هنوز هم خیلی از خانواده های ایرانی رشته های رزمی را رشته هایی خشن می دانند و چندان تمایلی به فعالیت فرزندانشان در این رشته ها ندارند، خصوصا وقتی صحبت از بچه های کم سن و سال باشد. اما از طرفی، درخشش تعدادی از رزمی کاران کشورمان در المپیک و میادین بین المللی، و یا احساس نیاز به فراگیری دفاع شخصی، بسیاری از والدین را وسوسه کرده است تا فرزندانشان را از سنین پایین به کلاس های رزمی بفرستند. مشاهده بچه های پنج- شش ساله که لباس رزمی به تن، دست در دست والدین شان در اطراف باشگاه های رزمی دیده می شوند گواهی بر این مدعی است. اما آیا همینقدر که خانواده ای به فرستادن فرزند کوچکش به کلاس رزمی متقاعد شد کافی است؟ متاسفانه به نظر می رسد که اکثر این والدین از مسائل حاشیه ای و مسئولیت هایی که در قبال فرزند رزمی کارشان دارند بی اطلاع هستند. اگر شما هم از خانواده هایی هستید که فرزندتان را در یک کلاس رزمی ثبت نام کرده و یا خیال دارید این کار را بکنید، بد نیست این سه توصیه مهم را در نظر داشته باشید:
به باشگاه فرزندتان سرک بکشید!
به باشگاه فرزندتان سر بزنید، چه قبل از ثبت نام و چه پس از آن. هرگز صرف اینکه فلان همسایه، فامیل یا دوست و آشنا، یک رشته رزمی و یا یک مربی را به شما معرفی کرده است، کار را تمام شده ندانید و قبل از تصمیم نهایی برای ثبت نام، خودتان هم حداقل یکی- دوبار از نزدیک کلاس های رزمی مذکور را بررسی کنید. آیا مربی همیشه سرکلاس حضور دارد؟ آیا بطور خاص حواسش به بچه های کم سن و سال کلاس هست؟ سعی کنید کلاسی را انتخاب کنید که یکی- دو بچه هم سن و سال و یا هم جثه فرزند شما هم در کلاس باشند، چراکه معمولا پس از تعطیلات تابستان کلاس های رزمی از بچه ها خالی می شود. حضور حداقل یک همکلاسی هم سن و سال- خصوصا در رشته های مبارزه ای- برای پیشرفت فرزند شما نقش تعیین کننده ای دارد، چون در غیر اینصورت مربی همیشه برای پیدا کردن یار تمرینی برای فرزند شما به مشکل برخواهد خورد و اگر از تجربه کافی برخوردار نباشد، ممکن است با انتخاب یک یار تمرینی با جثه بزرگتر ولی بی تجربه، مقدمات آسیب دیدگی فرزندتان را فراهم کند. این سرکشی پس از ثبت نام هم باید ادامه پیدا کند. امروزه خانواده ها، والدینی را که سال به سال به مدرسه فرزندشان سر نمی زنند و به قولی اصلا نمی دانند بچه شان کلاس چندم است را به عنوان والدین بی مسئولیت می شناسند. این مسئولیت پذیری باید در مورد کلاس رزمی فرزندان هم اعمال شود. سعی کنید جسته گریخته و هر چند وقت یکبار سری به کلاس تمرین فرزندتان بزنید و حتی در صورت لزوم بدون معرفی خود به مربی، از دور تمرینات کلاس را نظاره گر باشید. هرگز فکر نکنید چون باشگاه زیر نظر تربیت بدنی و سبک انتخابی شما رسمی و مربی مربوطه مورد تایید فدراسیون است پس همه چیز روبراه است، چون اینطور نیست! چندی پیش دنبال مطلبی در اینترنت می گشتم، بطور اتفاقی سر از یک وبلاگ درآوردم که نویسنده آن از تجربیات کلاس رزمی اش نوشته بود. وی با سنگین خواندن تمرینات یکی از رشته های رزمی(که اتفاقا رسمی هم هست) نوشته بود:« تمریناتشان خیلی سخت بود. مربی از ما می خواست که نفس هایمان را در سینه حبس کنیم و سپس با لگد به شکم هایمان می کوبید!!». اگر کسانی که اندکی از رشته های رزمی سردرمیاورند با خواندن این جمله روی سرشان شاخ سبز شود حق دارند! همه ی ما می دانیم که یکی از اولین مواردی که مربیان در کلاس های رزمی به هنرجویان آموزش می دهند، تخلیه نفس در هنگام دریافت یک ضربه است. نه حبس کردن آن و آماده شدن برای دریافت ضربه مربی! متاسفانه هنوز در کشورمان هستند مربیانی که در بعضی از رشته ها، فرق سنگین تمرین کردن با تمرین غیر اصولی را نمی دانند. بهتر است تمرینات کلاس فرزندتان را زیر نظر داشته باشید تا نادانسته به پست چنین مربیانی نخورید. البته این بدان معنی نیست که با مشاهده اولین سخت گیری، تمرین شدید و یا تنبیه از طرف مربی، تصمیم به تعویض کلاس فرزندتان بگیرید. کمی سخت گیری و به قول معروف دیسیپلین برای کلاس های رزمی الزامی است. فقط مراقب باشد مربی مربوطه فرق بین تمرینات سنگین و تمرینات غیر اصولی را بداند.
پز دادن ممنوع!
متاسفانه دیگر چشم و همچشمی و پز دادن جلوی فک و فامیل به بخشی از فرهنگ ما ایرانی ها تبدیل شده است. کلاس های فوق برنامه و نمرات بالای بچه ها، کلاس زبان و انگلیسی صحبت کردن بچه ها، کلاس موسیقی و … همه و همه می توانند چشم «زی زی خانوم» اینها را از حدقه دربیاورند! اما حداقل کلاس های رزمی فرزندانتان را از این پز دادن ها مستثنی کنید، چرا؟ چون اصولا کلاس های رزمی قابل مقایسه با هیچ کلاس دیگری نیستند. فرزند شما ممکن است پس از یکی- دو ماه کلاس زبان رفتن بتواند چند کلمه ای انگلیسی صحبت کند، اما هرگز توقع نداشته باشید که با دو- سه ماه کلاس رزمی به «بروس لی» فامیل تبدیل شود! جدای اینکه هدف هنرهای رزمی هم این نیست، توقع شما و ناتوانی فرزندتان نیز می تواند به سرخوردگی وی منجر شود. حتی اگر وی مهارت های زیادی هم کسب کرده است، هرگز او را به نشان دادن این توانایی ها تشویق نکنید. ممکن است در ظاهر نمایش توانایی های فردی مثل انعطاف بدنی فرزندتان ایرادی نداشته باشد و مشکلی درست نکند، اما بچه ها عموما قادر به تفکیک بین باید ها و نبایدها نیستند و ممکن است پس از آنکه کار چشم درآوردن های شما(!) به پایان رسید، بخواهند کمی آنطرف تر چند مهارت دیگرشان را هم به رخ هم سن و سالانشان بکشند و آنوقت است که بعید نیست کار دست خودشان و دیگران بدهند. اصولا همه ی مربیان رزمی(البته درست و حسابی هایشان) سعی می کنند به بچه ها بیاموزند که نباید از مهارت هایشان خارج از محیط باشگاه استفاده کنند و شما با تشویق بچه ها به اینکار، عملا همه رشته آنها را پنبه می کنید. پس اگر قرار است چشم وچار کسی را از کاسه دربیاورید، دنبال راه دیگری بگردید لطفا!
کمی ولخرجی کنید!
مسائل اقتصادی این روزها دغدغه خیلی از خانواده هاست. طبیعتا صرفه جویی و درست خرج کردن از جمله راه کارهایی است که خانواده ها برای مقابله با آن درپیش می گیرند. اما توجه داشته باشید که گاهی اوقات لازم است در مواردی کمی هم ولخرجی کنید، یکی از این موارد خرید لوازم و تجهیزات رزمی فرزندتان است. اغلب گفته می شود که کلاس های رزمی کم خرج هستند و نیازی به تجهیزات خاصی ندارند و حتی در یک محیط باز، مثل پارک و بیابان هم می توان به تمرین مشغول شد. البته این موضوع تا حد زیادی حقیقت دارد اما نه زمانی که صحبت از بچه های کم سن و سال و آن هم در رشته های مبارزه ای باشد. وقتی پای بچه ها به میان بیاید، امنیت و حفظ سلامت آنها حرف اول را می زند. پس لازم است که کمی سر کیسه را شل کنید و لوازم ایمنی مورد نیاز فرزندتان را با دقت و وسواس تهیه کنید. هیچ ایرادی ندارد که فرزندتان را دو-سه ماه دیرتر به کلاس رزمی بفرستید و پول شهریه این دو- سه ماه را صرف تهیه لوازم ایمنی او کنید. درضمن حواستان باشد که در تهیه این لوازم سرسری عمل نکنید. طبق معمول در کنار برندهای معتبر خارجی و کالاهای استاندارد داخلی، لوازم بی کیفیت و غیر استاندارد که اغلب با قیمت های پایینی عرضه می شوند هم در بازار فراوان است. هرگز به خاطر کمی تفاوت قیمت، لوازم غیر استاندارد(که اغلب ظاهرشان از دور داد می زند) را انتخاب نکنید. همچنین با این توجیح که بچه ها در حال رشد هستند و بهتر است مثلا کلاه یا دستکشش را کمی بزرگتر تهیه کنم، فرزندتان را در معرض آسیب دیدگی قرار ندهید. این لوازم ایمنی فقط زمانی به درستی کارشان را انجام می دهند که درست اندازه و مناسب اندام فرد مصرف کننده باشند. گاهی اوقات بعضی از مربیان برای مراعات حال خانواده ها، خیلی برای تهیه این لوازم پافشاری نمی کنند و گاها ورزشکاران از لوازم یکدیگر و یا یکی دو جفت دستش موجود در باشگاه استفاده می کنند. اگرچه این بهتر از هیچ است، اما هم به لحاظ مسائل بهداشتی و هم همان تفاوت در سایز(که قبلا اشاره شد) بهتر است تا آنجا که ممکن است از این کار پرهیز کنید.
* این مقاله رو سال 87 برای ماهنامه رزم آور نوشته بودم. با توجه به در پیش بودن تابستان و افزایش والدینی که تصمیم می گیرن فرزندان کودک و نوجوانشون رو به کلاس هنرهای رزمی یا دفاع شخصی بفرستن، بد ندیدم علاوه بر سایت شخصی خودم اینجا هم بازنشرش کنم.
یک توضیح هم بهش اضافه کنم که اگر کودک شما در سنین قبل از دبستان باشه، خیلی روی اینکه بچه با رفتن به کلاس رزمی در زمینه دفاع شخصی هم کارآمد میشه حساب باز نکنید. دفاع شخصی کودکان در این سنین بحث جداگانه ای داره و باشگاه های رزمی معمول پاسخگوی اون نیاز نیست. اما ثبت نامش در یک باشگاه خوب رزمی با هدف افزایش اعتماد به نفس و نظم پذیری می تونه بسیار انتخاب خوبی باشه. در مورد نوجوانان قضیه کمی متفاوته؛ در اینجا هم اگرچه نوجوانان با توجه به عصری که در اون زندگی می کنن، برای امنیتشون به مجموعه مهارتهایی نیاز دارن که در باشگاه های رزمی تدریس نمی شه، اما تمرین هنرهای رزمی علاوه بر افزایش اعتماد به نفس می تونه تا حدی اونها رو برای بخش فیزیکی دفاع شخصی هم آماده کنه. اما هم دفاع شخصی کودکان و هم دفاع شخصی نوجوانان دارای موئلفه هایی هستند که باشگاه های رزمی تنها بخشی از اون رو پاسخگو خواهند بود.
با مراجعه به این صفحه می تونید از کارگاه ها و دوره های آموزش دفاع شخصی کودکان و نوجوانان که با هدف افزایش امنیت اونها طراحی شده، مطلع بشید.
