پریود (قاعدگی) به عنوان بخش طبیعی و ضروری زندگی زنان، همچنان در برخی از کشورهای توسعه‌یافته نیز تابوی مشخصی دارد. اگرچه در سال های اخیر پیشرفت هایی حاصل شده است، اما پرداختن به تابو باقی مانده طی نسل های متمادی هم چنان بسیار مهم است. هدف ما در این مطلب کوتاه بررسی کشورهایی است که تابوهای پریود در آنها ادامه دارد، راه‌های عادی‌سازی این موضوع را مورد بحث قرار می دهیم و تجربیات زنان در مورد قاعدگی را در کشورهای توسعه‌یافته براتون خواهیم گفت.
کشورهایی که تابوی پریود در آنها ادامه دارد:
در حالی که نگرش نسبت به قاعدگی متفاوت است، برخی از کشورهای توسعه یافته هنوز در مورد قاعدگی تابوهایی را در خود جای داده اند. به عنوان مثال، در بخش هایی از اروپا و آمریکای شمالی، قاعدگی اغلب به عنوان یک موضوع خصوصی تلقی می شود که منجر به بحث های عمومی محدود و آموزش ناکافی قاعدگی می شود. علاوه بر این، باورهای مذهبی و فرهنگی می تواند منجر به دامن زدن به تابوهای پریود در جوامع خاصی در این کشورها شود.
نتایج زیر یک نظر سنجی در 5 کشور توسعه یافته است:
دختران جوان در اولین پریود خود چه احساسی دارند؟
ترسیده (41 درصد) سردرگم (38 درصد) خجالت زده (34 درصد)
از میان کشورهای مورد بررسی، بریتانیا در میان 3 کشور اول برای داشتن احساسات منفی نسبت پریود است.
سه نفر از هر 5 نفر سعی می کنند این واقعیت را که در پریود هستند از اطرافیان خود پنهان کنند
از هر پنج نفر 2 نفر احساس شرمندگی می کنند
2 نفر از هر 5 نفر از پریود خود احساس شرم یا خجالت می کنند.
صحبت در مورد پریود هم چنان یک چالش است.
کمتر از نیمی از بزرگسالان از صحبت کردن و گفتگوی باز در مورد پریود حمایت می کنند.
در بریتانیا، از هر 3 نفر، 1 نفر خون پریود را ناخوشایند یا منزجر کننده می داند.
آموزش پریود یک گام روبه جلو است و مادران و معلمان تأثیرگذارترین افراد هستند. آمارها نشان می دهند 54 درصد از بزرگسالان احساس می کنند دانش کافی برای صحبت با فرزندان خود در مورد بلوغ و پریود دارند.
عادی سازی مسئله:
برای عادی سازی دوره های قاعدگی در کشورهای توسعه یافته، این کشورها به "گفتگوی باز" روی آورده اند و آن را تقویت می کنند و آموزش جامع قاعدگی را ترویج می دهند. این تلاش ها شامل گنجاندن آموزش بهداشت قاعدگی در برنامه‌های درسی مدارس، ارائه اطلاعات دقیق در مورد پریود در کمپین‌های بهداشت عمومی، و تشویق گفت‌وگو در بسترهایی مانند رسانه‌های اجتماعی و رسانه‌های عمومی است. با در نظر گرفتن قاعدگی به عنوان یک موضوع عادی بحث، می توانیم موانع شرم و پنهان کاری را بشکنیم.
به چالش کشیدن انگ ها و باورهای نادرست:
پرداختن به باورهای نادرست در مورد قاعدگی برای عادی سازی بسیار مهم است. بسیاری از تابوها از باورهایی ناشی می شوند که پریود را با ناپاکی یا ضعف مرتبط می کند. با به چالش کشیدن این انگ از طریق کمپین های آگاهی و به اشتراک گذاری اطلاعات دقیق، می توانیم کلیشه های مضر را از بین ببریم و جامعه ای پذیرنده تر را ترویج دهیم.
توانمندسازی زنان:
تجارب زنان با پریود در کشورهای توسعه یافته می تواند بسیار متفاوت باشد. برخی ممکن است به دلیل دسترسی محدود به محصولات بهداشت قاعدگی، امکانات ناکافی در فضاهای عمومی، یا انتظارات اجتماعی پیرامون سکوت در این مورد با چالش هایی مواجه شوند. عادی سازی پریود شامل ایجاد محیطی است که در آن زنان احساس قدرت کنند تا تجربیات خود را به اشتراک بگذارند، به دنبال حمایت باشند و از نیازهای خود دفاع کنند. با ارائه محصولات قاعدگی در دسترس و مقرون به صرفه، بهبود زیرساخت‌ها و ترویج سیاست‌های محل کار که از سلامت قاعدگی حمایت می‌کنند، می‌توانیم اطمینان حاصل کنیم که پریود زنان مورد احترام و اعتبار قرار می‌گیرد.
5. عادی سازی در رسانه ها:
عادی سازی می تواند سخت و بلند مدت اما نتیجه بخش باشد.. این موضوع را می توان با به چالش کشیدن تصویرهای منفی در رسانه ها، ترویج روایت های مثبت در مورد پریود، و برجسته کردن تلاش زنانی که بر چالش های این تابو غلبه کرده اند، به دست آورد. با گفتگوی باز می توانیم فرهنگی ایجاد کنیم که به زنان در طول دوره های قاعدگی آرامش داده و از آنها حمایت کند.
در ایران، موضوع قاعدگی دارای سطح قابل توجهی از تابوهای فرهنگی و اجتماعی است.
1. تأثیرات فرهنگی و مذهبی:
ایران کشوری مسلمان است و باورهای فرهنگی و مذهبی نقش اساسی در شکل دادن به نگرش نسبت به قاعدگی دارند. در برخی از تعابیر اسلام، حیض را نجس شمرده اند و به زنان توصیه شده است که در دوران قاعدگی از انجام برخی کارها خودداری کنند. این باورها می توانند منجر به انگ و پنهان کاری در مورد قاعدگی شوند.
2. آموزش محدود قاعدگی:
آموزش قاعدگی در ایران اغلب محدود و فاقد اطلاعات جامع است. با توجه به تابوهای فرهنگی پیرامون این موضوع، بحث در مورد قاعدگی در مدارس حداقل است یا وجود ندارد. این عدم آموزش می تواند منجر به باورهای غلط و عدم آگاهی عمومی در میان زنان و مردان شود.
3. انگ اجتماعی و سکوت:
طی سالیان سال انگ اجتماعی مرتبط با پریود در ایران باعث سکوت و پنهان‌کاری شده است. قاعدگی اغلب یک موضوع خصوصی در نظر گرفته شده است و ممکن است از بحث های باز در مورد آن جلوگیری شود. در نتیجه، زنان ممکن است در بحث درباره تجربیات خود یا جستجوی حمایت و اطلاعات مربوط به سلامت قاعدگی احساس ناراحتی یا خجالت کنند.
4. دسترسی به محصولات قاعدگی:
دسترسی به محصولات قاعدگی مقرون به صرفه و بهداشتی در ایران برای برخی از زنان، به‌ویژه آن‌هایی که از جوامع حاشیه‌نشین یا کم درآمد هستند، چالش‌برانگیز است. در حالی که نوار بهداشتی و پدهای بهداشتی در مناطق شهری موجود است، دسترسی به آنها ممکن است در مناطق روستایی محدود باشد.
5. توانمندسازی زنان در مورد پریود:
علیرغم چالش های موجود در ایران در مورد پریود، تلاش هایی برای توجه به این تابو شده است. برخی از شرکت های خصوصی ، استارتاپ ها و فعالان اجتماعی در جهت ارائه آموزش قاعدگی، حمایت از دسترسی بهتر به محصولات قاعدگی و ترویج بحث‌های آزاد در مورد قاعدگی تلاش می‌کنند. هدف این ابتکارات شکستن سکوت، به چالش کشیدن باورهای غلط و توانمندسازی زنان برای کنترل سلامت قاعدگی است. توجه به این نکته ضروری است که تجارب و نگرش نسبت به قاعدگی در افراد و مناطق داخل ایران متفاوت است. در حالی که پیشرفت هایی برای رسیدگی به تابوهای دوره قاعدگی در حال انجام است، هنوز برای عادی سازی گفتگو در مورد قاعدگی، ارائه آموزش جامع و اطمینان از دسترسی به محصولات قاعدگی برای همه زنان در ایران، کار باید انجام شود.
نتیجه:
در حالی که کشورهای توسعه یافته در شکستن تابوهای پریود پیشرفت کرده اند، هنوز کارهایی برای عادی سازی کامل قاعدگی وجود دارد. با ترویج گفتگوهای باز، به چالش کشیدن انگ ها و توانمندسازی زنان، می توانیم جامعه ای ایجاد کنیم که در آن پریود پذیرفته، درک و عادی گرفته شود. از طریق تلاش های جمعی است که می توانیم اطمینان حاصل کنیم که سلامت قاعدگی در اولویت قرار دارد و زنان از حمایت و منابع مورد نیاز برای مدیریت دوره های قاعدگی خود با عزت و بدون شرم برخوردار هستند.
