این فرمایش مرحوم آیت الله صفایی حقیقت تلخی است که در مورد برخی مراجع به طور کامل مصداق دارد و دیده می شود که آنان مسئولیت اصلی شان را فراموش ساخته و قاطی خیرین و پولداران مومن شده اند و این چنین به تعبیری خود ارضایی شرعی می کنند:
"اشكال در اين است كه وظايف يك رهبر، يك مرجع به ابهام كشيده شده و چه بسا كه با وظايف يك مؤمن ثروتمندِ خيِّر قاطى و مخلوط گرديده، چه بسا كه با ساختن مسجد و كتابخانه و مريضخانه و مدرسه و ساير امور خيريّه اشتباه شده است. ما نمىخواهيم اين كارها را كوچك بشماريم، كه ارزش بزرگ خود را دارا هستند، بلكه مىخواهيم عظمت و سنگينى بار رهبرى را گوشزد كنيم كه اين كارهاى بزرگ هم در جنب آن چيزى نيست و كارى نيست.
كار مرجع، كارى است كه ديگران از انجام آن عاجزند و مسئوليت او تا حدى است كه مسئوليتهاى ديگر تابع او هستند. وظيفه او تهيه رهبر و سرپرست براى تمام جمعيتها و براى تمام شهرها و روستاهاست. و آن هم نه فقط براى يك نسل و در عصر خويش، بلكه حتى براى نسل بعد و در زمان آينده. و باز آن هم نه فقط براى يك كشور كه براى تمام زمين، به ترتيبِ «الأَقْرَبُ فَالأَقْرَب»؛ نزديك و نزديكتر. امروز خيلى از شهرها و روستاها از سرپرست جامعالشرايط- شرايطى كه امام در نظر دارد- خالى است"(علی صفایی: 1391، روحانيت و حوزه: مشكلات و راهكارها، ص: 59).[1]
[1]صفايى حائرى، على، روحانيت و حوزه: مشكلات و راهكارها، 1جلد، ليلة القدر - قم، چاپ: اول، 1391 ه.ش.
