چند وقت پیش یه مطلب در ویرگول خواندم با عنوان «من دیابت دارم و راه حل های درمان دیابت نوع ۲» اولین واکنشم این بود که «پناه بر خدا، انشالا که من هیچ وقت دیابت نمی گریم» ولی با این رژیم غذایی که من داشتم، امکان دیابتی شدنم خیلی بود ?
این مطلب بد جوری روی من اثر گذاشت، جوری که به خودم قول دادم تا یک ماه لب به هیچ نوع قندی نزنم، یه ۲*۲ تا -> 4 تا کردم دیدم با این حساب نه می تونم لب به نون بزنم نه سیب‌زمینی و برنج چون همه شون نشاسته دارن، شکلات و شیرینی و کیک هم که دیگه جای خود داره. پس قرار گذاشتم تا یک ماه هیچ نوع قند مصنوعی نخورم. تا اینجاش خوب بود که به جای قند از خرما استفاده می کردم و میان‌وعده هام رو میوه می خوردم. حالا ۲ روز از رژیم بدون قند مصنوعی من گذشته بود و من هم گل و بلبل داشتم با اراده‌ام حال می کردم. عصرش با دوست‌هام رفته بودم بیرون، رفتیم سوپری که یه چیزی بخریم اونا کیک و نوشابه برداشن من هم یه دونه شیر ساده 200 میلی‌لیتری? گفتن داری مسخره می کنی? چرا چیزی بر نمی داری که منم قضیه رو براشون توضیح دادم و بعد از مسخره کردنم اونا هم سر عقل امدند و نوشابه ها رو گذاشتن سر جاش و بجاش شیر برداشتن (البته شیر کاکائو).
نکته ای که این اتفاق تا حالا برام داشته این بوده که سوپرمارکت های ایران (حتی اون بزرگ بزرگ هاش) میان‌وعده سالم ندارند، هر شیری به جز شیر ساده مقداری شکر داره و شکلات ها، کیک ها و کلوچه ها هم نیازی به تعریف ندارند، نوشابه (حتی بدون قند هاش هم) از اون ور ضرر داره و آب‌میوه هامون هم که همگی شکر دارن.
راستش سر هفته نشد شیطون گولم زد و یه شکلاتی خوردم ولی از اون موقع تا حالا سعی می کنم تا اونجایی که می تونم قند مصنوعی نخورم?
نمی دونم شما هم همین دغدغه رو دارید یا نه؟ براتون مهمه صبح ساعت 10 یا عصر وقتی دارید از سر کار میاید خونه توی راه چی می خورید؟ انتخابتون چیه، شکلاته یا یه دونه سیب؟!
