درمان دیابت نوع ٢ را می توان به صورت تک دارویی شروع کرد. البته در موارد خاص مانند بیمار دچار یا در خطر کتواسیدوز، یا بيمار با قند خون ناشتا بسیار بالا یا HbA1c ( هموگلوبین گلیکوزیله) بالاتر از ١٠، درمان باید با انسولین شروع شود و پس از پایدار شدن شرایط کنترل قند خون، در صورتی که تشخیص دیابت غیر وابسته به انسولین است، درمان را با داروهای خوراکی کاهنده قند خون ادامه داد. در غیر از این موارد و در بیماران با دیابت غیر بحرانی، درمان با یک دارو شروع شده و دوز افزایش می یابد و در صورت عدم کنترل، داروی دوم و گاهي داروی سوم اضافه می شود. متفورمین اولین دارویی ست که در دیابت نوع 2 استفاده شود ( در صورت عدم منع مصرف ). داروی متفورمین موثر و ایمن است و خطر ابتلا به بیماریهای قلبی و عروقی را کاهش میدهد. ولی بعد از درمان با متفورمین با حداکثر میزان دارو (دوز) یا بعد از 3ماه بیمار به HbA1c (بیش از 9 درصد) هدف نرسید باید داروی دوم را به رژیم دارویی بیمار اضافه کنیم که عبارتند از داروهای سولفونیل اوره (گلیبنکلامید گلیکلازید)، دیازولیدیناون (روزیگلیتازون و پیوگلیتازون)، DDP4 inhibitor (سیتاگلیپتین)، CGBLT2، GLP receptor agonist (ویکتوزا)، انسولین. اگر درمان دو دارویی بعد از سه ماه به HbA1c (بیش از 9 درصد) هدف نرسید، باید داروی سوم به ترکیب درمانی اضافه شود، و حتی اگر با رژیم سه دارویی نیز به HbA1c هدف نرسید باید رژیم تزریقی (انسولین) را شروع کند.
