم در روز پیشنهاد شده است. روش های خشک کردن متفاوتی برای کاهش تدریجی تولید شیر در اواخر شیردهی پیشنهاد شده است. این روش ها عمدتاً شامل کاهش تدریجی دفعات شیردوشی، تغییر جیره خوراکی یا ترکیبی از آنها می شود. بزرگترین چالش، ایجاد یک روش قطع تدریجی که قادر به کاهش تولید شیر در سطوح ایمن بدون تأثیر نامطلوب بر متابولیسم گاو، عملکرد سیستم ایمنی و رفاه باشد.

به خصوص در DCT انتخابی، استفاده از Sealant داخلی پستانک توصیه می شود. عملکرد Sealant پستانک این است که بلافاصله پس از خشک شدن کانال پستانک را می بندد و از ورود باکتری ها جلوگیری می کند. استفاده از آن در خشک کردن اثر محافظتی بر توسعه IMI، هم به تنهایی و هم در ترکیب با درمان آنتی بیوتیکی دارد. در گاوهای پرتولید، Sealant پستانک ممکن است مفیدتر باشند. این حیوانات دارای فشار داخل پستانی بالاتر، تاخیر در تشکیل پلاگین کراتین، افزایش احتمال نشت شیر ​​هستند و بنابراین، شرایط مطلوب تری برای توسعه IMI دارند، که می تواند با استفاده از Sealant پستانک بهبود یابد.

شیردوشی را می توان به طور ناگهانی یا تدریجی متوقف کرد. قطع تدریجی شیر را می توان با کاهش دفعات شیردوشی یا شیردوشی متناوب انجام داد. استراتژی اول شامل تغییر از برنامه معمول شیردوشی روزانه × 3 یا ×  2به ×  1 حدود یک هفته قبل از خشک شدن است یا می تواند از طریق شیردوشی متناوب نیز اعمال شود (به عنوان مثال، × 1 دوشش در روز در روز 1، 2، 3 و سپس خشک کردن در روز 5 ). از طریق این استراتژی می توان به کاهش 40 درصدی در تولید شیر دست یافت. کاهش دفعات شیردوشی به دلیل تجمع طولانی مدت شیر ​​در پستان بین دوشش ها، سنتز شیر را مهار می کند و آپوپتوز را توسط محرک های موضعی ترویج می کند. نگرانی اصلی در مورد این عمل افزایش فشار داخل پستانی است که می تواند بر راحتی گاو تأثیر بگذارد و منجر به نشت شیر ​​شود. مورد دوم یک عامل خطر برای IMI است. در نظر گرفتن این نکته مهم است که در طول هفته منتهی به خشک شدن، شیر هنوز به طور فعال تولید می شود و ممکن است احتقان را تشدید کند و همچنین منجر به آسیب بافتی و درد شود. در عین حال، گاوها، به ویژه اگر تولید بالایی داشته باشند، انگیزه قوی برای دوشیدن دارند و تغییر ناگهانی روال آنها (به عنوان مثال، قطع ناگهانی شیردوشی) می تواند پیامدهای منفی بر رفاه داشته باشد.  برخی محققین گزارش کردند که  گاوهایی که به طور ناگهانی خشک می شوند، زمان ایستادن در ساعات معمول شیردوشی پس از خشک شدن را افزایش داده است و انگیزه آنها برای دوشیدن را بیشتر می کند. علاوه بر این، به نظر می‌رسد که در تولید بالا وقتی خشک کردن انجام می‌شود، به طور ناگهانی سفتی و درد پستان افزایش می‌ یابد.

چندین استراتژی خوراکی با شدت های متنوع در سال های اخیر نیز آزمایش شده است. محدودیت خوراک می تواند شامل تغییر در مقدار جیره ارائه شده (یعنی محدود کردن مقدار مصرفی) یا تغییر در چگالی انرژی جیره (به عنوان مثال، کاهش گنجاندن کنسانتره در جیره، رقیق کردن TMR شیردهی با کاه، یا فقط تغذیه علوفه باشد. کاهش تولید شیر قابل دسترس به شدت محدودیت بستگی دارد که از 40 تا 60 درصد متغیر است. کاهش مقدار انرژی (و حتی AA) موجود از جیره خوراکی می تواند تولید را در چند روز کاهش دهد. محدودیت خوراکی مشخص همچنین باعث تغییرات هورمونی عمیق با کاهش انسولین در گردش خون، IGF-1، لپتین و پرولاکتین، و افزایش غلظت هورمون رشد، پروژسترون و کورتیزول، ارتقاء حالت کاتابولیک و هدایت مجدد مواد مغذی به اندام های حیاتی، مشابه آنچه در اوایل شیردهی اتفاق می افتد، می شود.

علاوه بر این، تغییرات در IGF-1 و پرولاکتین، همراه با کاهش جریان خون پستان و جذب مواد مغذی، می تواند نشان دهنده یک بازچرخ پستانی پیش بینی شده باشد، همانطور که توسط تغییرات ذکر شده در شیر و ترکیب ترشح پستان حمایت می شود. با این حال، اگر محدودیت بیش از حد شدید باشد، گاوها نشانه‌هایی از گرسنگی را نشان می‌دهند و سروصداها افزایش می‌ یابد، که نشان دهنده اختلال در رفاه دام است. بعلاوه، گاوهایی که تحت یک محدودیت غذایی مشخص تری در دوده خشک شدن قرار گرفتند، کورتیزول پلاسما، نشانگر اولیه استرس، را افزایش دادند. علاوه بر این، کاهش ناگهانی انرژی دریافتی، در دسترس بودن گلوکز، منبع اصلی انرژی سلول‌های ایمنی فعال شده را کاهش می‌دهد، و غلظت خون BHB و NEFA را افزایش می‌دهد، که به عنوان اثرات مهاری بر لکوسیت ها شناخته شده است. در واقع، تکثیر PBMC و تولید IL-4 در گاوهایی که قبل از خشک شدن فقط با یونجه تغذیه شده بودند کاهش یافت. یک سیستم ایمنی فعال و کارآمد در این مرحله، برای ارتقای فرورفتگی پستان و جلوگیری از IMI جدید، حیاتی است.

اثرات طولانی مدت محدودیت خوراک و کاهش حجم شیر در زمان خشک شدن بر بهره وری در شیردهی بعدی هنوز نامشخص است. به طور کلی، مقادیر بالاتر شیر تولید شده در روز آزمایش نهایی با SCC بالاتر در شیردهی بعدی همراه بود. برخی دانشمندان هیچ اثر انتقالی بر تولید شیر در تغذیه مجدد در گاوهای اواسط شیردهی که خوراک محدود شده بودند، علیرغم نرخ بالای لایه برداری سلول های اپیتلیال پستانی مشاهده نکرد. انواع مختلف عوامل استرس زا در اوایل دوره خشکی می توانند اثرات پایدار داشته باشند.

استرس گرمایی در اوایل دوره خشکی می‌تواند تولید شیر را در شیردهی بعدی، به عنوان یک نتیجه از فرآیند بازچرخ پستان به خطر بیاندازد. علاوه بر این، اثرات درجه معینی از سوء تغذیه در این مرحله از بارداری بر فرزندان نامشخص است. عوامل استرس زا در طول دوره خشک اولیه شناخته شده است که بر عملکرد فرزندان تأثیر می گذارد. بنابراین، محدودیت شدید خوراک (چه از نظر کیفی و چه کمی) در این مرحله می تواند یک شمشیر دولبه باشد، با اثرات مثبت کوتاه مدت احتمالی بر روی بازچرخ و گرفتگی پستان، اما اثرات طولانی مدت ناشناخته بر روی گاو و گوساله.

ترکیب کاهش دفعات شیردوشی و محدودیت تغذیه بهترین نتایج را در اکثر مطالعات گزارش شده است. این 2 استراتژی افزایشی هستند، اما آنها به طور موثر از طریق مکانیسم های بازخورد مختلف، عملکرد را کاهش می دهند. محدودیت خوراک با کاهش عرضه گلوکز به غده پستانی، از طریق کاهش بیان ژن ناقل گلوکز در سلول‌های اپیتلیال پستان مرتبط است، در حالی که دوشیدن یک بار در روز باعث کاهش بیان α-LA و κ-CN، کاهش سنتز شیر و لاکتوز و کاهش جذب گلوکز می‌شود. گاوهایی که در هفته قبل از خشک شدن× 1 با محدودیت غذایی متوسط ​​دوشیده بودند، 10 کیلوگرم (40 درصد) کاهش در تولید شیر داشتند، همراه با چربی شیر، پروتئین و SCC بالاتر، که زمان نشخوار روزانه را در مقایسه با قبل از خشک کردن افزایش دادند. جالب اینجاست که در این دوره گلوکز پلاسما بالاتر و BHB کمتری نیز داشتند.  این نتایج نشان می‌دهد که کاهش دفعات شیردوشی باعث کاهش جذب گلوکز پستانی می‌شود، که با کاهش خفیف انرژی جیره خوراکی جبران نمی‌شود، بنابراین اثرات منفی سوء تغذیه (به عنوان مثال، غلظت BHB) را محدود می‌کند.

به طور خلاصه، رویکرد تغذیه ممکن است از نظر کاهش عملکرد موثرتر باشد، اما هر دو روش عوارض جانبی خود را دارند. با کاهش خوراک، تولید با کاهش در دسترس بودن مواد مغذی به غده پستانی به جای مکانیسمی که شامل افزایش فشار پستان و کاهش جذب گلوکز پستان است، کاهش می‌یابد. با این حال، محدود کردن مصرف، انگیزه تغذیه و سرو صداها را افزایش می‌دهد که نشانه‌های گرسنگی هستند. از سوی دیگر، محدودیت خوراک پاسخ‌های مرتبط با پستان را بهبود می بخشید (یعنی کاهش پاسخ اجتنابی به تحریکات پستان)، که نشان دهنده کاهش احتمال تجربه درد یا ناراحتی در سطح پستان همراه با کاهش مصرف مواد مغذی است. در مقابل، دوشش یک بار در روز می تواند باعث نشت شیر ​​قبل از خشک شدن شود، به طوری که نسبت بیشتری از گاوها در مقایسه با گاوهایی که دو بار دوشیده شده، نشتی نشان می دهند و می تواند راحتی گاو را نیز مختل کند. با این وجود، اگر سطح تغذیه همراه با شیردوشی کاهش یابد، هیچ تفاوتی در گرفتگی پستان و نشت شیر ​​پس از خشک کردن، در کنار فواید بر تعادل انرژی مشاهده نشد.

سایر روش‌های ممکن شامل درمان‌هایی است که هدفشان مهار ترشح پرولاکتین، ترویج انفولاسیون یا کاهش مصرف خوراک است. درمان با بولوس اسیدوژنیک، با هدف کاهش مصرف، توانایی کاهش موثر تولید شیر را نشان نداد، در حالی که مهارکننده‌های پرولاکتین و هیدرولیزات کازئین، در صورت تزریق قبل یا در زمان خشک کردن، باعث افزایش بازچرخ پستان می‌شوند. هیدرولیز کازئین یک تنظیم کننده موضعی عملکرد غدد پستانی است و باعث از بین رفتن یکپارچگی اتصالات محکم می شود. تزریق آن به پستان باعث تغییراتی در ترشحات پستان می شود که مشابه ترشحات ناشی از اینولوشن (افزایش سطح سدیم و پتاسیم، ایمونوگلوبولین ها و لاکتوفرین)، و باعث ایجاد پاسخ التهابی موضعی می شود که اثرات مثبتی بر پیشگیری از IMI و میزان درمان ورم پستان تحت بالینی در دوره خشکی و تولید شیر در شیردهی بعدی دارد. پرولاکتین هورمونی است که باعث افزایش شیردهی می شود و مهار آن باعث کاهش سنتز شیر می شود.

علاوه بر این، کاهش تولید شیر تنها با کاهش محدودیت در مصرف خوراک و بدون اختلالات متابولیکی به دست آمد که باعث ایجاد یک اثر محافظتی در برابر چالش استرپتوکوک آگالاکتیه شد. یک بار تزریق کابرگولین در زمان خشک شدن نیز خطر نشت شیر ​​را کاهش می دهد، حتی اگر باعث کاهش مصرف خوراک برای تقریباً 24 ساعت روز بعد از تزریق شود. بنابراین، تزریق بازدارنده پرولاکتین ممکن است راه حل مناسبی برای کاهش تولید شیر و ترویج بازچرخ باشد.

نتیجه گیری

خشک شدن یک رویداد مهم در بازچرخ شیردهی است که زمینه را برای یک دوره خشک سالم فراهم می کند. متوسط ​​تولید شیر در خشکی در سالهای اخیر افزایش یافته است و تهدیدی برای پیامدهای مثبت دوره خشکی است. روش های متعددی برای کاهش تولید قبل از قطع شیردوشی پیشنهاد شده است، از جمله محدودیت خوراک، شیردوشی تدریجی و مهارکننده های پرولاکتین. همه راهبردهای پیشنهادی می توانند برای گاوها فوایدی داشته باشند، اما به طور همزمان دارای عوارض جانبی هستند. با این وجود، به نظر می رسد کاهش تولید شیر قبل از خشک شدن برای گاوهایی با تولید بالا در پایان شیردهی (بیش از 15 کیلوگرم در روز) ضروری است و هنگام استفاده از روش های انتخابی DCT باید مراقبت ویژه ای صورت گیرد. بنابراین، توسعه راه کارهای جدی و جایگزین برای خشک کردن گاوهای پرتولید، بدون عوارض جانبی، همچنان مورد نیاز است.