قدیمی های شهر ما به پنجره می گویند دربچه. خوب هم که نگاه کنی پنجره آمده که درها کمتر باز و بسته شود. هوایی بیاید و برود، نوری بتابد، نگاهی شود و احیانا هم گناهی. تنها کاری که با در نمی شود کرد، رفت و آمد است. آن هم که به حکم مثل در برخی اوقات ممکن شده است. از در بیرون می روند از پنجره می آیند تو.
دل باید فقط پنجره داشته باشد. هوایی، نوری، نگاهی و حتی گناهی. ولی اگر برای دل، در گذاشتیم فاتحه آن را خوانده ایم. رفت و آمد در دل، مثل آمد و شد در یک اثر باستانی همه چیز را به مرور زمان خراب خواهد کرد و چون عبور و مرور در شب یک شهر جنگ زده، ناامنی به بار خواهد آورد. پس، در دلهایتان را گل بگیرید. از همان پنجره اموراتتان را راه بیاندازید. زبانم لال، اگر کسی هم خواست بیاید داخل، لابد این قدر برایش ارزش دارید که خودش را از دیوار بالا بکشد و از پنجره بیاید تو.
