بعضی از افراد طبیعتاً خوش برخورد و دوست داشتنی هستند. همه به طرف آن ها جلب می شوند و تعدادی، هرگز مورد محبت قرار نمی گیرند، برخی هم نه مورد نفرت هستند و نه مورد علاقه اطرافیان.
راستی چرا این طور است؟
خداوند عادل و مهربان مسلماً نمی تواند مشغول توزیع ناعادلانه کیفیت های جذاب باشد. اختلاف هایی که در شخصیت هر فردی وجود دارد، زاییده ی دست و پرورش خود اوست. او خودش این کیفیات خوشایند یا ناخوشایند را در زندگی اش به وجود آورده است. این واقعاً دور از عدل و انصاف خداوند بود اگر تعدادی را دوست داشتنی و عده ای را معلول یا بدکار و فاسق می آفرید. ولی این خداوند نیست که تمایلات ناسالم و بد را در بعضی از بچه ها و عادات خوب را در عده ای دیگر به وجود آورده، بنابراین نمی توانیم خداوند را مسبب و مسئول قلمداد کنیم.
خداوند همه انسان ها را یکسان و به تصویر خودش خلق می کند. برای توجیه کردن عدم تساوی های ظاهری بشر، ما باید قانون تناسخ را درک کنیم. شناخت این قانون در طول اعصار تاریکی، به فراموشی سپرده شده. مسیح از تناسخ صحبت می کرد وقتی می گفت: «الیاس اکنون آمده است و آن ها او را نمی شناسند.»
زندگی بی معنی بود اگر ما فرصت کافی نداشتیم تا استعداد بالقوه خود را رشد دهیم و آرزوهایمان را برآورده سازیم. بدون تناسخ چگونه عدل الهی می تواند برای آن هایی که فرصت ندارند خود را بیان کنند- زیرا در قفس جسمی زندانی هستند که مرده به دنیا آمده یا در شش سالگی جان سپرده است- قابل توجیه باشد.
چنین ارواحی نمی توانستند محکوم به جهنم باشند چون گناهی در طول زندگی مرتکب نشده اند که مستحق تنبیه باشند و ضمناً نمی توانستند شایسته بهشت باشند چون خود را رشد و تکامل نداده بودند.
پاسخ این است که دنیا مدرسه بسیار وسیع و بزرگی است و قانون تناسخ، عدالتی است که طبق آن هر انسانی بارها و بارها به این دنیا می آید تا همه درس های زندگی را بیاموزد.
کریشنا به این حقیقت اشاره کرد وقتی گفت: «یوگی با دنبال کردن راه خود با همت و سخت کوشی، و با به دنیا آمدن های متععد، به تکامل رسیده، از گناه (لکه کارمایی) پاک می شود و نهایتاً وارد بهشت می گردد.» (1)
انسان کیفیت های بد و خوب را شخصاً پرورش و رشد می دهد. جایی، در موقعیتی، در این زندگی یا در زندگی های دیگر، بذرها با اعمالی که از او سر می زند کاشته می شوند. اگر او اجازه دهد که بذرهای اعمال زیان بخش رشد کنند، آن ها، بذرهای اعمال نیک را که او کاشته بود از بین می برند. شخص خردمند، بذرهای بدی و ناپاکی را از باغچه زندگانی خود پاک می کند.
1-بهاگاواد گیتا (45 : 7)
انسان در جستجوی جاودانگی
