سروش صحت رو دوست دارم چون بي شيله پيله مي نويسه و نوشته هاش ، يعني بيشتر نوشته هاش به دلم ميشينه . اين اولين فيلم سينماييش رو هم دوست داشتم . گرچه به اندازه داستانهاش بي شيله پيله نبود ولي بازم به دل من نشست . اينكه از داستان يه مرگ قريب الوقوع ، عزا و ماتم و گريه و زاري راه نميندازه و به جاي حرفاي فلسفي قلمبه سلمبه ، سعي ميكنه زندگي يه مشت آدم معمولي رو نشون بده ، تماشاي فيلمو براي من دلچسب كرد . البته تو اين نمايش زندگي معمولي گير و گرفتهايي هست و نوع قاب بندي و نور و دكوپاژ و اين حرفاي فيلم تو سليقه ي من نيست ولي چه اهميتي داره واقعا ؟ اتفاقا چقدر خوبه كه حرف حسابو با يه رنگ و بوي ديگه ديد و شنيد . اينكه مرگ يك بخش نه زيبا و نه زشت از زندگيه ، نبايد براش گريه كرد و نميشه به خاطرش خنديد .
پيشنهاد ميكنم ببينيد اين فيلمو . خوبه .
