نویسنده‌ی مطلب: زهرا باغشاهی
کتاب موآ
نویسنده منصور ضابطیان
ضابطیان را سال‌هاست می‌شناسم و کم و بیش به‌عنوان یک آدم‌حسابی رویش حساب می‌کنم. سفر و سفرنامه‌خوانی و البته شناخت فرهنگ و سبک زندگی افراد را نیز دوست دارم. اما نمی‌دانم چرا تابحال سمت این ترکیب نرفته بودم؛ ترکیب ضابطیان و سفرنامه.
روزی که تصمیم گرفتم بالاخره شروع به خواندن سفرنامه‌های منصور ضابطیان کنم؛ به کتابفروشی رفتم و از میان هفت‌هشت سفرنامه‌اش، دو کتاب را انتخاب کردم که یکی از آن‌ها موآ بود. همین کتاب پیش رو که سفرنامه ویتنام است. چرا؟
چندی بود که در فیلم‌ها و کتاب‌ها از جنگ ویتنام و آمریکا می‌شنیدم یا در برخی خریدها به عبارت ساخت ویتنام برمی‌خوردم و همیشه برایم مبهم بود که ویتنام دقیقا چه‌طور جایی است. پس خواندن یک سفرنامه صمیمی از این کشور که فقط از لحاظ تاریخی و سیاسی به آن نگاه نمی‌کند، گزینه مناسبی به نظر می‌رسید. البته که دید روزنامه‌نگارانه نویسنده در کتاب مشهود است؛ اما لحن کتاب آنقدر صمیمی و دلنشین و ساده‌ست که مخاطب را متوجه جزییاتی فراتر از یک سفرنامه می‌کند.
در موآ، می‌توان طعم غذاهای آسیای شرقی را چشید، با خلقیات چشم‌بادامی‌ها آشنا شد، دانست که سفر تنها گشتن مکان‌های معروف نیست و در نهایت آب و هوای عجیب ویتنام را نفس کشید. گفتنی‌ست که موآ، همان باران است به زبان ویتنامی، چراکه آنطور که نویسنده می‌گوید بیشتر روزهایی که در آنجا به سر برده با باران‌های سیل‌آسا همراه بوده‌اند. این هم وجه تسمیه کتاب!
