چند وقت پیش تحلیل بسیار زیبایی از داستان کوتاه سه قطره خون اثر صادق هدایت لابه‌لای پست های قدیمی فیسبوک پیدا کردم و به نظرم جای درخوری برای این تحلیل (تفسیر) بی‌نظیر نبود. به همین دلیل با ارجاع به منبع اصلی، آنرا اینجا منتشر میکنم تا شاید در دسترس علاقه‌مندان بیشتری قرار بگیرد.
اصل داستان سه قطره خون را می توانید از ویکی‌نبشته (لینک داستان سه قطره خون در ویکی‌نبشته) که خودم به تازگی طبق نسخه چاپی ویرایش کردم بخوانید. با کلیک بر دکمه «بارگیری» در ویکی‌نبشته می‌توانید داستان را با فرمت PDF دانلود کنید.
ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻴﺮﺯﺍ ﺍﺣﻤﺪ ﺧﺎﻥ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺍﺳﺖ، ﺷﻜﻲ ﻧﻴﺴﺖ. ﺍﻭ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﺭﺍﻟﻔﻨﻮﻥ ﺩﺭﺱ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﺪﻩ، ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺩﺭ ﺗﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻇﺎﻫﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻭﻋﺪﻩ ﻣﺮﺧﺼﻲ ﻋﺎﺟﻞ ﺩﺍﺩﻩﺍﻧﺪ. ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﻱ ﺩﻳﺮﻳﻨﻪﺍﺵ ﻛﻪ ﻛﺎﻏﺬ ﻭ ﻗﻠﻢ ﺍﺳﺖ، ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺍﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺁﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﻴﻢ. ﺭﺍﻭﻱ ﺍﺯ ﺗﻌﺪﺍﺩﻱ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﻭ ﭼﻨﺪ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻳﺎﺩ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺁنﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﻲﺷﻤﺮﻡ. ﺍﺷﺨﺎﺹ ﻧﺎﻣﺒﺮﺩﻩ ﺍﻳﻦﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ: ﻣﻴﺮﺯﺍ ﺍﺣﻤﺪ ﺧﺎﻥ (ﺭﺍﻭﻱ)، ﻧﺎﻇﻢ، ﺣﺴﻦ، ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﻲ، ﺩﻛﺘﺮ، ﺻﻐﺮﺍ ﺳﻠﻄﺎﻥ، ﺗﻘﻲ، ﻋﺒﺎﺱ، ﺳﻴﺎﻭﺵ، ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ، ﻣﺎﺩﺭ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﻲ ﺍﺯﺵ ﻫﺴﺖ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﻣﻮﺟﻮﺩﻳﺖ ﻭﺍﻗﻌﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﻭﺟﻮﺩﻱ ﺷﺎﻥ ﺗﺤﺖ ﺍﻟﺸﻌﺎﻉ ﺫﻫﻨﻴﺖ ﻣﻴﺮﺯﺍ ﺍﺣﻤﺪ ﺧﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺫﻫﻦ ﺍﻭ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﮔﺎﻧﮕﻲ ﻧﻘﺶ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﻭ ﺍﺷﻴﺎ ﻭ ﻣﻜﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ: ﺩﻭﺗﺎ ﮔﺮﺑﻪ ﻭ ﻳﻚ ﻗﻨﺎﺭﻱ ﻭ ﻳﻚ ﻣﺮﻍ ﺣﻖ، ﺷﺸﻠﻮﻝ، ﺗﺎﺭ، ﺍﺗﺎﻗﻲ ﺁﺑﻲﺭﻧﮓ ﺑﺎ ﻛﻤﺮﻛﺶ ﻛﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺍﺗﺎﻕ ﺭﺍﻭﻱ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ، ﻫﻢ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪﻱ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻭ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺍﺗﺎﻕ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﻲﺷﻮﺩ، ﺣﻴﺎﻁ ﺧﺎﻧﻪﻱ ﺳﻴﺎﻭﺵ، ﺣﻴﺎﻁ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ، ﺩﺭﺧﺖ ﻛﺎﺝ ﺧﺎﻧﻪﻱ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﻛﻪ ﮔﺮﺑﻪ ﺑﺮ ﺁﻥ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﻲﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺩﺭﺧﺖ ﻛﺎﺝ ﺣﻴﺎﻁ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻛﻪ ﻧﺎﻇﻢ ﻗﻔﺲ ﻗﻨﺎﺭﻱ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﻲﺁﻭﻳﺰﺩ. ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﻋﺪﻩ ﺍﺷﺨﺎﺻﻲ ﻛﻪ ﻣﻮﺟﻮﺩﻳﺖ ﺷﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻟﻌﺎﺏ ﺫﻫﻦ ﺭﺍﻭﻱ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻧﻤﻲﺷﻮﻧﺪ: ﺣﺴﻦ ﺑﺎ ﺩﻳﮓ ﺍﺷﻜﻨﻪ، ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﻲ، ﺩﻛﺘﺮ، ﺻﻐﺮﺍ ﺳﻠﻄﺎﻥ ﻭ ﺗﻘﻲ. ﺟﺰ ﺩﻛﺘﺮ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﻲ، ﺑﺎﻗﻲ ﺩﻳﻮﺍﻧﮕﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺭﺍﻭﻱ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺍﺫﻋﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺣﺎﺻﻞ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻴﺮﻭﻧﻲ ﺍﻭ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺗﺸﺮﻳﺢ ﺁﻥﻫﺎ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﺤﻴﻂ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺎ ﺩﺭﻣﻲﻳﺎﺑﻴﻢ ﻛﻪ ﺭﺍﻭﻱ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪﻱ ﺧﻄﺮﻧﺎﻛﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺤﺖ ﻣﻌﺎﻟﺠﺎﺕ ﺷﺪﻳﺪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﻳﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪﺍﻱ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﺮﻭﻥ ﺍﻓﻜﻨﻲ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻛﺸﺎﻧﻴﺪﻩ، ﺑﺨﺶ ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻪﺗﺮﻱ ﺍﺯ ﺗﻴﻤﺎﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﻲﮔﺬﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺎﻏﺬ ﻭ ﻗﻠﻢ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﺵ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪﺍﻧﺪ. ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﭘﺎﺳﺦ ﺍﻳﻦ ﺳﻮﺍﻝ ﻛﻪ ﭼﺮﺍ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻛﺎﻏﺬ ﻭ ﻗﻠﻢ ﻧﻤﻲﺩﺍﺩﻩﺍﻧﺪ، ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﺍﮔﺮ ﻛﺎﻏﺬ ﻭ ﻗﻠﻢ ﺭﺍ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﻲﺩﺍﺩﻧﺪ، ﺑﺎ ﻗﻠﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺻﺪﻣﻪ ﻣﻲﺯﺩ ﻳﺎ ﻛﺎﻏﺬﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻲﺧﻮﺭﺩ. ﻣﻀﺎﻓﺎ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﺸﺮﻳﺢ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻄﺮﻧﺎﻙ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﺸﺎﻥ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﺍﻭﻱ ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪﺍﻱ ﺍﺯ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺭﺍ ﺧﻄﻴﺮ ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻳﻌﻨﻲ ﻋﺎﻗﻞﺗﺮ ﺩﻳﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ. ﺍﻭ ﺑﺎ ﺗﻘﺒﻴﺢ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺩﻳﻮﺍﻧﮕﺎﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲﺩﻫﺪ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﺭﻓﺘﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﮕﻴﺮﺩ، ﺁﮔﺎﻩ ﺍﺳﺖ، ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﺳﻄﺤﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻫﻲ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺗﺎ ﺣﺪﻭﺩ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻣﺮﺧﺼﺶ ﻛﻨﻨﺪ، ﭼﻮﻥ ﺩﻭﺭﻩﻱ ﺧﻄﺮﻧﺎﻙ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺳﭙﺮﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺍﻭ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺟﺎﻱ ﺩﻛﺘﺮ ﺑﻮﺩﻡ، ﺑﻪ ﻫﻤﻪﻱ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪﻫﺎ ﺯﻫﺮ ﻣﻲﺧﻮﺭﺍﻧﺪﻡ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﻤﺮ ﻣﻲﺯﺩﻡ ﻭ ﺑﺮﺩﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻥ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ، ﻧﺎﺷﻲ ﺍﺯ ﺗﺼﻮﺭ ﺳﻼﻣﺖ ﺭﻭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺁﻥﻫﺎﺳﺖ. ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪﺍﻱ ﺍﺯ ﺑﻬﺒﻮﺩﻱ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪﻫﺎﻳﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺸﺎﻥ ﻓﺎﻳﺪﻩﺍﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺩﻳﻮﺍﻧﻪﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻣﻚ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲﺗﺮﻛﺎﻧﻨﺪ ﻳﺎ ﺷﻜﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻲﺩﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺭﻭﺩﻩﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯﻱ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻭ ...، ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﻤﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺩﻋﺎ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺍﻭﺍﻳﻞ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ، ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﺮﺩﻡ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺎ ﺧﻮﺭﺍﻧﺪﻥ ﺯﻫﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺮﺍ بکشند ﻛﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﻭﺣﺸﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻌﺪﺗﺮ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ. ﭘﺲ ﻛﺎﺭﻛﺮﺩ ﺍﻳﻦ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﻣﻘﺪﻣﻪﻱ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﻫﻢ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﻫﻢ ﺣﺪ ﻭ ﻣﺮﺯ ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﺭﺍﻭﻱ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﺍﺷﺨﺎﺻﻲ ﻛﻪ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻳﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﺭﺍﻭﻱ ﻛﺎﺭﻛﺮﺩﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﻳﺎﻓﺘﻪﺍﻧﺪ، ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﺮﺍﺭﻧﺪ: ﻧﺎﻇﻢ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ، ﻋﺒﺎﺱ، ﺳﻴﺎﻭﺵ، ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ، ﻣﺎﺩﺭ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﻭ ﺍﺣﺘﻤﺎﻻ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺯﻥ ﻭ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻋﺒﺎﺱ ﻣﻲﺁﻳﻨﺪ. ﺍﻳﻦﻫﺎ ﻛﺴﺎﻧﻲﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻟﻌﺎﺏِ ﺫﻫﻦ ﺭﺍﻭﻱ ﻛﻪ ﻣﺤﻞ ﺍﺻﻠﻲ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﺁﻏﺸﺘﻪﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻲ ﻛﻪ ﺭﺍﻭﻱ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﻭﺍﻗﻌﻲ ﻫﺮﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﻦﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺣﻘﻴﻘﻲ ﺑﻴﺎﺑﺪ، ﻣﺮﺣﻠﻪﻱ ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻪﺗﺮ ﺑﻬﺒﻮﺩﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﻃﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ. ﺫﻫﻦ ﺍﻭ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻋﺒﺎﺱ ﻭ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻋﻴﻦ ﺭﻓﻴﻖ ﻭ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﺩﺭ ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻳﻜﻲ ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ، ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻛﻪ ﻳﺎ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﻲﺩﻫﺪ ﻳﺎ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﻛﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻭﻗﺘﻲ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﺪ ﻛﻪ ﺯﻥ ﻭ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻋﺒﺎﺱ ﺁﻣﺪﻩﺍﻧﺪ. ﻋﺒﺎﺱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﺎﻋﺮ ﻭ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﻲﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﺩﻡ ﺑﻲ ﺑﺨﺖ ﻭ ﺍﻗﺒﺎﻝ ﻋﻼﻣﻪﻱ ﺩﻫﺮ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻫﻴﭻ ﻧﻴﺴﺖ. ﻋﺒﺎﺱ ﺗﺎﺭ ﻫﻢ ﻣﻲﺯﻧﺪ ﻭ ﺷﻌﺮﻱ ﺭﺍ ﺩﻛﻠﻤﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻭﺣﺸﺘﺶ ﺍﺯ ﺷﺐ ﻣﻲﻧﺎﻟﺪ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺩﻧﻴﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺟﺰ ﺭﻧﺞ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺭﻫﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺰ ﺑﺎ ﻣﺮﮒ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻧﻤﻲﺁﻳﺪ ﻭ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺳﻪ ﻗﻄﺮﻩ ﺧﻮﻧﻲ ﻣﻲﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﻛﺎﺝ ﺑﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺭﺍﻭﻱ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺍﺳﺖ ﺩﺧﺘﺮ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺯﻥ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻋﺒﺎﺱ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﮔﻞ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﻲﺧﻨﺪﺩ، ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺒﺎﺱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﻋﺒﺎﺱ ﻛﻪ ﺁﺑﻠﻪﺭﻭ ﻭ ﺯﺷﺖ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎ ﺑﻮﺳﻴﺪﻥ ﻳﻮﺍﺷﻜﻲ ﺩﺧﺘﺮ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺩﺭ ﭘﻨﺎﻩ ﺩﺭﺧﺖ، ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺎﺭﻭ ﻣﻲﺯﻧﺪ. ﺭﺍﻭﻱ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﺎﺟﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﻣﻲﻛﻨﺪ. ﺍﻭ ﺑﺎ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﻫﻤﻜﻼﺱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﻫﻢ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﺍﺭﺍﻟﻔﻨﻮﻥ ﻣﻲﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺩﺭﺱ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﻮﻗﻊ ﺗﻔﺮﻳﺢ ﻛﻪ ﻣﻲﺷﻮﺩ، ﺭﺍﻭﻱ ﺑﻪ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺗﺎﺭ ﺯﺩﻥ ﻳﺎﺩ ﻣﻲﺩﻫﺪ. ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﻋﻤﻮﻱ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﻭ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺭﺍﻭﻱ ﺍﺳﺖ، ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺁﻥﻫﺎ ﻣﻲﺁﻳﺪ ﻭ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻓﻴﺰﻳﻜﻲ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﻣﻲﺑﻴﻨﻴﻢ، ﻣﺜﻞ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻋﺒﺎﺱ ﺁﻣﺪﻩ، ﮔﻞ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ. ﻣﺜﻠﺚ ﺭﺍﻭﻱ، ﺳﻴﺎﻭﺵ ﻭ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﻧﻴﺰ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺭﺍﻭﻱ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺑﺮﻭ ﺑﺮﮔﺮﺩ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﺩﺍﻧﺪ. ﭘﺲ ﺭﺍﻭﻱ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺑﺪﻩﺑﺴﺘﺎﻥ ﺩﺍﺋﻤﻲ ﺑﺎ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺍﻭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻠﻲ ﺑﺨﺸﻲ ﺍﺯ ﻋﻤﻠﻜﺮﺩ ﻭ ﺩﺍﺭﺍﻳﻲ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥﻫﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﻲﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﺨﺸﻲ ﺍﺯ ﻋﻤﻠﻜﺮﺩ ﻭ ﺩﺍﺭﺍﻳﻲ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﻛﻨﺪ. ﻋﺒﺎﺱ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﺍﻭﻱ ﺗﺎﺭ ﻣﻲﺯﻧﺪ ﻭ ﺷﻌﺮ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﺪ. ﺭﺍﻭﻱ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﻭ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﺗﺎﺭ ﻣﻲﺯﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﻌﺮﻱ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥﻫﺎ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﺒﺎﺱ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ. ﺭﺍﻭﻱ ﺣﺘﻲ ﺑﻪ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﻣﺸﻖ ﺗﺎﺭ ﻫﻢ ﻣﻲﺩﻫﺪ، ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﺪ ﺗﺎﺭ ﺯﺩﻥ ﺑﻠﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺪﺭﻳﺲ ﻫﻢ ﺑﻜﻨﺪ. ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﻋﻤﻮﻱ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺍﺳﺖ، ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺭﺍﻭﻱ ﺍﺳﺖ، ﻋﻴﻦ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻋﺒﺎﺱ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﺶ ﺁﻣﺪﻩ، ﺻﺎﺩﻕ ﺍﺳﺖ. ﺭﺍﻭﻱ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺍﺳﺖ ﺩﺧﺘﺮ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﻥ ﻋﺒﺎﺱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﻥ ﺍﻭ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺩﺳﺘﻪ ﮔﻠﻲ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ، ﻧﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﺒﺎﺱ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭﺳﺖ. ﺗﻮﺟﻪ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺭﺍﻭﻱ ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻣﻲﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﭼﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻣﻲﺩﻫﺪ. ﺍﺯ ﻭﺟﻮﺩ ﺭﺍﻭﻱ ﻭ ﻋﺒﺎﺱ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﻼﻗﺎﺗﻲ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺭﺍﻭﻱ ﻭ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﻭ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﭘﻲ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﺜﻠﺚ ﻋﺸﻘﻲ ﻣﻲﺑﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺟﻨﻮﻥ ﺭﺍﻭﻱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺴﺖ. ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﺭﺍﻭﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻋﺒﺎﺱ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﻲﺩﻫﺪ، ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﻋﻤﻮﻱ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺳﻴﺎﻭﺵ، ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﻲﺩﻫﺪ. ﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﺍﺛﺮﻱ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺍﺳﺖ، ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻴﻢ، ﺣﺘﻲ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﻣﺮﻳﺾ ﺍﺳﺖ، ﺍﻳﻦ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﻪﺍﻱ ﮔﻞ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪﻱ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﻣﻲﺁﻳﺪ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺗﻔﺮﻳﺢ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﻭ ﺭﺍﻭﻱ ﻣﻲﺁﻳﺪ. ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﺁﺭﺯﻭﻳﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﺍﻭﻱ ﺩﺍﺭﺩ، ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺮﻱ ﻣﻲﺑﻮﺩ، ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺍﺯ ﻣﺸﻜﻼﺕ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ ﭘﻴﺶ ﻧﻤﻲﺁﻣﺪ ﻭ ﺭﺍﻭﻱ ﻛﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﺩﺭ ﺑﺪﻩﺑﺴﺘﺎﻧﻲ ﺑﺎﺯ ﺍﺳﺖ، ﺧﻴﻠﻲ ﺭﺍﺣﺖ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﻣﻲﺑﺨﺸﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﺗﺼﺎﺣﺐ ﻣﻲﻛﺮﺩ. ﭘﺲ ﺭﺍﻭﻱ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﺍﺯﺁﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﻣﻼﻗﺎﺗﻲ ﺭﺍ ﺍﺯﺁﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﻛﻨﺪ. ﺳﻴﺎﻭﺵ ﻭ ﻋﺒﺎﺱ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻛﺎﺭ ﻣﻲﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺑﻮﺳﻴﺪﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﻫﺎﻳﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﺍﻭﻱ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﻣﻲﺩﺍﻧﺪ. ﺭﺍﻭﻱ ﺯﺷﺘﻲ ﭼﻬﺮﻩﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺁﺑﻠﻪﮔﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻧﻤﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻮﺩ، ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺱ ﻣﻲﺩﻫﺪ ﻭ ﭼﻬﺮﻩﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯﺁﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻮﺽ ﺷﺎﻋﺮﻳﺖ ﻭ ﺗﺎﺭﺯﻧﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺱ ﻣﻲﺩﻫﺪ. ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﻛﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲﮔﻴﺮﺩ ، ﺑﻴﻤﺎﺭﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﻲﺩﻫﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻮﺽ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻲﮔﻴﺮﺩ، ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭ ﻋﺎﺷﻖ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺯﺷﺖ ﺍﺳﺖ، ﻣﻮﺭﺩ ﻗﺒﻮﻝ ﻭ ﺗﻮﺟﻪ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﻧﻴﺴﺖ. ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﻋﺸﻖ ﻳﻚ ﻃﺮﻓﻪ ﺍﺳﺖ. ﮔﺮﺑﻪ ﻧﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺭﺍﻭﻱ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﻪﻱ ﺁﻧﭽﻪ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺍﺯ ﻧﺎﺯﻱ ﺑﻪ ﺷﺮﺡ ﻭ ﺗﻔﺼﻴﻞ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ، ﺁﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺭﺍﻭﻱ ﺑﻪ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ، ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﺯﻱ ﺭﺍ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﻋﺸﻖ ﺯﻧﺎﻧﻪﺍﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺍﺳﺖ. عشق‌بازی ﻧﺎﺯﻱ ﺑﺎ ﮔﺮﺑﻪﻱ ﻧﺮ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﻣﻐﺎﺯﻟﻪﻱ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﺑﺎ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺷﺎﻫﺪ ﻋﺸﻖﻭﺭﺯﻱ ﻭ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺁﻥﻫﺎﺳﺖ، ﺍﺯﺩﻭﺍﺟﻲ ﻛﻪ ﺧﺒﺮﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﻣﻲﻛﻨﺪ، ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﻛﻪ ﺣﻜﻴﻢ ﻫﺮ ﻧﻮﻉ ﻣﻼﻗﺎﺗﻲ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﻣﻲﻛﻨﺪ. ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﻭ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﺳﺮ ﻣﻲﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺭﺍﻭﻱ ﺍﺯ ﺑﺎﻡ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﻪﻱ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﻣﺸﺮﻑ ﺍﺳﺖ، ﻫﺮ ﺷﺐ ﺍﺯ ﺗﺼﻮﺭ ﻋﺸﻖﺑﺎﺯﻱ ﻋﺮﻭﺱ ﻭ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺭﻧﺞ ﻣﻲﻛﺸﺪ، ﺗﺼﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻋﺸﻖﺑﺎﺯﻱ ﻧﺎﺯﻱ ﺑﺎ ﺟﻔﺘﺶ ﺗﺠﺴﻢ ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ ﻭ ﺭﺍﻭﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﻏﻢ ﻭ ﺣﺴﺎﺩﺕ ﺑﻪ ﺟﻨﻮﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ، ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻦ ﺟﻔﺖ ﻧﺎﺯﻱ ﻭﺍ ﻣﻲﺩﺍﺭﺩ، ﻳﻌﻨﻲ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺟﻨﻮﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺁﻣﺪﻩ، ﺑﺎ ﺷﺸﻠﻮﻝ ﻣﻲﻛﺸﺪ ﻭ ﺭﻗﻴﺐ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺑﺮ ﻣﻲﺩﺍﺭﺩ. ﺍﮔﺮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻛﺴﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻋﻴﺎﺩﺗﻢ ﺁﻣﺪﻩ، ﻧﻈﺮ ﺑﻪ ﺯﻣﺎﻧﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺭﺍﻭﻱ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﮔﺮﺑﻪ ﺷﻠﻴﻚ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺻﺪﺍﻱ ﺗﻴﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﻡ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﺭﺍﻭﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﻴﮋﺍﻣﻪ ﺩﺭ ﺣﻴﺎﻁ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ، ﻣﻲﺑﻴﻨﺪ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲﭘﺮﺳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﮔﻠﻪﻱ ﺭﺍﻭﻱ ﻛﻪ ﻣﻲﭘﺮﺳﺪ ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﺮ ﻧﺰﺩﻱ، ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻢ، ﺍﻣﺎ ﺣﻜﻴﻢ ﻗﺪﻏﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﻭ ﻣﺎﺟﺮﺍﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲﻛﻨﺪ، ﺁﻥ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻭ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻮﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺗﻮﺻﻴﻔﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﻲﺩﻫﺪ، ﺭﻧﮓ ﺁﺑﻲ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﺭﻱ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻛﻤﺮﻛﺶ ﺁﻥ ﻛﺒﻮﺩ ﺍﺳﺖ، ﺷﺸﻠﻮﻟﻲ ﻛﻪ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺍﺯ ﺗﻮﻱ ﻛﺸﻮ ﺑﺮ ﻣﻲﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺟﺰﻭﻩ ﻫﺎﻱ ﺩﺭﺳﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﻱ ﻣﻴﺰ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ...، ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﺧﻮﺩ ﺍﻭﺳﺖ. ﺍﺯ ﻃﺮﻓﻲ ﻭﻗﺘﻲ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺳﺮ ﻣﻲﺭﺳﻨﺪ، ﺭﺍﻭﻱ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﺮﺡ ﻣﻲﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﻣﮕﺮ ﺗﻮﺟﻪ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺻﻞ ﺑﻪ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪ ﺍﺳﺖ، ﺟﻠﺐ ﻛﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﺑﺎ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺭﺍﻭﻱ ﻭ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺁﻏﻮﺵ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺭﺍﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻲﺭﺳﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻌﺸﻮﻕ ﺁﻣﺪﻥ ﺭﺍﻫﻲ ﺟﺰ ﺍﻳﻦ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺭﻗﻴﺐ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ. ﺍﻣﺎ ﻣﺮﮒ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﻭﺍﻗﻌﻲ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺭﺍﻭﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻌﺸﻮﻕ ﻧﻤﻲﺭﺳﺎﻧﺪ، ﺑﻠﻜﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺗﺮﻳﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﺩ، ﺩﻭﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﻏﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻲﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﻳﺎﺭ ﻏﺎﺭ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻩ. ﭘﺲ ﺍﻭ ﺩﻭ ﺳﺎﻕ ﻣﺜﻠﺚ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻲﺩﻫﺪ ﻭ ﺗﻚ ﻣﻲﺍﻓﺘﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﺩﻭ ﺳﺎﻕ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩﻱ ﻣﻮﺟﻮﺩﻳﺖ ﺭﻭﺍﻧﻲ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻏﺮﻳﺰﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺣﻔﻆ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﻱ ﺍﺯ ﻓﺮﻭﭘﺎﺷﻴﺪﮔﻲ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ، ﺳﻴﺎﻭﺵ ﻭ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺗﺨﻴﻞ ﻛﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺳﺎﻕ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺜﻠﺚ ﻭﺟﻮﺩﺵ ﻣﺘﺼﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻣﻲﻛﺮﺩ، ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻞ ﻭ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﻧﺎﺍﻣﻦ ﻣﻲﺷﺪ، ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺍﻭﺍﻳﻞ ﻭﺭﻭﺩ ﺑﻪ ﺗﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺗﺼﻮﺭ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺁﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺯﻫﺮ ﺭﻳﺨﺘﻦ ﺩﺭ ﻏﺬﺍﻳﺶ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺧﻮﻥ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ. ﺭﺍﻭﻱ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﻣﻌﺬﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﻇﻢ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻨﺎﻩ ﻗﺪﺭﺕ ﻧﺎﻇﻢ ﻛﻪ ﻭﻇﻴﻔﻪﻱ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻧﻈﻢ ﺩﺭ ﺗﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻩ ﺩﺍﺭﺩ، ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲﺩﻫﺪ ﻭ ﻛﺸﺘﻦ ﮔﺮﺑﻪﺍﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺷﺐﻫﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺎﺑﻮﺳﻨﺎﻙ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻛﺸﻲ ﺍﺯ ﺍﻭﺳﺖ، ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻩﻱ ﻧﺎﻇﻢ ﻣﻲﮔﺬﺍﺭﺩ. ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻧﺎﻇﻢ ﻭﻇﻴﻔﻪﺍﻱ ﺟﺰ ﺍﻳﻦ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻛﻠﻚ ﮔﺮﺑﻪﺍﻱ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﺟﻔﺘﺶ ﺭﺍ ﺭﺍﻭﻱ ﻛﺸﺘﻪ، ﺟﻔﺘﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺖ ﻛﻢ ﺍﺯ ﻗﻨﺎﺭﻱ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻖ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﺜﻠﺚ ﻋﺸﻖ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﻭ ﺭﺍﻭﻱ ﺍﺳﺖ. ﺍﻭ ﻣﺮﻍ ﺣﻘﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻲﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻣﺮﮒ ﻧﺎﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩﺍﻧﻪﻱ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺍﻭﻱ ﺑﮕﻴﺮﺩ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺍﺣﺖ ﻧﻤﻲﮔﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻲﻛﺸﺪ ﺗﺎ ﺳﻪ ﻗﻄﺮﻩ ﺧﻮﻥ ﻛﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪﻱ ﻣﺮﮒ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺜﻠﺚ ﻣﻨﺤﻮﺱ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ، ﺍﺯ ﮔﻠﻮﻳﺶ ﺑﺮ ﺭﻭﻱ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﺭﺍﻭﻱ ﺑﭽﻜﺪ، ﻭﺟﺪﺍﻥ ﮔﻨﺎﻫﻜﺎﺭ ﻭ ﺗﻮﻃﺌﻪﮔﺮﻱ ﻛﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺑﺮﻭﻥ ﺍﻓﻜﻨﻲ ﻗﺘﻞ ﺳﻴﺎﻭﺵ ﺍﺯ ﻭﺟﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺎﻇﻢ ﺍﺳﺘﻘﺮﺍﺭ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ. ﺍﮔﺮ ﺭﺍﻭﻱ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻇﻢ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻢ، ﻫﻤﻪﻱ ﺗﻮﻃﺌﻪﻫﺎ ﺯﻳﺮ ﺳﺮ ﺍﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﻫﻤﻪﻱ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺑﺴﺘﻪ، ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﺪ ﻭ ﻧﻔﺮﺗﺶ ﺍﺯ ﻧﺎﻇﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﺳﺖ، ﭼﻮﻥ ﻓﻜﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻧﺎﻇﻢ ﻣﺘﺮﺻﺪ ﺍﺳﺖ ﻣﭻ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻗﺎﺗﻞ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺶ ﻣﺪﺍﻡ ﺗﻮﻃﺌﻪ ﻣﻲﭼﻴﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻭ ﺗﺎ ﻛﻨﻮﻥ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪﻩ، ﭼﻮﻥ ﺭﺍﻭﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﻴﺮ ﻧﻴﻔﺘﺎﺩﻥ ﺑﺎ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﺑﺎ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻛﺮﺩﻥ ﻧﻘﺶ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﭼﻨﮓ ﻗﻔﺲ ﺧﺎﻟﻲ ﺍﻭ (ﺯﻧﺪﺍﻥ) ﻗﺴﺮ ﺩﺭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﻧﺎﻇﻢ ﺍﻣﺎ ﺧﺴﺘﮕﻲﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺩﺭ ﭘﻲ ﻗﺎﺗﻠﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻗﻨﺎﺭﻱ (ﻣﻘﺘﻮﻝ) ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﺮﺑﻪ ﺑﮕﻴﺮﺩ، ﮔﺮﺑﻪﺍﻱ ﻛﻪ ﺭﺍﻭﻱ ﻗﺎﺗﻞ ﺑﻮﺩﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺯﻳﺮﺍ ﻧﺎﺯﻱ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺭﺍﻭﻱ ﻳﻚ ﻗﺎﺗﻞ ﺑﺎﻟﻘﻮﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡﮔﻴﺮﻱ ﺍﺯ ﺍﻭﺳﺖ، ﻗﺎﺗﻠﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﺐﻫﺎﻱ ﺭﺍﻭﻱ ﮔﺮﻓﺘﻪ، ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﻛﻪ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﻣﺮﮒ ﻣﻲﻛﻨﺪ، ﺯﻳﺮﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺷﺪﻥ ﺑﺎ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﻫﺮﺍﺱ ﺩﺍﺭﺩ، ﻫﺮﺍﺳﻲ ﻛﻪ ﻛﻢ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻭ ﺑﺎ ﻛﺸﺘﻦ ﺳﻴﺎﻭﺵ، ﻧﻔﺮﺕ ﺩﺍﺋﻤﻲ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﻣﻦ ﺯﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﺍﻭﻱ ﻛﻪ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﻣﻌﺬﺑﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻇﻢ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﺮﺩﻩ، ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻫﺮﭼﻪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﻧﺎﺯﻱ-ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺗﻴﺮ ﻗﺮﺍﻭﻝِ ﻧﺎﻇﻢ ﺍﺯ ﭘﺎﻱ ﺩﺭﺁﻳﺪ.
