حق نشر در واقع حقی قانونی است که برای حفاظت از تراوشات ذهنی پدید آورنده یک اثر و ایجاد ساز و کاری برای کسب درآمد از خلق محتوا ایجاد شده است، در صورتی که بتوان از این حق به طرق قانونی حفاظت نمود اثر در برابر تکثیر غیر مجاز حفظ خواهد شد.
با استمساک به این حق قانونی، صاحب اثر همواره در نشر اثر خود نظارت داشته و می تواند در مورد چگونگی تکثیر آثار خود تصمیم بگیرد. همچنین باید دانست این حق قابلیت به ارث رسیدن، صلح شدن، هبه شدن، وقف شدن و فروش را نیز داراست.
این حق زمانی نقض می شود که یک بخش اساسی از اثر بدون کسب اجازه صاحب اثر مورد استفاده و یا نشر و تکثیر واقع شود البته باید توجه نمود کلمه اساسی در اینجا مفهومی کیفی داشته و اهمیت آن بسته به بحث مورد اشاره در اثر می باشد، در نتیجه گاه ممکن است یک بخش کوچک از یک اثر محتوایی بسیار مهم در نظر گرفته شود که در نتیجه می توان به آن بخش اساسی یک اثر نام نهاد.
در ایران نیز می توان اثر به وجود آمده را از چندین طریق به ثبت رساند که به آن حق نشر می گویند، جالب آنکه این تاسیس چه در فضای نشر سنتی و چه دیجیتالی قابلیت برخورداری از حقوق متصوره را داراست.
برای اطلاع بیشتر می توانید به قوانین موضوعه این بحث مراجعه نمایید.
«متن موافقتنامه راجع به جنبه‌های مرتبط با تجارت حقوق مالکیت فکری»
«موافقتنامه عمومی تعرفه‌ها و تجارت»
«قانون حمایت حقوق مؤلفان و مصنفان و هنرمندان»
«قانون ترجمه و تکثیر کتب و نشریات و آثار صوتی»
«قانون حمایت از حقوق پدیدآورندگان نرم‌افزارهای رایانه‌ای»
«قانون ثبت اختراعات، طرحهای صنعتی‌و علائم تجاری»
«قانون تجارت الکترونیکی»
