از قشنگ ترین متنایی که خوندم نامه‌ی علی شریعتی به عشقش بود :
عزیزِ مهربانِ بداخلاقِ صبور تندجوش !
امید بخشِ یأس آورِ، پرحرفِ حرف نشنو
بدترین بدِ خوب‌ترین خوبِ با وِی نتوان زیستن، بی وِی نتوان بودن !
یک جورِ درهم برهمِ شلوغ پلوغِ قرو قاطی عزیزی که تورا نمی‌توانم تحمل کنم و دنیا هم بی تو تحمل
ناپذیر است ... ??
