یک لحظه به آخرین باری که توانستید ده دقیقه بدون حواسپرتی روی یک کار عمیق شوید فکر کنید. سخت بود، نه؟ انگار همیشه یک چیزی در پسزمینه ذهنمان در حال وزوز کردن است. یک نوتیفیکیشن، یک پیام، یا وسوسهی بالا و پایین کردن ریلزهای اینستاگرام.
ما در دورانی زندگی میکنیم که بمباران دوپامینی شدهایم. اما ریشه این آسیبپذیری کجاست؟ به نظرم در یک کلمه خلاصه میشود: «مصرفکنندگی».
الگوریتمهای شبکههای اجتماعی طوری طراحی شدهاند که ما را در حالت مصرف مداوم نگه دارند. هرچه بیشتر مصرفکننده باشیم، بیشتر در معرض تاثیرپذیری و شکلدهی افکارمان قرار میگیریم. بزرگترین جنگ امروز، جنگ بر سر توجه ماست. یک جنگ رسانهای خاموش که در آن، هرکس که بیشتر مصرف میکند، بیشتر کنترل میشود و هرکس که «تولید» میکند، قدرتمندتر است.
و من در میان این هیاهو، تصمیم گرفتم سنگر خودم را بسازم. تصمیم گرفتم از یک مصرفکننده منفعل به یک تولیدکننده فعال تبدیل شوم. و بهترین ابزار من برای این تغییر، «نوشتن» است.
نوشتن برای من فقط کنار هم گذاشتن حروف نیست. نوشتن یک جور شورش علیه این وضعیت است. یک حرکت آگاهانه برای پس گرفتن تمرکز و قدرت تفکرم. وقتی مینویسم، دیگر خوراک فکری دیگران را نشخوار نمیکنم، بلکه خوراک فکری خودم را خلق میکنم. افکار پراکندهام را مجبور میکنم که مرتب شوند و به یک ساختار منسجم برسند.
اینجا، در این گوشه از دنیای دیجیتال، قرار است جایی برای این تولید کردن باشد. قرار است رد پای خودم را در دنیای دیجیتال ثبت کنم. البته که از تخصصم هم خواهم نوشت؛ از طراحی سایت با وردپرس و خلاقیت در گرافیک. چون عاشق ساختن ابزارهای مفیدم.
اما اینجا در درجه اول، تمرینی برای «تولیدکننده بودن» است. تلاشی برای ساختن چیزی که بعد از مرگم هم باقی بماند. میخواهم از دغدغههایم بنویسم، از جنگ هرروزهام با حواسپرتیها و از لذت خلق کردن در دنیایی که همه را به مصرف تشویق میکند.
این اولین قدم برای تغییر موضع از مصرفکنندگی به تولیدکنندگی است. دعوتی برای فکر کردن، ساختن و ماندگار شدن در دنیایی که همه چیز در آن برای فراموشی طراحی شده است.
پس مصرف نکن، تولید کن: تنها راه پیروزی در جنگ توجه امروز اینه.
اینم بمونه به یادگار ( محمد برزوی / محمد برزویی - شنبه 18 مرداد 1404)
