ما در دنیایی زندگی می کنیم که کلماتی مانند مدیتیشن ، آگاهی، تمرکز و توجه ، و عباراتی نظیر اینها را زیاد می شنویم. امروزه هر کسی برای رسیدن به آرامش محض به هر ریسمانی چنگ می زند تا شاید به آن چیزی که می خواهد برسد.
یکی از این روش ها انجام مدیتیشن است. البته بسیاری از مردم هنوز نمی دانند که معنا و مفهوم مدیتیشن چیست؟!
مشکلات امروز انسان‌‌ها این است که در طول زندگی در حال به سر نمی‌برند و دائم افکار مزاحم و عمدتاً وقایع گذشته که دیگر تمام شده است و یا آینده‌ای که هنوز نیامده وارد ذهن شده و باعث به وجود آمدن مشغله‌های فکری، مشکلات عصبی و درنهایت بروز ناراحتی‌های روحی و روانی و جسمی می‌شود.
با فراگیری تکنیک‌های مدیتیشن فرد می‌تواند از گذشته و آینده فاصله گرفته در حال زندگی کند و به آرامش برسد.
ما در دنیای جاذبه های وهم آلود و اسارت ها زندگی می کنیم. تیغ خواسته های غیرانسانی، غرور، جهل، نفرت، اضطراب، ترس و حرص روح ما را مجروح کرده است. روح ما زخمی جراحت های بسیار است.
این زخم ها باید التیام یابند. سکوت می تواند این زخم ها را التیام بخشد. توماس مرتون در کتاب «آب های سکوت» نوشته است: «اگر می خواهیم بهبود یابیم، تطهیر شویم و برای انجام وظایفمان نیرو بگیریم، باید هر روز در آب های سکوت فرو رویم.»
سکوت در مدیتیشن چیست ، برای انجام مراقبه لازم است هر چه عمیق تر در خود فرو رویم. هیچ شخص دیگری نمی تواند این کار را برای ما انجام دهد. ما باید خودمان مراقبه کنیم تا به آرامش درون برسیم.
باید هیاهوی ذهن ناآراممان را خاموش کنیم و غرور، تعصب، خودخواهی و آشفتگی های ذهنی را از خود دور کنیم. ما نیاز داریم پرده ها را یکی بعد از دیگری برداریم تا به اعماق درون برسیم و آن پرتو پاک و سپید درونی را حس کنیم.
مدیتیشن مانند همه تجارب معنوی دیگر، از بیرون نصیب ما نمی شود. در مراحل اولیه رشد معنوی، عوامل بیرونی می توانند زندگی درونی ما را تحت تأثیر قرار میدهند.
هر آن چه احساس می کنیم، می اندیشیم، می خوانیم، می شنویم یا می گوییم، در ساعاتی که در سکوت فرو می رویم در ذهن ما منعکس می شوند.
برای همین است که باید مراقب محیط بیرونی زندگی مان باشیم. باید مراقب همه افکار، احساسات ، آرزوها و خواسته ها، کلام و اعمالمان باشیم.
مدیتیشن یا مراقبه، گشودن دریچه ذهن و نگریستن به درون است؛ روی برگرداندن از همه موضوعات بیرونی و پرداختن به درون و جستن آن یگانه واقعیت.
مدیتیشن زیارتی درونی است که در آن گلایه های آن چه غیر واقعی است، یکی بعد از دیگری برداشته می شود. زائر باید با روش «نه این ، نه آن» پیش رود: «این خدا نیست، آن خدا نیست؛ من فقط «او» را می خواهم.»
زائر هر چه بیشتر در سکوت وارد شود بیشتر حقیقت را می شناسد. او در سکوت در می یابد که مخلوقی محدود به زمان و مکان نیست.
بلکه فرزند ابدیت است و ابدیت هم اکنون و همینجا حضور دارد. او موجودی منزوی نیست، بلکه موجی از دریایی بیکران است. او با سراسر حیات و خلقت یکی است. در همه هست و همه در او هستند.
مدیتیشن انواع مختلفی دارد: مدیتیشن بر روی نحوه ی تنفس، مدیتیشن همراه با تجسم ، مدیتیشن همراه با مانترا و مدیتیشن های دیگری که بسیار زیاد هستند و حتی خود شما نیز می توانید برای تمرین، مدیتیشن خود را طراحی و اجرا کنید.
منظور از مدیتیشن جلوگیری از هجوم افکار مزاحم به ذهن است و این که چگونه قادر باشیم نگذاریم چنین افکاری به ذهن راه پیدا بکند. برای این کار باید روشی را به کار ببریم تا ذهن ما در لحظه بوده، به گذشته و آینده سیر نکند.
در تمامی انواع مدیتیشن ها، فرد سعی می کند تا به صورت ارادی با تمرکز بر روی موضوع مدیتیشن، ذهن را به سمت تمرکز و آرامش و تعادل احساسی حرکت دهد.
در هنگام مديتيشن از هر گونه تمرکز ذهني بپرهيزيد و آرامش داشته باشيد. دوم اینکه هر چه در درون تان اتفاق مي افتد را بدون هيچ دخالتي فقط مشاهده کنید. و سوم آن که هيچ گونه قضاوتي درباره آن چه در درون شما اتفاق مي افتد، انجام ندهيد.
مدیتیشن آرامش عمیقی ایجاد می کند که در آن احساس توازن و تعادل فکری و سبکی جسم و روح خواهید کرد.
دستاورد این تعادل فکری افزایش بصیرت، ارتقای افکار، و خونسردی در برخورد با مشکلات است. آرامش و خودشناسی بیشتر و پذیرش بهتر دیگران روابط اجتماعی را نیز دگرگون می کند
مدیتیشن یا مراقبه با آسودن آغاز می شود. اکثر اوقات بدون آن که بدانیم، تحت فشار هستیم. حتی زمانی که می خوابیم، بدن و ذهن ما استراحت نمی کنند.
ما فشارهای روز را با خود حمل می کنیم و بنابراین نمی توانیم خوابی عمیق داشته باشیم. صبح روز بعد با احساس خستگی بیدار می شویم.
احساس طراوت و نیرومندی نمی کنیم تا کارهایمان را انجام دهیم. این موضوع هر روز ادامه دارد و تنش ها هم هر روز افزایش می یابند و عاقبت به شکل بیماری فیزیکی پدیدار می شوند.
بسیاری از بیماری های امروز مانند حمله های قلبی، فشارخون و ناراحتی های روحی، میگرن و آسم ناشی از افزایش تنش ها هستند.
درست گفته اند که انسان در اثر بیماری نمی میرد بلکه از فشارهای درونی است، که تحلیل می رود. تقاضا برای داروهای آرام بخش افزایش یافته است، اما آن چه امروزه ما به آن نیازمندیم روزی دو بار آسودن و رسیدن به سکوت ذهن است.
در این جا یکی از این شیوه های انجام مدیتیشن در خانه مطرح می شود:
1- در یک محیط آرام ، عود و یا شمعی روشن کنید. به پشت روی کف اتاق دراز بکشید یا در حالتی راحت بنشینید و یا روی صندلی در حالی که کف پاهایتان روی زمین قرار دارد، بنشینید.
چند نفس عمیق بکشید. هوا را آهسته بیرون دهید و به راحتی و با ملایمت هوا را از ریه ها خارج کنید.
2- خودتان را در حضور پرمهر خدا احساس کنید. در پای «او» نشسته اید و حضورش را کاملاً حس می کنید. به خود بگویید: «در اینجاست که آسایش حقیقی وجود دارد.
در حضور «تو» ترس ها، نومیدی ها، نگرانی ها، اضطراب ها، افسردگی ها، تنش ها و تقلاها ناپدید می شوند. من آسوده ام، آسوده، آسوده، آسوده…»
3- ذهنتان را متوجه عضلات دور چشم ها کنید. آرام باشید و شتاب را از خود دور کنید. چشمانتان را باز کنید. تصور کنید که پلک هایتان بسیار سنگین می شوند. بگذارید به خودی خود بیفتند. سه بار آن ها را باز کنید و ببندید.
4- ذهنتان را متوجه عضلات دور دهانتان کنید. آرامِ آرام باشید.
5- عضلات صورتتان را استراحت دهید، بگذارید که صورتتان استراحت کند.
6- همین کار را با عضلات بدن شامل گردن، شانه راست، آرنج، ساعد، مچ دست، دست، انگشت ها، شانه چپ، آرنج، ساعد، مچ دست، انگشت ها، پشت، سینه، شکم، نشیمنگاه، ران ها، پشت ماهیچه پا، پاشنه ها، پاها و پنجه ها انجام دهید. پنجه ها را به طرف پایین بکشید و استراحت کنید.
7- نفس عمیقی بکشید و بدنتان را کشش دهید. استراحت کنید و نفس را بیرون دهید. این کار را سه بار انجام دهید. شما آرام، آسوده و خاموش هستید. در حضور خداوند هستید و آسوده اید.
8- وزنتان کاهش می یابد، سبک می شوید و به طرف بالا می روید. مانند ابرها شناور می شوید؛ آرام، آسوده و خاموش.
9- در حضور خدا هستید. این دعای ساده را به خدا تقدیم کنید:
«تو کنارم هستی
ای حضور تابناک!
و من آسوده ام، آرامم و خاموش.
مدیتیشن چیست ، مدیتیشن یعنی رسیدن به سکوت ذهن و دیگر هیچ.
منبع:
