کارکرد اصلی سیستم آموزشی، آماده کردن یکایک افراد و توانمندسازی‌شون برای مواجهه با مسایل و چالش‌های پیش‌بینی‌نشده در آینده هنوز نامعلوم و زندگی در جهانیه که هنوز در هاله‌ای از ابهامه.
بنابراین مدرک، قراره گُواه و سندی باشه که نشون‌دهنده‌ی تلاش صورت گرفته برای توانمندسازی افراده و نه مثلاً صرفاً ابزاری برای فخرفروشی.
گذران عمر در ساختارهای گوناگون نظام محترم آموزشی قراره چیزی به ما اضافه کنه نه فقط از جنس دانش یا اطلاعات، یعنی احتمالاً انتظار حداقلی اینه که ما رو به آدم‌هایی بهتر و شهروندانی مسئولیت‌پذیر در قبال جهانی که در اون زندگی می‌کنیم، تبدیل کنه.
خودشناسی، احساس معناداری، احساس عزت‌نفس و ارزشمندی، در صلح بودن با خود، سنجشگرانه‌اندیش بودن، شاد بودن، امیدواری، عملگرایی، کیفیت ارتباطی خوب با دیگران و جهان، مسئولیت‌شناسی، قابلیت اعتمادپذیری و توانایی اعتماد کردن، حال خوب و بسیاری چیزهای مهم دیگه اگه نباشند، نشون می‌ده سیستم آموزشی کَژ و مَژ فقط هست تا احتمالاً بیشتر سرمون رو گرم لاطائلات کنه یا بحران‌های دیگه‌ای رو به تعویق بندازه یا کاسبی پر رونقی باشه که از جیب و مهم‌تر از جیب از عمر ما کِش می‌ره طعام چرب و نرمش رو.
القصه، حواسمون باشه درس خوندن، قراره شور زندگی رو در ما بیدار کنه نه اینکه حال‌مون رو بد و عقل‌مون رو زایل کنه.
خلاص!
