گمان میکنم که پرنده نگاهت در آسمان ابی چشمانم یکه تازی میکند
گویی مسابقه ای است در افق چشمانم که اجازه سبقت گرفتن هیچ کس را در ان نمیدهد اما اگر هوای اسمان چشمانم ابری شود و باران ببارد بال هایش خیس میشود اما پناهی جز پناه چشمانم را نمیطلبد.
این پرنده را دوست میدارم چون حامل پیک عشقی است که از مبداء دل برمیخیزد و با سماجت تمام راهش را طی میکند تا به منزل جانانش برسد
عجیب این پرنده کار بلد است عقلم مبهوت مانده از تصمیم قلبم که با یک نگاه تسلیم شده گویا قلبم را کیش و مات کرده است و چاره ای برایش نگذاشته است
اینجاست که میگویم قلبم وامانده ، از بندی که در ان اسیر شده است
اکنون دریافتم که تعبیر قلبم از پرنده همین است اما عقلم همواره در پی واژه هایی است که ثابت کند اشتباه میکند
اما مگر قلب من هم اشتباه میکند ؟؟؟
دختࢪماھ
