یکی از مهمترین دلایل برای خرید لنز، توجه به فاصله کانونی آن است. فاصله کانونی بلند برای ثبت اشیایی که از شما دور هستند و فاصله کانونی کوتاه برای ثبت موضوعاتی نزدیک یا ثبت تمام صحنه ای که در جلو شما است.
برای درک مفهوم فاصله کانونی در چهار قدم ساده مطلب زیر را بخوانید.
اینکه فاصله کانونی چیست زمانی اهمیت دارد که شما قصد خرید لنز برای دوربین تان دارید. با مطالعه این متن درک می کنید که چرا لنزهای مختلف به کار گرفته می‌شود، کدامیک از آنها برای شما مناسب‌تر است، چگونه خلاقانه از آنها استفاده کنید و چه نکاتِ تکنیکی لازم است که برای استفاده از لنز بدانید.
لنزها به دو گروه مهم تقسیم می شوند. آنهایی که دارای فاصله کانونی ثابت هستند (لنزهای معمولی یا پرایم) و آنهایی که فاصله کانونی قابل تغییر دارند (لنزهای زوم). لنزهای پرایم شارپتر و اغلب دارای دیافراگم بازتری هستند که این موضوع توجیهی مناسب برای به کارگیری آنها در شرایط نوری کم است.
لنزهای زوم به دلیل تغییر در فاصله کانونی به شما این توانایی را می دهد که آن را در برای عکاسی در شرایط و زمینه های مختلف استفاده کنید. مزیت بزرگ آن عدم نیاز به تغییر مداوم لنز است. همین موضوع باعث صرفه جویی در زمان می شود.
چشم انسان مثال مناسبی برای درک مفهوم فاصله کانونی است. فاصله کانونی مناسب برای چشم انسان چیزی در حدود 22 م م تا 24 م م است. این محاسبه از طریق بررسی شکست فیزیکی نور در چشم انجام شده است. در برخی موارد هم فاصله کانونی بیشتر است. این به معنای آن است که ما تقریباً محدوده دیدی در حدود 180 درجه داریم. این موضوع تا حدودی از زاویه 90 درجه قابل مشاهده از لنز متفاوت است چون ما دو چشم داریم.
فاصله کانونی لنز مشخص می کند که در عکس هایتان چه میزان بزرگنمایی کرده اید. اعداد بزرگتر نشانگرِ زوم بالاتر لنز است. اغلب اشتباهاً فاصله کانونی از جلو یا پشت یک لنز در نظر گرفته می شود در حالی که به واقع فاصله ی میان نقطه ی همگرایی لنز تا سنسور دوربین است.
عکس زیر این موضوع را نشان می دهد:
اینگونه لنزها اغلب خاص هستند و معمولاً به عنوان لنز همراه (لنز-کیت) ارائه نمی شوند. این لنزها آنچنان زاویه باز و غیر عادی دارند که چشم انسان عادت به دیدن آن ندارد.
این لنزهای دارای زاویه فوق العاده باز برای عکاسی از رویدادها و معماری و همچنین برای پوشش تمام صحنه در فضاهای محدود مورد استفاده قرار می گیرد. این نوع لنزها مناسبِ عکاسی از صورت انسان(پرتره) نیستند، چون آنچنان پرسپکتیو را افزایش می دهند که ویژگی و حالت صورت غیر طبیعی می شود.
در این محدوده می توان لنزهای- کیت بسیاری برای دوربین های فول فریم پیدا کرد. 24م م تقریبا زاویه ای است که به تدریج اعوجاج های کناره ی عکس ناپدید می شوند. این لنزها بیشتر توسط عکاسان خبری برای مستند کردن صحنه هایی که دارای محدوده باز و حالت واقعی هستند مورد استفاده قرار می‌گیرد.
در این محدوده (حدوداً 45-50م م) لنز زاویه دید چشم انسان را بازسازی می کند. من شخصاً این زاویه را برای عکاسی در خیابان یا جمع دوستانه ی دورهمی مثلاً میز شام استفاده می کنم.
یک لنز استاندارد و معمولی مانند 50م م دارای دیافراگم 1.8 در حین ارزان بودن، کارایی بسیار عالی از خود نشان می دهد. لنزهای پرایم (لنزهایی که فاصله کانونی ثابت دارند و تغییر نمی کنند) همیشه از لنزهای کیت عملکرد بهتری دارند، چون برای یک هدف مشخص ساخته شده اند. این لنزها به جای انجام چند کار با سستی و ضعف، یک کار را به خوبی انجام می دهند.
در این محدوده اغلب لنز-کیت برای دوربین وجود ندارد و محدوده تله و پرتره شروع می شود. (حدود 85 م م) این محدوده برای پرتره عالی است. پرسیکتیو طبیعی این لنزها باعث جدایی صورت از زمینه می شود.
لنزهای این محدوده اغلب برای عکاسی از صحنه های دور مانند ساختمان ها و کوه ها مورد استفاده قرار می گیرد. این لنزها به دلیل مسطح کردن صحنه، برای عکاسی از چشم انداز مناسب نیستند. لنزهای این محدوده یا محدوده بالاتر برای عکاسی از صحنه های ورزشی و حیوانات مورد استفاده قرار می گیرد.
برای بهتر نشان دادن این موضوع که چگونه فاصله کانونی، پرسپکتیو یک عکس را تحت تاثیر قرار می دهد من چهار عکس از سوژه واحد در فواصل کانونی مختلف گرفته ام و در زیر آنها را با هم مقایسه می کنم.
موضوع (سه عدد قوطی سوپ) هستند و در هر عکس موقعیت ثابت دارند (با فاصله ده اینج از یکدیگر). لازم به ذکر است که عکس ها با یک سنسور کراپ عکاسی شده اند. بنابر آنچه در بخش چهار توضیح دادم بدین معنی است که فاصله کانونی واقعی از فاصله کانونی درج شده بیشتر است.
این که بگوییم فاصله کانونی موجب تغییر پرسپکتیو می شود گمراه است. این تغییر ناشی از فاصله با موضوع است که باعث تغییر پرسپکتیو می شود. فاصله کانونی به عنوان یک شاخص برای فاصله از موضوع است. همه عکس ها به یک شکل کادر بندی شده اند. تفاوت ناشی از آن است که زمانی که دوربین از موضوع فاصله می گیرد، فاصله کانونی بلندتر می شود.
توجه داشته باشید که فاصله از موضوع پرسپکتیو را تغییر می دهد. فاصله کانونی در حقیقت برای جبران این تغییر استفاده می شود.
عکاسی با دوربین های دارای سنسور کراپ آن چیزی است که با نام کراپ فاکتور شناخته می شود. این بدان معنا است که اگر بر روی بدنه کراپ، لنزهای فول فریم استفاده کنید مانند (EF,FX) شما تاثیر کراپ را خواهید دید. فاکتور کراپ چیزی در حدود 1.6X می باشد. یعنی اگر شما بر روی یک سنسور فول فریم از لنز 35 م م استفاده کنید، نتیجه با لنر 56 م م برابر خواهد بود. (35*1.6=56). نمودار زیر نحوه کار را نشان می دهد. شما عملیات زوم را در یک تصویر انجام می دهید و کل صحنه را در کادر نخواهید داشت.
حتی لنزهایی که برای بدنه کراپ ساخته می شوند مانند سری EFS برای کانن و DX برای نیکون همچنان این تاثیر را دارند. این به این دلیل است که لنزها بر مبنای طول واقعی شان لیست می شوند تا میدان دید.
این لنزها بر روی دوربین های فول فریم ویگنت شدید دارد و به خوبی کار نمی کند. چون تمام تصویر بر روی تمام سنسور نمی افتد.
در انتها دو نمونه عکس که با فواصل کانونی متفاوت گرفته شده است. عکس اول با فاصل کانونی 24 م م گرفته شده است و دومی با فاصله کانونی 300 م م. (هر دو بر روی سنسور کراپ).
این متن ترجمه ای آزاد از مقاله ای از سایت expertphotography با نام
که توسط Josh نگارش یافته، می باشد.
