چند روز پیش با دو دوست جوان‌تر نشسته بودم که یکی‌شان می‌گفت به دلیل اینکه حوصله نوشتن متن رسمی و مودبانه ندارد، تا جای ممکن به استادهایش پیام نمی‌دهد.
یاد یکی از استادان خودم افتادم که می‌گفت ما نوشتن‌هراسی داریم و توصیه می‌کرد هر شب یادداشت روزانه بنویسیم.
البته عکس مشکل نوشتن‌هراسی را هم داریم: فردی که زیاد و بیش از حد می‌نویسد و البته حوصله مخاطب را در پیام‌ها سرمی‌برد.
فکر کنم خودم از دسته‌ی دوم باشم.
اما در خصوص مورد اول، فکر کنم تقصیر از سیستم آموزشی هم باشد که گونه رسمی و مودبانه نوشتاری، به خصوص نامه‌نگاری رسمی را چندان آموزش نمی‌دهد. در بین نسل جوان‌تر افرادی را دیده‌ام که وارد محیط‌های کاری می‌شوند اما در نوشتن ایمیل‌های رسمی بسیار مشکل دارند و ایمیل‌های بدون متن یا غیررسمی می‌فرستند. به هر حال این هم یک جور مهارت است که باید آموزش داده شود. به نظرم تمامی ادارات باید برای کارمندان در بدو ورود کلاس آموزش آداب نامه‌نگاری اداری و استاندارد را بگذارند و هر از گاهی برای کارمندان قدیم هم این مهارت‌ها را مجدد آموزش دهند.
مثلاً چند نفر از ما اصطلاح «هامش به» را تا به حال در نامه‌های اداری دیده‌ایم، بلدیم آن را به کار ببریم و معنی آن را در نامه می‌دانیم؟
