سلام تحفه!

اولین چیزی که برای زندگی در این دنیا باید بدانید، این است که هیچ تحفه‌ای نیستید. جدی می‌گویم و کاملا با شما هستم. خود خود شما.

اگر اطرافیانتان به شما گفته اند که زیباترین چشمان دنیا را دارید و برق نگاهتان آدم را میخکوب می‌کند، خیلی مهربان و فوق العاده‌اید‌، اصالت از سر و رویتان میچکد، استعدادتان در فلان چیز بی نظیر و مثال زدنی است، زنگ صدایتان خودش یک ساز است، هوش سرشارتان دارد از چشمانتان می‌زند بیرون و...

باید به شما بگویم که فریب خورده اید. هزاران آدم دیگر در دنیا هستند که هر خصوصیت خاصی دارید، آن ها هم دارند، بعضیهایشان هم از شما خیلی بهترند.

خاص بودن، بیماری ناجوری است که محصول جامعه مدرن است. ما که قدیم ها نبودیم، اما به نظر می‌رسد آدم ها خیلی دغدغه خاص بودن نداشتند؛ یا اگر داشتند کسی تحویلشان نمیگرفت. خاص بودن در این جهان هشت میلیاردی، دروغ بزرگی است که معلوم نیست چرا باورش کرده ایم.

موضوع بر سر پذیرفتن خود و منحصر به فرد بودن نیست. موضوع شناخت خودمان و توانایی هایمان نیست. موضوع این است که از زیبایی، مهربانی، هوش و بقیه خصوصیات طبیعی انسانی که همه آدم ها یکی کمتر و یکی بیشتر دارند، ویژگی‌های اغراق شده و برجسته نسازیم. موضوع این است که این صفات معمولی نقطه تکیه‌گاهمان نشوند که اگر روزی نباشند، زمین بخوریم.

این خاص انگاری‌ها ضررش بیشتر از نفعش است. آدم را تحمیق می‌کند و مانع رشد است. به چشم خودم دیدم چه استعدادهایی که با تعریف بی‌جای اطرافیان متوقف شد و هرگز جلوتر نرفت.

یادتان باشد که دنیا آنقدر آدم دارد که استعداد فوق العاده، صدای خوب، هوش سرشار و از هر خصوصیت دیگری به تعداد موهای سرتان وجود داشته باشد.

میل خودتان است ولی هرچه زودتر بپذیرید میان هشت میلیارد انسان هیچ تحفه ای نیستید، زندگی مفیدتری خواهید داشت!