این روزها بحث‌های فراوانی بر روی لزوم وجود زیرساخت در هر عرصه‌ای می‌شود، زیرساخت‌های فنآوری اطلاعات و ارتباطات و مانند آن واژه‌هایی است که علی رغم دارا بودن وزن اما همواره با ابهماتی در معنا روبرو است.
اما به راستی منظور از زیرساخت چیست؟ و اصولا زیرساخت کجاست؟
زیر ساخت به مجموعه الزامات سخت افزاری و نرم افزاری گفته می‌شود که بدون وجود آنها نمی‌توان خدمات، کالا و یا به طور کلی محصول با کیفیتی را عرضه و یا ارائه نمود.
وجود زیرساخت مناسب در هر زمینه‌ای باعث می‌گردد تا محصول ارائه شده بر روی آن بستر، از بهره‌وری بهتر و بالاتری برخوردار گردد.
زیرساخت را می‌توان در هر عرصه‌ای متصور بود، مثلاً‌در عالم حقوق وجود قوانین بالادستی مناسب، حقوق مترقی، معماری صحیح قانون، حقوق قوی، دستگاه نظارت سالم و تعاریف درست می‌تواند زیرساخت مناسبی برای تدوین یک قانون باشد.
همچنین در فناوری اطلاعات، در دسترس بودن ملزومات شبکه با کیفیت بالا، استفاده از نرم افزارهای اصیل، وجود پروتکل اتصال مراکز به یکدیگر و همچینین ارتباط میان سیستم‌ها و سامانه‌های به عنوان زیرساخت تعریف می‌گردد.
اصولاً زیرساخت جایی است که توسط نهادها و سازمان‌های دولتی یا حاکمیتی تهیه و یا وجود یا عملکرد صحیح آنها تضمین می‌گردد، زیرساخت همان جایی است که شرکت‌های خصوصی کوچک و بزرگ می‌توانند با اتکاء به سلامت آن سامانه‌ها و سیستم‌های متفاوتی را طراحی و به مخاطبان ارائه نمایند، زیرساخت همان جایی است که محصولات متفاوت و خدمات گوناگون توان عرضه شدن خود را از آن به عاریه می‌گیردند و در صورت نبود آن هیچ محصول شاخصی توان قد علم کردن را نخواهد داشت.
آنچه که به نظر می رسد این است که دولت ها و کشورهایی موفق هستند که حاکمیت آنها تنها و تنها از زیرساخت‌ها حمایت و ایجاد و توسعه آن را وظیفه خود بدانند و توسعه بازار را در اختیار بازیگران این عرصه قرار داده و خود ورودی به این زمینه نداشته باشد.
ورود دولت به بازار سازی و سفارشی نمودن محصولات و خدمات مانع از ارتقاء سطح کیفی زیرساخت‌های لازم ملی و گاه بین المللی خواهد شد و این خود ضربه ای جبران ناپذیر به پیکره بازار، تجار و بازیگران این عرصه است.
لذا پیشنهاد می‌شوددولتمردان و تصمیم‌گیران این عرصه تمرکز خود را بر روی تهیه زیرساخت های لازم گذاشته و از ورود به بازارها و تنظیم آن به صورت دستوری اجتناب نمایند.
