نقد فیلم رها

نقد فیلم رها

قبل از هرچیز باید بگویم ما با فیلمی با پایان بندی نسبتا مشخص در ارتباط ایم.
فیلمی که تا حد امکان سعی کرده از پایان باز جلوگیری کند.
موضوع کلی فیلم در رابطه با فقری است که گریبان یک خانواده ی ۴ نفره را گرفته است.
پدری که به دلیلی مشخص سرکار سابق خود نمی رود و همین موضوع عامل اصلی فقر خانواده اش است.
مادر خانواده مستأصل است، به پدر خانواده علاقه دارد اما در عین حال همواره او را مورد انتقاد قرار می دهد.
سکانس صحبت مادر با فرزندانش در مترو و سکانس صحبت های مادر با همسر و پسرش موقع غذا خوردن گواهی بر این مدعاست.
فیلم از لحاظ موسیقی معمولی است اما طراحی لباس و صحنه تا حد قانع کننده ای خوب است.
این فیلم بیشتر از هرچیز یک فیلنامه ی خوب دارد!
فیلم نامه ای خوب اما طولانی که در سکانس های آخر مدام بیننده را شگفت زده و در عین حال ناراحت می کند.
شخصیت پردازی فیلم تا حد زیادی عالی است.
ریزه کاری های اخلاقی هر یک از شخصیت ها شوکه کننده است.
مثلا بیخیالی ساختگی شهاب حسینی در سکانسی که دخترش موهایش را کوتاه کرده بود را قرار دهید در کنار سکانسی که با دوستِ دخترش در رابطه با موهای اکستنشن شده اش صحبت می کرد، آن هم بعد از مرگ دخترش.
فیلم تلخ بود اما این تلخی پر از مفهوم بود و شاید برای کسانی که دور هستند نسبت به این سبک از خانواده‌ها، بتواند کور سویی باشد به جهت شناخت و همدلی بیشتر.
اینکه بدانیم چرا یک فرد در یک چنین خانواده هایی دست به اعمالی نه چندان مناسب می زند و ریشه اش در کجاست.
پسر خانواده که معمولا آرام و بذله گوست در سکانس های پایانی صدا بلند می کند و چیزی از او می‌فهمیم که بیشتر مطمئن می شویم شخصیت ها سیاه و سفیدند و خاکستری همواره قالب ترین رنگ برای آدم هاست.
دختر خانواده که مستقل است و تلاش می کند به هر نحوی گلیم خودش را از آب بیرون بکشد و پسر پولدارِ قصه که او هم همانند سایرین به شدت عالی، شخصیت پردازی شده است. قلدری اش،بی ادبی اش و در عین حال ترسش هنگام مواجه شدن با پدر خانواده در یک خانه‌ی در حال تعمیر و متروک.
این فیلم پر از نکات ریز است و نباید حتی از یک لحظه ی آن غافل شد.
هر لحظه ی آن نکته ای ست و هر کاراکتری که وارد فیلم می شود حتی اگر حضورش کمتر از ۵ دقیقه باشد،حامل پیامی ست.