این روزها شایعات داغی در خصوص خرید پیام‌رسان‌های داخلی در اکوسیستم فناوری اطلاعات و ارتباطات کشور در حال ردوبدل شدن است، اما فارغ از این موضوع آیا تا به حال به این اندیشیده‌ایم که چه مزیت رقابتی می‌تواند پیام‌رسان‌های بومی را با استقبال کاربران ایرانی مواجه کند؟
اصولاً Instant Messaging یا پیام‌رسان‌های فوری که از اواسط دهه ۱۹۶۰ پا به عرصه ارتباطات الکترونیکی گذاشته‌اند تا به امروز تغییرات شگرفی را در خود تجربه نموده‌اند و این ابزارها از یک برنامه ساده ارتباطی به برنامه‌هایی با کارکردهای بالا در عرصه‌های مختلف تبدیل شده‌اند.
پیام‌رسان‌ها در کشورهای مختلف دنیا با توجه به فرهنگ و عمق نفوذ فناوری در ارتباطات جامعه مدنی تعاریفی مختلف را به خود اختصاص داده‌اند و می‌توان کارکردهای مختلفی را برای آنان در هر یک از بخش‌ها تعریف نمود.
با توجه به مطلب مذکور سؤال اساسی این است که چه مزیت رقابتی می‌تواند پیام‌رسان‌های داخلی را با استقبال عمومی مواجه نماید؟ و چگونه باید این کار صورت بپذیرد؟
برای پاسخگویی به این مطلب باید جامعه ایرانی را به خوبی شناخت، ایرانی‌ها بیش از هر چیز خواهان اعتماد، اطمینان و پایداری هستند و همچنین می‌توان با توجه به زیرساخت‌های موجود خدمات متنوعی را به آنان ارائه کرد.
ما ایرانیان افرادی فناوری زده هستیم! یعنی علاقه شدید استفاده از فناوری‌های نوین را بدون در نظر گرفتن کاربرد آن می‌توان در افراد ایرانی به وضوح دید، این امر لزوماً اتفاق بدی نیست بلکه باعث می‌شود تا ایران از منظر استفاده از تکنولوژی‌ها با سرعت خوبی رشد نماید و این رشد خود به خود باعث ارتقاء سطح کیفی زندگی نیز خواهد شد.
رشد بسیار خوب استارت‌آپ‌‌های مبتنی بر فناوری اطلاعات و ارتباطات، وجود اپراتورهای مجازی تلفن همراه (MVNO)، وجود استارت‌آپ‌‌های مبتنی بر مسائل بانکداری و بیمه، رشد شبکه‌های تلویزیون تعاملی (IPTV) و در کنار آن رشد (IP radio) ها و همچنین وجود استارت‌آپ‌‌های تجاری که از فناوری به عنوان یک ابزار استفاده می‌کنند و ایضاً رشد فراوان اتوماسیون‌های اداری فضایی را ایجاد نموده است که اگر به صورت صحیح بتوان از این توانمندی‌ها در راه ساخت پیام‌رسان‌های بومی استفاده نمود با توجه به مزیت رقابتی موجود می‌توان شاهد آن بود که بدون صرف تبلیغات عجیب و غریب و حمایت‌های دولتی و انجام اقدامات قهری (فیلترینگ) شاهد رشد به‌کارگیری از این‌گونه امکانات در داخل کشور باشیم.
فرض کنید در یک پیام‌رسان داخلی امکانات مذکور به صورت یکجا در اختیار کاربر قرار گیرد یعنی کاربر برای امور ارتباطی، بانکی، بیمه، تفریحات سمعی و بصری، پاسخگویی به ارتباطات کاری، توسعه تجارت و بازرگانی خود بتواند به صورت یکپارچه از خدمات یک پیام‌رسان استفاده نماید و این را در کنار صحت سنجی و اعتبار سنجی اطلاعات و پایگاه‌های ارتباطی فرض کرده و روند پایش و پالایش اطلاعات نیز بر بستری قانونی صورت بپذیرد.
در این موقع شاهد آن خواهیم بود تا کم کم استقبال عمومی افراد به واسطه خدماتی که می‌توانند اخذ نمایند به پیام‌رسان‌های بومی زیاد شود، لذا به نظر می‌رسد به جای هزینه کرد برای ساخت چندین پیام‌رسان شبیه به هم، این امر به یک کنسرسیوم غیردولتی واگذار گردد و دولت تنها بخش نظارت و رگولاتوری را در نظر بگیرد شاهد خواهیم بود تا نه تنها این پیام‌رسان عمومیت پیدا خواهد کرد بلکه دیگر بخش‌های فناوری مرتبط با آن نیز رشد کرده و منجر به ایجاد اشتغال‌های نوین در این عرصه گردیم.
