شاید با عباراتی مانند "فوتبال درسی برای زندگی است" یا "بسکتبال زندگی است" برخورد کرده باشید. در سال های اخیر، من تجربه ی مشابهی را در سفر تنیس خودم مشاهده کرده ام، اصولی که برای موفق شدن و لذت بردن در تنیس باید رعایت کنید، و فکر میکنم این اصول کاملا در مورد زندگی خارج از زمین تنیس هم صادق هستند.
وقتی که در مسابقات باشگاه خودتون شرکت می کنید، باید بین احساس ارزشمند بودن خود و نتایج عملکرد خود تفاوت قائل شوید. بپذیرید که ارزشمند بودن شما توسط پیروزی یا شکست در یک مسابقه تعیین نمی شود. تمرکز اصلی شما باید بر فهمیدن خودتون، تشخیص نقاط قوت و ضعف، و پیدا کردن شادی در هر ضربه ای که می زنید باشد.
بیایید این را با زندگی حرفه ای و کاری مقایسه کنیم. بسیاری از ما به طور ناخودآگاه ارزش خود را به موفقیت پروژه هایمان متصل کرده ایم. ما ارزش خود را بر اساس اینکه توی کدوم شرکت کار میکنیم یا بر اساس شهرت دانشگاهی که در آن تحصیل کرده ایم، قضاوت می کنیم. آیا به یاد میارید که آخرین بار چه زمانی چنین تجربه ای داشتید؟
این خیلی مضره که احساس ارزشمند بودن خودمون را فقط از این راه محاسبه میکنیم. من باور دارم که این روحیه از سیستم آموزشی ناکارآمد و خانواده های ناآگاه نشأت می گیرد، سیستمی که به اشتباه ارزش یک دانش آموز را با دستاوردهای تحصیلی او برابر می کند.
