هر چی بیشتر میخوام حرف بزنم اعتراض کنم ، گلایه کنم و عصبانیت درونمو فریاد بزنم ، دهانم بسته تر می شود
و محکم تر جلوی من را میگیر‌د ، گویا او بهتر میداند این حرفها به گوش کسی نمی رود
پس بیهوده تلاش نکن ، حرفهایت را نگه دار و با خودت زمرمه کن تا آرام شوی
من باز آرام خواهم شد
باز فراموش خواهم کرد ، ولی تو باور نکن که فراموش شده ، این یک تظاهر مسالمت آمیزه ، این خودتو به خریت زدن در جهت حفظ کمترین های باقیمانده است.
کمترین هایی که در همین دقایق ممکنه به هیچ برسد.
وقتی به هیچ رسیدیم ، دیگر زندگی بی معناست.
